Με τον ΣΥΡΙΖΑ συνέβη το εξής πολιτικό παράδοξο: όλα αυτά που συνέβαλλαν στο να εκτοξευτεί στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ακριβώς αυτά που τον εμποδίζουν πλέον να περάσει στην πρώτη θέση και να αποκτήσει προοπτική εξουσίας.
Το 2012 το κόμμα του Τσίπρα κατάφερε να καλύψει κάτω απ΄ τις φτερούγες του ένα μεγαλο ποσοστό ανθρώπων που ήθελαν καταγγελία του μνημονίου, ήθελαν πίσω τις περικοπές με ένα νόμο, ήθελαν επιστροφή στην ευημερία του 2009 με ένα άρθρο, πίστευαν κάθε ευχαριστη, πλην ανεδαφική παρόλα τσαμπουνούσε ο Αλέξης και το ασκέρι του.
Φάνηκε όμως ότι όλα αυτά αρκούν για να σε κάνουν αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά όχι κυβέρνηση. Φάνηκε ότι όλος αυτός ο ανερμάτιστος λαϊκισμός γίνεται πλέον πολύ σοβαρό εμπόδιο στο να αποκτήσει το κόμμα αυτό ρεαλιστικά χαρακτηριστικά κυβερνησιμότητας.
Με άλλα λόγια ο Αλέξης εγκλωβίστηκε. Καλος ο αντιμνημονιακός χαβαλές όταν εισαι 4%, αλλα όταν πάς 26% τα πραγματα αρχίζουν και γίνονται σκούρα. Τώρα τι κάνει; Προσπαθεί να ισορροπήσει μια απο΄ δω και μια από ΄κει και εν τελει γκρεμοτσακίζεται αενάως. Τη μια μιλάει για νοικουραίους και φιλάει το χέρι του Σόιμπλε στο Βερολίνο, την επόμενη υπερθεματίζει για ακρότητες στις Σκουριές και στη Βίλα Αμαλίας. Τη μια μιλάει για συναινετική διαπραγμάτευση του μνημονίου, την άλλη το σκίζει στην αυτλή της βουλής.
Δεν μπορει να πάει μακριά όλο αυτό. Κάποια στιγμή θα επιλέξει. Και ως γνωστόν δεν υπάρχουν δωρεάν επιλογές σε αυτή τη ζωή.
Από τον τοίχο του Panagiotis Kostoulas στο φ/β
Πηγή: Capital.gr