Πολλά μαύρα σύννεφα εχουν σκεπάσει τα τελευταία χρόνια τον ελληνικό ουρανό.Μία αβεβαιότητα διαχύεται στην ατμόσφαιρα που σου φαντάζει αιωνιότητα και καθώς χτυπά η καρδιά σου, προσπαθώντας να ανασάνεις, αισθάνεσαι να σε πιέζει σαν πέτρα στο στήθος.Το κλίμα παραμένει βαρύ,νωχελικό,ντυμένο με ενα σκεπτικισμό που σου δίνει την εντύπωση πως ήρθε το τέλος.
Οι άνθρωποι μοιάζουν σκυθρωποί,επιφυλακτικοί,απομονωμένοι,κλειστοί στον εαυτο τους.Σε κοιτούν με καχυποψία ,ίσως κάποιες φορές και με κακία,αναποφάσιστοι,απογοητευμένοι,-σχεδόν ταπεινωμενοι-μέσα στον ίδιο τους τον τόπο.
Ανθρωποι αυθορμητοι,μεταμορφώθηκαν σε πλάσματα του χειρότερου εφιάλτη
Ανθρωποι που έλεγαν ναι στις προκλήσεις έγιναν ξαφνικά δειλοί άβουλοι,σκιές του εαυτού τους. Γιατί αυτη η επιφυλακτικοτητα;Γιατι χάθηκε η εμπιστοσύνη;το κουράγιο; τι εχει συμβεί;
Το θέμα ειναι πολυσύνθετο και μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος να το αναλύσω.Ομως απ’οσα μπορώ να στηρίξω πάνω σε μία εμπειρική ματιά που κουβαλάω οσο ζώ,γιατι εδω γεννήθηκα,πιστεύω πως δεν ειναι αλλο απο την ανάγκη να πω τα πράγματα οπως ακριβώς τα αισθάνομαι.
Σαφώς κάποιοι λόγοι δεν το επέτρεψαν και τωρα εισπράττουμε καθημερινά το αποτέλεσμα μιας καταστροφικής πολιτικής χωρίς σχέδιο,χωρις στόχο.
Διαχρονικά πιστευαμε οτι ο τόπος οικονομικά στηρίχθηκε στην εσωτερική του παραγωγή και τον τουρισμό,μέγα λάθος,η χωρα τα τελευταία 40 χρονια στηρίχθηκε σε δάνεια και κοινοτικά κονδύλια .Η λανθασμενη διαχειριση απο ανθρώπους είτε εσκεμμένα είτε απο άγνοια οι εγκληματικοι χειρισμοί όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά και η ασυδοσία των συνδικαλιστικών—κομματικών φορέων οδήγησαν την εσωτερική παραγωγή σε μαρασμό,απαξίωση και εντέλει στην εξαφάνιση. Απο την άλλη ο τουρισμός που δικαίως εχει χαρακτηριστεί η«βαριά βιομηχανία αυτού του τόπου»εχει μεινει στάσιμος και σε συνάρτηση με την ισχύουσα ληστρική φορολογική πολιτική, για την συντήρηση του τεράστιου -αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας- δημόσιου τομέα ειναι πρακτικά αδύνατον να ανταγωνιστεί τις νέες αγορές που εχουν προκύψει απο χώρες οπως οι Τουρκία ή Κροατια,άρα πολυ φοβάμαι πως μιλάμε για εναν κλάδο στον οποίο αν δεν γίνουν ριζικές τομές θα εχει ημερομηνία λήξης, απο την αλλη, η αντιμετώπιση του κράτους στους εν δυνάμει επενδυτές ως κοινούς εγκληματίες δρά αποτρεπτικά στην οποιαδήποτε σκέψη ακόμα, για επένδυση καινοτομία και ανάπτυξη.
Αλλα για να αναδείξουμε το ουσιώδες ας εστιάσουμε τη ματιά μας πιο ειδικά.
Καθε κοινωνία οφείλει να ειναι συμπαγής,οργανωτική και θαρραλέα .Αυτο που την ενώνει και την οδηγεί σε ενα κοινό στόχο,ειναι το όργανο εκείνο που πρέπει να εμπιστεύεται και να της παρέχει ασφαλές περιβάλλον διαβίωσης και επιχειρηματικότητας ,και αυτο φυσικά δεν ειναι αλλο απο την εκάστοτε διοικούσα αρχή.
