Γράφει μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος, γνωστός και ως Φαληρεύς:« Ο Σημίτης δεν έστελνε τη σύζυγό του για ψώνια στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα, δεν πήγαινε στα μπουζούκια, δεν έπινε, δεν χόρευε ζεϊμπέκικο, δεν γκομένιζε και στις δημόσιες εμφανίσεις του φορούσε πάντα γραβάτα. Οι ίδιοι οι πασόκοι, την εποχή της προσπάθειας για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, τον κάκιζαν ως «προτεστάντη» και «λογιστάκο». Δεν διεκδικούσε τις δάφνες του λεβέντη και καραμπουζουκλή, όπως ήθελε η πασοκαρία τα ινδάλματά της. Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στην εσωτερική πολιτική του και, πρωτίστως, όσον αφορά την ανοχή του ή την αδυναμία του να αντιδράσει στη διαφθορά του πολιτικο-επιχειρηματικού πλέγματος της εποχής, εντούτοις όμως ήταν πολύ Ευρωπαίος ως πολιτικός και πολύ αστός ως προσωπικότητα, για τα πρότυπα του κόμματός του. Εχω υπόψη, σχετικώς, δύο πραγματικά περιστατικά από τις εκλογές του 1996, τα οποία αποδίδουν την ιδιαιτερότητα της περίπτωσής του μέσα στο πλαίσιο του πασοκικού σύμπαντος, δηλαδή της ελληνικής κοινωνίας όπως διαμορφώθηκε στα χρόνια της παντοδυναμίας του κόμματος. Μία φίλη εξέφρασε την κατάπληξή της, όταν έμαθε ότι η ηλικιωμένη, παλαιοκαραμανλικών αποκλίσεων, μητέρα της επρόκειτο να ψηφίσει τον Σημίτη. «Μα αυτός είναι ΠΑΣΟΚ! Εσύ θα ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ;» της είπε. «Μην τα πιστεύεις αυτά. Εδώ στην Αναγνωστοπούλου μένει ο άνθρωπος», ήταν η απάντηση της γηραιάς κυρίας. Την ίδια εποχή, ένας άλλος φίλος ρώτησε τη θεία του (αναλόγων προδιαγραφών με την προηγούμενη κυρία), η οποία τότε πλησίαζε τα ενενήντα, τι επρόκειτο να ψηφίσει. «Σημίτη, παιδί μου. Αλλά φοβάμαι ότι θα βγει το ΠΑΣΟΚ». Τελικά, αυτό ήταν που συνέβη. Βγήκε ο Σημίτης, αλλά βγήκε και το ΠΑΣΟΚ. Και μολονότι ο ίδιος δεν μπόρεσε ή δίστασε να το αλλάξει εκ βάθρων, όπως τουλάχιστον σχεδίαζε πλησιάζοντας προς τις εκλογές του 2000, εν τέλει, με την επίτευξη της ένταξης στην ΟΝΕ έδωσε την κατεύθυνση, από την οποία έκτοτε ούτε η χώρα ούτε το ΠΑΣΟΚ μπορούν να ξεφύγουν. Το κόστος της ανοχής του στη διεφθαρμένη κομματοκρατία ήταν τεράστιο και το πληρώνουμε σήμερα. Ομως, στην πολιτική πάντοτε τα μέσα που διαθέτει κάποιος είναι περιορισμένα, ενώ ο κατάλογος των επιθυμητών στόχων ατελεύτητος. Επομένως, η επιλογή των προτεραιοτήτων στις οποίες θα αξιοποιήσει τους πόρους που έχει στη διάθεσή του είναι υποχρεωτική και από αυτήν θα κριθεί. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ΟΝΕ -μία νομισματική ένωση χωρίς τις προϋποθέσεις της πραγματικής οικονομικής ένωσης- στήθηκε σε λάθος βάση. Παρακολουθώντας όμως τη βαθιά Ελλάδα και την τρομακτική πραγματικότητά της να αναδύονται, καθώς συμπληρώσαμε πια τρία χρόνια χρεοκοπημένοι, δεν μου μένει αμφιβολία ότι, παρά τα ευρωπαϊκά λάθη και τις ελληνικές ολιγωρίες, είμαστε σε ασύγκριτα καλύτερη μοίρα με το πρόβλημά μας να αναγνωρίζεται ως ευρωπαϊκό (κανείς πια δεν το αμφισβητεί αυτό) παρά αν αντιμετωπίζαμε τη χρεοκοπία μόνοι. Η βαθύτερη πρόσδεσή μας στην Ευρώπη οφείλεται στον Σημίτη. Αυτό δεν του το συγχώρησε ποτέ το ΠΑΣΟΚ.»
Πηγή: Kαθημερινή