Το ανώτατο δικαστήριο έκρινε ότι το εν λόγω ειδικό τέλος που επιβαρύνει όλους τους καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας αποτελεί φόρο, καθώς δεν έχει το χαρακτήρα ανταποδοτικού τέλους.
Βάσει της νομοθεσίας, το ΕΤΜΑΕΡ προορίζεται για την αποζημίωση των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και το ύψος του επίμαχου ειδικού τέλους καθορίζεται ανά εξάμηνο με αποφάσεις της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας.
Όπως αναφέρεται συγκεκριμενα στην απόφαση, το ΕΤΜΕΑΡ αποτελεί φόρο και όχι εδικό τέλος γιατί «δεν έχει το χαρακτήρα ανταποδοτικού τέλους». Και δεν τον έχει γιατί δεν αποτελεί ειδική αντιπαροχή, αλλά«αποβλέπει στην οικονομική ενίσχυση του ειδικού λογαριασμού του νόμου 2773/1999» με τον οποίο ρυθμίζονται θέματα παραγωγής και συμπαραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Επιπλέον, το ΣτΕ αναφέρει ότι ο νόμος 4001/2011 ο οποίος αναθέτει στον υπουργό ΠΕΚΑ να ορίσει τη μεθοδολογία διαμόρφωσης του ύψους του ΕΤΜΑΕΡ και αφετέρου, παρέχει εξουσιοδότηση στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) να καθορίσει το συντελεστή χρέωσης ανά κατηγορία καταναλωτών ηλεκτρικής ενέργειας, είναι αντίθετος στο άρθρο 78 παράγραφος 4 του Συντάγματος.
Το άρθρο αυτό καθορίζει την έννοια του φόρου και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί αυτός να επιβληθεί. Κατά συνέπεια το ΕΤΜΕΑΡ δεν μπορεί να καθοριστεί με υπουργική απόφαση, παρά μόνο με νόμο.
Λόγω μείζονος σημασίας η υπόθεση παραπέμπεται απο το Β' τμήμα του ΣτΕ προς οριστική κρίση στην Ολομέλεια.