O αρθρογράφος εκκινεί από ένα σαρδάμ αλλά και τα γλωσσικά ολισθήματα του Αλέξη Τσίπρα, που χαρακτηρίζει ως την πιο αυθεντική του στιγμή. Συγκεκριμένα αναφέρεται στην φράση του «σημειο... » «σημασιό», καθώς προσπαθούσε να καταλήξει μεταξύ σημειολογίας και σημασιολογίας αλλά και σε φράσεις όπως «δευτερευούσες γεγονότα». Και σημειώνει ο Στέφανος Κασιμάτης «Και τι από τα δύο άραγε θα ήταν το χειρότερο: η άγνοια των κανόνων της γλώσσας ή μήπως η περιφρόνησή του γι' αυτούς; Στο «σχολειό» από το οποίο πέρασε ο Αλέξης Τσίπρας τέτοιου τύπου διακρίσεις μάλλον δεν τον απασχόλησαν ιδιαιτέρως - ίσως και ποτέ. Αυτός δεν διάβαζε. Αγωνιζόταν...Το σαρδάμ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πιο αξιόλογη στιγμή του στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, νομίζω, διότι ήταν η πιο αυθεντική του. Η αυθόρμητη ασυναρτησία του ήταν η εικόνα αυτού που είναι πραγματικά. Ενα γνήσιο τέκνο της Μεταπολίτευσης, με λειψή γλωσσική παιδεία, που «γουστάρει και καλά» χαϊλίκια (ταξίδια στο εξωτερικό, σινιέ ρούχα κ.λπ.) και την ίδια ώρα παίρνει στα σοβαρά (και υποτίθεται ότι μελετά...) τους «κλασικούς του μαρξισμού». Προσκολλημένος στη θεολογία της Αριστεράς και, επομένως, σε πλήρη σύγχυση, αφού η πραγματικότητα την έχει προ πολλού διαψεύσει. Κινούμενος, κατά βάσιν, από τη φιλοδοξία του «να έλθει στα πράγματα», χωρίς απαραιτήτως να ξέρει τι θα πρέπει να κάνει με αυτά.»
Καθώς συνεχίζει να χτίζει το κείμενο γνώμης του ο Φαληρεύς, δεν αποφεύγει τη σύγκριση με τον Γιώργο Παπανδρέου και την κριτική που έχει δεχθεί για τη χρήση της ελληνικής γλώσσας, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «...αυτός, ακόμη και σε σύγκριση με τον Γεώργιο Β΄ τον Απαιχτο (ο οποίος, ει μη τι άλλο λόγω κοινωνικής προέλευσης είχε μια γνώση του ευρύτερου κόσμου), δεν καταλαβαίνει γρυ έξω από τον ελληνικό μικρόκοσμο της πολιτικής εξουσίας. Το μόνο που έχει είναι η φιλοδοξία του και η τύφλα του. Ο κυνισμός συναντά την αγραμματοσύνη. Ο συνδυασμός των δύο τού επιτρέπει να συγκεντρώνεται στον στόχο και να μην υπολογίζει τους κινδύνους, επειδή δεν τους καταλαβαίνει. Με τους δικούς του όρους, ένας «βλαχοδήμαρχος» είναι κι αυτός. Δογματικός, φιλόδοξος, απαίδευτος, παθιασμένος για εξουσία. Ως κατά βάθος νεοκομμουνιστής, ο Τσίπρας δεν ερευνά, αλλά πιστεύει και αυτό του φτάνει και του περισσεύει. (Πίστευε και μη ερεύνα...)»