Ο Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός τότε, είχε πλήρως κατανοήσει το οικονομικό αδιέξοδο και αισθανόταν ότι δεν είχε τις δυνάμεις να πράξει τα δέοντα. Ετσι προτίμησε τη φυγή διά της κάλπης.
Η αλήθεια είναι ότι φρόντισε προηγουμένως να ενημερωθεί από αρμόδιες αρχές για την κρισιμότητα της κατάστασης ο επερχόμενος Γιώργος Παπανδρέου. Εκείνο το καλοκαίρι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλος παρουσίασε με μελανά χρώματα την οικονομική κατάσταση της χώρας στον τότε πρόεδρο του ΠαΣοΚ. Και άλλοι παράγοντες, Ελληνες και ξένοι, είχαν επίσης περιγράψει το πρόβλημα και τους κινδύνους που απειλούσαν την ελληνική οικονομία. Ωστόσο εκείνος κατελήφθη από την αγωνία κατάκτησης της εξουσίας και απέφυγε να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για τις δύσκολες ημέρες που έρχονταν.
Αντιθέτως, μάλιστα, με το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν» καλλιέργησε ψευδείς προσδοκίες και αυτοδεσμεύθηκε σε ανεκπλήρωτα σχήματα οικονομικής πολιτικής τα οποία στέρησαν τη δυνατότητα άμεσης επέμβασης και ταχείας αντιμετώπισης της κρίσης. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι και τις συνέπειες εκείνης της τόσο ανεύθυνης στάσης την πλήρωσε πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός.
Στην παρούσα φάση ο επερχόμενος Αλέξης Τσίπρας επιδεικνύει ανάλογη στάση. Προσπερνά ή καλύτερα δεν αναγνωρίζει τη βάση του οικονομικού προβλήματος της χώρας. Παρακάμπτει το κρίσιμο ζήτημα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αποφεύγει να δεσμευθεί σε πολιτικές ελέγχου των ελλειμμάτων, καλλιεργεί υπερπροσδοκίες για «κούρεμα» του χρέους, δεν περιγράφει πειστικές λύσεις παραγωγικής αναδιάρθρωσης και, αντιθέτως, καλλιεργεί φρούδες ελπίδες στους εργαζομένους του ευρύτερου δημόσιου τομέα χωρίς να δεσμεύεται για τις ζώνες εξεύρεσης των πόρων.
Επαναλαμβάνει και αυτός με τον τρόπο του το «λεφτά υπάρχουν» και αυτοδεσμεύεται με υποσχέσεις που πιθανότατα δεν θα μπορεί να εκπληρώσει. Γενικώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγετική ομάδα του δίνουν την εντύπωση απαράσκευου σχήματος που θα είναι εξαρχής αυτοϋπονομευμένο και δεσμευμένο από έναν κύκλο ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Οταν θα έλθει – αν έλθει – στην εξουσία απέναντί του θα ορθώνεται το τείχος της ευρωπαϊκής καχυποψίας και στα μετόπισθεν θα αναπτύσσεται ένα ανυπόμονο διεκδικητικό και απαιτητικό κοινωνικό μέτωπο που θα απαιτεί, κατά την πολιτική εκπαίδευσή του, λύσεις εδώ και τώρα.
Δυστυχώς τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα στην ελληνική πολιτική. Ο κ. Τσίπρας έχει όλη την ευκαιρία και τον χρόνο να ασχοληθεί συστηματικά και οργανωμένα με το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, όπως οι περιστάσεις επιβάλλουν. Δυστυχώς δεν πράττει τα δέοντα.
Εχει κυριευθεί και αυτός από τις Σειρήνες της εξουσίας και μόνον επικοινωνεί.
Ετσι όμως κινδυνεύει να έχει κι αυτός την τύχη του Γιώργου Παπανδρέου και η χώρα την ατυχία να βυθιστεί σε σκοτεινό Μεσαίωνα που δεν θα έχει ξαναζήσει στη σύγχρονη ιστορία της.
Tου Αντώνη Καρακούση
ΤΟ ΒΗΜΑ