Το κείμενο του κ. Πάγκαλου αποτυπώνει εμμέσως πλην σαφώς και την αίσθηση της τραγικής πολιτικής απομόνωσης, που βιώνει ο πανίσχυρος και ανεξέλεγκτος κατά το παρελθόν πολιτικός, καθώς ακόμη και στο κόμμα του αντιμετωπίζουν με ειρωνεία και διάθεση απαρέσκειας τα λεγόμενά του.
Η επιστολή του κ. Πάγκαλου έχει ως εξής:
Κυρία Κουναλάκη,
Έχω επανειλημμένα πει και γράψει για ποιους λόγους θεωρώ την δεύτερη τετραετία Σημίτη περίοδο αποτυχίας. Επειδή φαίνεται να το αγνοείτε με την ευκαιρία ρίξτε και καμιά ματιά στο www.pangalos.gr όπου υπάρχουν όλα τα κείμενά μου μια και μου κάνετε την τιμή να ασχοληθείτε μαζί μου. Αναφέρομαι κυρίως στην πλήρη ανυπαρξία θεσμικών μεταρρυθμίσεων πολλές από τις οποίες εκκρεμούν ακόμα και αποτελούν περιεχόμενο του μνημονίου. Ο κ. Σημίτης είχε ο ίδιος επισημάνει αυτές τις μεταρρυθμίσεις και γράψει βιβλία για αυτές.
Η δεύτερη παράγραφός σας είναι ένα παραλήρημα το οποίο δείχνει οτι για κάποιο λόγο με μισείτε χωρίς να με γνωρίζετε. Θα μου επιτρέψετε να σας πω οτι έχω ασκήσει τα εξής επαγγέλματα: Επί 9 χρόνια Πανεπιστημιακός πέρασα όλες τις βαθμίδες μέχρι εκείνης του έκτακτου Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Paris I Pantheon Sorbonne, από όπου και παραιτήθηκα για να επιστρέψω στη χώρα μου μετά το τέλος της δικτατορίας. Παρεμπιπτόντως θα πρέπει να γνωρίζετε ή αν δεν το γνωρίζετε ρωτήστε για να μάθετε, οτι για την αντιδικτατορική μου δράση η χούντα μου είχε αφαιρέσει την ελληνική ιθαγένεια. Μετά την επιστροφή μου εδικηγόρησα ως μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών από όπου επίσης η χούντα με είχε διαγράψει. Το 1981 εξελέγην Βουλευτής στην περιφέρεια Αττικής όπου οι πολίτες που προφανώς δεν έχουν την ίδια άποψη με εσάς, με εξέλεγαν συνεχώς επί 32 χρόνια, οπότε και αποφάσισα να αποσυρθώ.
Ακόμα και όταν «κατάφερα να ηττηθώ» το 1994 στον Δήμο Αθηναίων είχα πάρει το 46% των ψήφων των Αθηναίων στον δεύτερο γύρο και στον πρώτο γύρο ως υποψήφιος του απομονωμένου τότε ΠΑΣΟΚ 36%, ποσοστό που κανείς μη δεξιός υποψήφιος δεν έχει έκτοτε πετύχει. Ακόμα και ο κ. Καμίνης στον πρώτο γύρο πήρε μόνο 28%.
Δεν ξέρω αν μπορείτε να διανοηθείτε οτι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην σκέπτονται ακριβώς όπως εσείς. Αυτό όμως που με ενόχλησε, και είναι και ο κύριος λόγος που ασχολούμαι μαζί σας, είναι η συκοφαντία, γιατί οι ανακρίβειες είναι πλήθος. Ουδέποτε έχω πει «όλους τους δημοσίους υπαλλήλους «κοπρίτες»». Έχω πει οτι όταν ένας κοπρίτης, ας μου συγχωρήσει η ντελικάτη ψυχή σας τον όρο – είναι αρχαίος ελληνικός – διοριστεί χατιρικά στο δημόσιο και μονιμοποιηθεί δεν έχει κανένα λόγο να πάψει να είναι κοπρίτης, αφού δεν φοβάται την απόλυση. Έχω διοικήσει πολύ περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από ότι μπορείτε να δείτε στα πιο κολασμένα όνειρά σας και πιστεύω οτι μια μεγάλη πλειοψηφία από αυτούς με τιμά με τη συμπάθεια και την αφοσίωσή τους, όπως ακριβώς και τον καιρό που συνεργαζόμασταν.
Δεν ξέρω πότε και από ποιον εζήτησα συμπαράσταση και δημοσιογραφική κάλυψη, ασφαλώς όχι από εσάς ή οποιονδήποτε μπορεί να σας γνωρίζει. Δεν θυμάμαι ποτέ να είχατε συμμετάσχει στην παρέα μου και να κουτσοπίναμε μαζί ώστε να ξέρετε οτι συνηθίζω τα σεξιστικά και ομοφοβικά υπονοούμενα. Για θέματα τέτοιου είδους έχω συγκρουστεί επανειλημμένα και με μεγάλο κόστος με τον λαϊκισμό, με τον οποίο ουδέποτε έχω συμπορευτεί. Επίσης ουδέποτε είπα οτι «η Γερμανία είναι οικονομικός γίγαντας με μυαλό νάνου». Δέστε και αυτό το κείμενο που είναι δημοσιευμένο και προϋπάρχει της σχετικής συζήτησης που είχε τότε γίνει.
