Διαβαστε τι γραφει στο protagon.gr:
Ο Ergys Kaçe (Εργκίς Κάτσε), είναι ένας νεαρός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στην ομάδα του ΠΑΟΚ. Το ταλέντο του διέκρινε ο Γιώργος Δώνης και από πέρσι, εντελώς απροσδόκητα, τον καθιέρωσε στον Δικέφαλο του Βορρά.
Για ένα διάστημα, υπήρχε μια φιλολογική συζήτηση, για το ποια εθνική ομάδα θα επιλέξει να παίξει, επειδή η καταγωγή του είναι από την Αλβανία (Κορυτσά), αλλά ο ίδιος ήρθε μικρό παιδί στην Ελλάδα με τους γονείς του και θα μπορούσε, βάσει των κριτηρίων της πολιτείας, να πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Τελικά, επέλεξε την εθνική της χώρας καταγωγής του, σε αντίθεση με άλλα παιδιά μεταναστών, που έχουν επιλέξει την Ελλάδα ή άλλες χώρες, για να παίξουν. Η περίπτωση Αντετοκούνμπο εξάλλου, είναι αρκετά «νωπή».
Λίγους θα ενδιέφερε η παραπάνω περίπτωση, αν αυτές τις ημέρες, δεν προκαλούσε αρκετή συζήτηση, μια φωτογραφία που τον απεικονίζει να φοράει μπλούζα με το σήμα του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου (UÇK), που ανέβηκε στο facebook από φίλο του, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος. Λογικά, για τα ελληνικά δεδομένα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σκανδαλίστηκαν. Εξάλλου, για τον μέσο Έλληνα, ο UÇK είναι συνώνυμο τρομοκρατικής οργάνωσης. Από αυτή την άποψη, δίνω δίκαιο σε όσους ξαφνιάστηκαν ή εξοργίστηκαν με τη φωτογραφία του νεαρού. Επειδή, όμως, θεωρώ πως ο Κάτσε (και ο κάθε «Κάτσε» της ηλικίας του), δύσκολα θα μπορούσε νε εξηγήσει πολλά πράγματα, ας σημειωθεί (χωρίς καμία επιθυμία εξωραϊσμού της εικόνας του εκ μέρους του γράφοντα ) πως για τον μέσο Αλβανό, ο UÇK είναι ο στρατός που πολέμησε να απελευθερώσει το Κόσοβο από τα στρατεύματα του δικτάτορα Μιλόσεβιτς. Μαζί του συνεργάστηκε το ΝΑΤΟ (κατ΄ επέκταση, θα έλεγε κανείς, και η Ελλάδα, ως μέλος του) για να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία της χώρας από την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία.
Πράγματι, όπως μετά από κάθε πόλεμο, μέλη του UÇK, έχουν κατηγορηθεί ή καταδικαστεί για εγκλήματα πολέμου - όπως έχουν κατηγορηθεί και καταδικαστεί για τέτοια εγκλήματα και μέλη του στρατού της Σερβίας, μέχρι και ο ίδιος ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς - και το όνομά του παραμένει ως σήμερα, σε κάποιες λίστες χωρών ως «ανενεργή τρομοκρατική οργάνωση». Στην πραγματικότητα, όμως, και στα μάτια του μέσου Αλβανού, συνδέεται μόνο με το παρελθόν. Ας σημειωθεί επίσης πως ο τότε αρχηγός του UÇK, Χασίμ Θάτσι, είναι τωρινός πρωθυπουργός του Κοσόβου. Αναγνωρισμένος de facto από τη Σερβία (και άλλα 86 κράτη), αφού μόνο τον τελευταίο χρόνο, έχει συναντηθεί περίπου δέκα φορές με τον πρωθυπουργό της και έχουν συνάψει περισσότερες από 30 διακρατικές συμφωνίες, που πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι είναι προάγγελος της ουσιαστικής αναγνώρισης. Η σημαντικότερη από αυτές, είναι αυτή που υπεγράφη τον Απρίλιο του 2013, μέσω της οποίας Βελιγράδι και Πρίστινα συμφώνησαν πως καμία από τις δύο χώρες δε θα έχει δικαίωμα βέτο σε πιθανή ένταξη μιας από τις δύο χώρες σε διεθνή οργανισμό, όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ. Μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας (Φεβρουάριος 2008) ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσόβου, μετασχηματίστηκε σε επίσημο στρατό και αστυνομία (υπό την αρχηγία του ΚFOR) του νεότερου κράτους της Ευρώπης.
Είναι προφανές πως ο νεαρός Kaçe, δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει τον θόρυβο που θα προκαλούσε η φωτογραφία (την οποία επιμένει πως δεν ανέβασε ο ίδιος) και μετέτρεψε το προφίλ στο Facebook και άλλα διαδικτυακά φόρουμ σε «πεδίο δόξης λαμπρό» για κάθε λογής εθνικιστή, όπως και έθεσε την καριέρα του σε κίνδυνο αφού, όπως διαβάζω, ο ΠΑΟΚ ετοιμάζεται να τον τιμωρήσει. Επέδειξε την ίδια άγνοια που είχε επιδείξει ο συμπαίκτης του στον ΠΑΟΚ, Αθανασιάδης, που ανέβασε φωτογραφία με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο ή τον Κατίδη που χαιρέτησε ναζιστικά, αλλά «χαιρετούσε έναν φίλο του». Κατά την άποψή μου, δεν χρειάζεται να γίνει «η τρίχα τριχιά». Και ούτε είναι ανάγκη, την ώρα που Σερβία και Κόσοβο πάνε να τα βρουν, «δυο γάιδαροι να μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα». Ας παίξει ποδόσφαιρο, λοιπόν, ο Κάτσε κι ας τον κρίνουμε οι υπόλοιποι μόνο για αυτό, εφόσον, όπως είπε και ο ίδιος, «δεν ξέρει καν τη σημασία της φωτογραφίας», και ούτε η φωτογραφία του βλάπτει τα συμφέροντα κάποιας χώρας. Ψυχραιμία χρειάζεται και από τον ΠΑΟΚ, για να μη χάσει ένα τέτοιο ταλέντο, για να κάνει το χατίρι όσων ψάχνουν ευκαιρίες να εκτονώσουν τα εθνικιστικά τους ένστικτα. Ένθεν κακείθεν. Εξάλλου, όταν ανακατεύονται ποδόσφαιρο και πολιτική, το αποτέλεσμα συνήθως είναι εκτός «προγράμματος».