Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Από την ημέρα που προβιβάστηκα σε ενεργό πολίτη, διεπίστωσα πως η ελληνική καθημερινότητα δεν είναι παρά το περίσσευμα που αφήνουν πίσω τους οι μεγάλες ιστορικές στιγμές. Και από τη στιγμή που το συνειδητοποίησα, μπόρεσα να εξηγήσω πάρα πολλές από τις κακοτεχνίες της κοινής μας ζωής. Δεν είναι ας πούμε δυνατόν να χάνεις τον χρόνο σου με την κατασκευή πεζοδρομίων ή με τα ωράρια των μέσων μεταφοράς, όταν ξέρεις πως στην πραγματικότητα η χώρα οφείλει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του διαρκούς ραντεβού με την Ιστορία.
Τον Νοέμβριο του 1973 η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μια ιστορική στιγμή που τη διαδέχθηκε η επίσης ιστορική δικτατορία του Ιωαννίδη η οποία οδήγησε στην ιστορική τραγωδία του Κυπριακού και την επίσης ιστορική πτώση του καθεστώτος της επταετίας. Ακολούθησαν οι πρώτες εκλογές ύστερα από χρόνια, επίσης ιστορικές, το ιστορικό δημοψήφισμα που οδήγησε στην ιστορική κατάργηση της βασιλείας, και κάπως έτσι φτάσαμε στην ιστορική υπογραφή της ένταξής μας στην τότε ΕΟΚ. Ηταν μια εποχή που η Ιστορία μάς περίμενε σε κάθε μας βήμα, ακολουθούσε ασθμαίνουσα τα άλματά μας και ανυπομονούσε για το μεγάλο μας ραντεβού μαζί της.
Ως ανεμένετο και όπως απεδείχθη, το ραντεβού που δόθηκε ανάμεσα στον ελληνικό λαό και την Ιστορία, τη ευγενή χορηγία του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν γάμος. Ο λαός ανέβηκε στην εξουσία και ο ιστορικός χρόνος πύκνωσε σαν πλατωνικός διάλογος. Ηταν όντως ιστορικά τα χρόνια εκείνα. Δίναμε ισχυρά ραπίσματα στον μακαρίτη Ρέιγκαν, επισκεπτόμασταν την τζαμαχιρία του Καντάφι, θεωρούσαμε το Μπάαθ πρότυπο δημοκρατικού κόμματος, φιλοξενούσαμε τον Αραφάτ και μπαινοβγαίναμε με την άνεση που μας έδινε η ομόκλινή μας Ιστορία από το ΝΑΤΟ. Τα χρόνια εκείνα ήταν ακόμη πιο ιστορικά από τα προηγούμενα επίσης ιστορικά. Εχοντας δε συνηθίσει τον εναγκαλισμό μαζί της, πολλοί από εμάς δεν αντελήφθησαν εγκαίρως ότι ο υπόλοιπος κόσμος ζούσε ιστορικές στιγμές με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Για να μη μακρηγορώ, ας θυμίσω τις ιστορικές στιγμές που ζήσαμε με το όνομα της Μακεδονίας και τον ακατονόμαστο γείτονα. Δεν ήταν παρά η προετοιμασία για τις πραγματικά ιστορικές στιγμές που ακολούθησαν. Διότι και οι συναντήσεις με την Ιστορία θυμίζουν λίγο έρωτα. Κάθε φορά που τις ζεις νομίζεις πως είναι η πρώτη. Αναφέρομαι βέβαια στο ιστορικό 2004 όπου μέσα σε δύο μήνες η χώρα κέρδισε το ιστορικό Κύπελλο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και διοργάνωσε τους πιο ιστορικούς Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν ποτέ στον πλανήτη Γη. Δεδομένου δε ότι τα δύο αυτά ιστορικά γεγονόταν συνέβησαν εν μέσω θέρους, εποχή του χρόνου κατά την οποία οι εναγκαλισμοί μας με την Ιστορία ευλόγως χαλαρώνουν λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, αντιλαμβανόμαστε ότι η ένταση των ιστορικών στιγμών που ζήσαμε τότε απαιτούσε τη σχετική αγρανάπαυση.
Ομως η Ιστορία, για μία ακόμη φορά, απεδείχθη άκρως απαιτητική σύζυγος. Και ήρθε εκείνο το μοχθηρό 2009 που έκτοτε δεν μας έχει αφήσει σε ησυχία. Ηρθαν τα ιστορικά Μνημόνια και η ιστορική αντιμνημονιακή πολιτική, οι ιστορικές συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, οι εν γένει ιστορικές εκλογές που όμως ήταν, όπως χαρακτηρίστηκαν, οι πιο ιστορικές από ποτέ. Εκτοτε οι στιγμές είναι ιστορικές – ποιας ιστορίας άραγε; Οι σκέψεις αυτές μού ήρθαν στο μυαλό όταν διάβασα ότι το 1/3 των συμπολιτών μας πιστεύει ότι μας ψεκάζουν με αποβλακωτικά αέρια – μάλλον μάταια όμως, αφού οι ίδιοι είναι τόσο έξυπνοι ώστε να το αντιλαμβάνονται. Με εντυπωσιάζουν τα υπόλοιπα 2/3 που δεν εννοούν να το καταλάβουν – μάλλον τους έχουν πιάσει τα αέρια. Οταν διατηρείς τόσο στενές σχέσεις με την Ιστορία, όλα να τα περιμένεις.
kathimerini.gr