Μια ιδιαίτερη μορφή ρατσισμού είναι ο ρατσισμός εναντίων των ανθρώπων που έχουν μεγάλη ηλικία. Κατά την άποψη των ρατσιστών του είδους σας οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να ξεκουράζονται και να σιωπούν, να παίζουν με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Έτσι γλιτώνουν και την δυσάρεστη επίθεση τραμπούκων της πένας όπως εσείς. Λυπάμαι γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψω την ύπαρξή σας. Θα σας ξεχάσω και ο λόγος είναι ότι θέλω να θυμάμαι το όνομά σας με άλλες πολύ προσφιλέστερες σε εμένα αναφορές.
Αναρωτιέμαι όμως, είναι δυνατόν «η Καθημερινή», που καθημερινά διαβάζω και που πραγματικά η παρουσία της είναι μια σημαντική παράμετρος της δυνατότητας να έχουμε κάποια ποιότητα στη ζωή μας, να χρησιμοποιεί ανθρώπους που με τόση ευκολία συκοφαντούν και υβρίζουν, όπως εσείς. Εκτός αν χωρίς να το θέλω κάποια στιγμή προκάλεσα άλλου είδους αντανακλαστικά αλλά τότε επιτρέψτε μου να σας πω οτι σας συγχωρώ και σας εύχομαι περαστικά.
Το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη:
«Να είσαι ο Πάγκαλος»
Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος δεν πήγε στο διήμερο του ΙΣΤΑΜΕ για την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Ελειπε, λέει, στην Κίνα για δουλειές. Χθες όμως, λίγες ώρες πριν από τις ομιλίες των δύο πρωθυπουργών στις κυβερνήσεις των οποίων υπηρέτησε επί μακρόν, τον είδαμε στη Δ.Τ. – σε απευθείας σύνδεση από τα στούντιο της Τιενανμέν προφανώς. Είπε, μεταξύ άλλων ο κ. Πάγκαλος, ότι θεωρεί την επάνοδο των κυρίων Σημίτη και Παπανδρέου «γελοία», γιατί αμφότεροι υπήρξαν βασικά «αποτυχημένοι πρωθυπουργοί».
Είναι ωραίο επάγγελμα «να είσαι ο Θεόδωρος Πάγκαλος». Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, πιάνεις ένα μικρόφωνο, λες με καφενειακού τύπου επιχειρήματα ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, διανέμεις συλλογικές ευθύνες, κρατώντας κι ελάχιστες για τον εαυτό σου, και εξασφαλίζεις αιώνια ασυλία. Είναι θέση πλήρους απασχόλησης γιατί μπορείς να την ασκείς κατ’ ιδίαν και δημοσίως, άκοπα και ανέξοδα, συχνά και επ’ αμοιβή, με την ίδια ακριβώς ανεμελιά. Οπως κουτσοπίνεις στην ταβέρνα της Τζιας με φίλους και πετάς ένα δεκάρικο με τίτλο «μαζί τα φάγαμε», έτσι γράφεις ένα βιβλίο και στοχοποιείς σύσσωμη την ελληνική κοινωνία για τα σημερινά δεινά. Οπως είσαι συγχυσμένος με τον υπάλληλο της τοπικής σου εφορίας, πας και δίνεις μια συνέντευξη και αποκαλείς όλους τους δημοσίους υπαλλήλους «κοπρίτες». Κι όπως ανταλλάσσεις σεξιστικά και ομοφοβικά υπονοούμενα με την παλιοπαρέα, με την ίδια άνεση τα ξεστομίζεις εναντίον πολιτικών αντιπάλων και διεθνών συνομιλητών. Ανάγεις την αγένεια σε στυλ, μετατρέπεις την αμετροέπεια σε υποτιθέμενο χάρισμα και καθιστάς τον λαϊκισμό ευφυολόγημα. Βρίζεις τους πάντες και τα πάντα, κι όταν σε προσβάλλουν παριστάνεις τον εύθραυστο και απαιτείς συμπαράσταση και δημοσιογραφική κάλυψη.
Ο άνθρωπος που έμεινε στην Ιστορία για την υπόθεση Οτσαλάν και τη ρήση «η Γερμανία είναι ένας οικονομικός γίγαντας με μυαλό νάνου» αποκαλεί αποτυχημένο τον Κώστα Σημίτη που μας έβαλε στο ευρώ. Και τον Γιώργο Παπανδρέου που -ανεξάρτητα από τη μετέπειτα πορεία λόγω της μεγαλύτερης μεταπολεμικής οικονομικής κρίσης που έσκασε στα χέρια του- έδωσε μια εκλογική αναμέτρηση το 2009 και την κέρδισε με σχεδόν 44%, ενώ ο ίδιος κατάφερε να ηττηθεί το 1994 ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων από τον «Κύριο Τίποτα» – λέγε με Δημήτρη Αβραμόπουλο. Υπέρμαχος της θεωρίας των δύο άκρων, ο κύριος Πάγκαλος «φτύνει» ολόκληρη την αξιωματική αντιπολίτευση αποκαλώντας την «κόμμα τραμπούκων» κι ένα ιστορικό κόμμα όπως το ΚΚΕ, από το οποίο ξεκίνησε άλλωστε την πολιτική του διαδρομή.
Κάποτε, σε κάποια ηλικία, είναι ωραίο και ξεκούραστο κανείς να σιωπά. Να κάθεται σπίτι του και να αναλογίζεται τι έκανε και τι δεν έκανε στη ζωή και την πολιτική του διαδρομή. Να διαβάζει, να γράφει, να παίζει με τα παιδιά και τα εγγόνια του, κυρίως όμως να αυτοπροστατεύεται και να μην εκτίθεται. Γιατί άρθρα όπως αυτό είναι δυσάρεστα ακόμα και για τους γράφοντες.
protothema.gr