Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Χθες στο Πεδίον του Αρεως το κράτος της καταστολής και των απαγορεύσεων υπέστη συντριπτική ήττα. Στις αλέες και στους διαδρόμους κυκλοφόρησαν επιτέλους τροχοφόρα. Η απουσία τροχοφόρων από το πάρκο ήταν μια πληγή που χρόνιζε. Περπατούσες και δεν ήσουν αναγκασμένος να κάνεις στην άκρη, οι μητέρες και οι γιαγιάδες με τα καροτσάκια δεν κοίταζαν πανικόβλητες γύρω τους και γενικά η κατάσταση ήταν απολύτως βαρετή και αποπροσανατολιστική.
Διότι σκοπός του πεζού στης Γης τη διαμαντόπετρα είναι να αποφεύγει τα πάσης φύσεως τροχοφόρα με τους εποχούμενους άρχοντες. Στην περιοχή όπου στήνονταν τα περίπτερα για το παζάρι του βιβλίου, ο μοτοσικλετιστής που πέρασε δίπλα μου με ταχύτητα και άνεση «Ζιτά», στην ερώτησή μου αν επιτρέπονται τα δίτροχα, μου απάντησε εντελώς φυσιολογικά πως, όντως, δεν επιτρέπονται. Και αφού με ρώτησε αν θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι οι μηχανές, φαντάζομαι θα εννοούσε σε σχέση με το Μνημόνιο και τις απολύσεις στο Δημόσιο, συνέχισε τον δρόμο του. Λίγο πιο κάτω, ο ευγενέστατος, είναι η αλήθεια, σεκιουριτάς με ενημέρωσε ότι πράγματι απαγορεύεται η διέλευση τροχοφόρων, πλην όμως τι να κάνει; Ας σημειωθεί ότι από την είσοδο όπου μπορούν να παρκάρουν ώς το τελευταίο περίπτερο της έκθεσης η απόσταση είναι περίπου διακόσια μέτρα. Πού να περπατήσεις ώς εκεί πάνω; Εννοείται πως η κατάλυση του ασύλου ενεθάρρυνε διάφορους, οι οποίοι, βλέποντας να κυκλοφορούν μηχανάκια, πέρασαν και αυτοί για να κόψουν δρόμο. Το έκτακτο στην καθ’ ημάς Ανατολή, ως γνωστόν, παγιοποιείται άμα τη εμφανίσει του. Και ξέρουμε ότι ένας να κάνει την αρχή μύριοι έπονται.
Το καταθλιπτικό στο όλον επεισόδιο είναι ότι οι εποχούμενοι ήταν άνθρωποι οι οποίοι ασχολούνται με το βιβλίο, το σιωπηλό αυτό αντικείμενο το οποίο υποτίθεται ότι εξευγενίζει τα ήθη. Ελάτε τώρα. Και αυτοί άνθρωποι είναι, βιάζονται, το ψωμί τους πάνε να βγάλουν, όπως και οι ντελιβεράδες. Και η ανθρωπιά στα μέρη μας προϋποθέτει, αν μη τι άλλο, την αποδοχή της στοιχειώδους αυθαιρεσίας, ειδικά αν γίνεται στο όνομα του πολιτισμού. Χίλιες φορές η οικογένεια των Ρομά –πολιτικώς ορθόν όνομα των Αθιγγάνων– που είχε στρώσει τραπεζομάντιλο στο χώμα για να απολαύσει το πικνίκ της. Αυτοί, αν μη τι άλλο, ξέρουν σε τι χρησιμεύουν τα πάρκα των μεγάλων πόλεων.