Η σχέση αυτή, απ ο,τι αποδεικνύεται ειναι βαθειά διαταραγμενη.Η «φαντασία» των εκάστοτε κυβερνήσεων,πρόδωσε την κοινωνία.Ανθρωποι που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί έγιναν παμπλουτοι,δημόσιοι υπάλληλοι σε νευραλγικές θέσεις βρέθηκαν με τεράστια χρηματικά ποσά «αδέκαστοι» δημοσιογράφοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη έγιναν ξαφνικά μεγαλοεκδότες.Στο τέλος αυτο που μένει σαν ενοχοποιητικό στοιχείο ειναι οτι το κρατος δειχνει οτι δεν λειτουργεί η μαλλον δεν εχει τη θέληση να λειτουργήσει οπως πρέπει αποτρεπτικά σε τέτοιου είδους αδικήματα. Οταν αφορά όμως απλούς θνητούς που δεν είχαν την τύχη να προέρχονται απο ευγενείς <<ράτσες>> και κομματικά κυκλώματα το κράτος εξαντλεί ολη του την αυστηρότητα και απανθρωπιά,χαρακτηριστικό παράδειγμα: έστω οτι ενας οφειλετης χρωστά 1000€ τα οποία δεν εχει, τι ειναι αυτο που κάνει την κυβέρνηση να πιστεύει οτι με 60% προσαύξηση ξαφνικά θα βρεί για να πληρώσει;Ο τζίρος στην αγορά κάθε χρόνο μειώνεται ο κόσμος υποφέρει και το κράτος σφυρίζει αδιάφορα φορτώνοντας μας με νομοσχέδια επι νομοσχεδίων δείχνοντας την έλλειψη ενός μακρόπνοου έστω σχεδίου που θα βελτίωνε την ζωη των πολιτών και θα έδινε το έναυσμα για πραγματική ανάπτυξη.
Τελικά η αισθηση που αφήνει ολο αυτο ειναι μια:
Ο πόθος του ενεργού και υγειούς σκεπτόμενου πολίτη μένει ακόμα μια φορά απραγματοποίητος και στο τέλος έρχεται η απογοήτευση,η φυγή στο εξωτερικό η πλήρης αδρανοποίηση του ιδιωτικού τομέα.Τελικος αποδέκτης αυτής της ύποπτης ατολμίας που δείχνει η κυβέρνηση δεν ειναι άλλος απο τους πολίτες,που παραμένουν το θύμα μιας ουτοπίας και ενός φαύλου κύκλου.
Οι άνθρωποι μοιάζουν σκυθρωποί,επιφυλακτικοί,απομονωμένοι,κλειστοί στον εαυτο τους.Σε κοιτούν με καχυποψία ,ίσως κάποιες φορές και με κακία,αναποφάσιστοι,απογοητευμένοι,-σχεδόν ταπεινωμενοι-μέσα στον ίδιο τους τον τόπο.
Ανθρωποι αυθορμητοι,μεταμορφώθηκαν σε πλάσματα του χειρότερου εφιάλτη
Ανθρωποι που έλεγαν ναι στις προκλήσεις έγιναν ξαφνικά δειλοί άβουλοι,σκιές του εαυτού τους. Γιατί αυτη η επιφυλακτικοτητα;Γιατι χάθηκε η εμπιστοσύνη;το κουράγιο; τι εχει συμβεί;
Το θέμα ειναι πολυσύνθετο και μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος να το αναλύσω.Ομως απ’οσα μπορώ να στηρίξω πάνω σε μία εμπειρική ματιά που κουβαλάω οσο ζώ,γιατι εδω γεννήθηκα,πιστεύω πως δεν ειναι αλλο απο την ανάγκη να πω τα πράγματα οπως ακριβώς τα αισθάνομαι.
Σαφώς κάποιοι λόγοι δεν το επέτρεψαν και τωρα εισπράττουμε καθημερινά το αποτέλεσμα μιας καταστροφικής πολιτικής χωρίς σχέδιο,χωρις στόχο.
Διαχρονικά πιστευαμε οτι ο τόπος οικονομικά στηρίχθηκε στην εσωτερική του παραγωγή και τον τουρισμό,μέγα λάθος,η χωρα τα τελευταία 40 χρονια στηρίχθηκε σε δάνεια και κοινοτικά κονδύλια .Η λανθασμενη διαχειριση απο ανθρώπους είτε εσκεμμένα είτε απο άγνοια οι εγκληματικοι χειρισμοί όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά και η ασυδοσία των συνδικαλιστικών—κομματικών φορέων οδήγησαν την εσωτερική παραγωγή σε μαρασμό,απαξίωση και εντέλει στην εξαφάνιση. Απο την άλλη ο τουρισμός που δικαίως εχει χαρακτηριστεί η«βαριά βιομηχανία αυτού του τόπου»εχει μεινει στάσιμος και σε συνάρτηση με την ισχύουσα ληστρική φορολογική πολιτική, για την συντήρηση του τεράστιου -αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας- δημόσιου τομέα ειναι πρακτικά αδύνατον να ανταγωνιστεί τις νέες αγορές που εχουν προκύψει απο χώρες οπως οι Τουρκία ή Κροατια,άρα πολυ φοβάμαι πως μιλάμε για εναν κλάδο στον οποίο αν δεν γίνουν ριζικές τομές θα εχει ημερομηνία λήξης, απο την αλλη, η αντιμετώπιση του κράτους στους εν δυνάμει επενδυτές ως κοινούς εγκληματίες δρά αποτρεπτικά στην οποιαδήποτε σκέψη ακόμα, για επένδυση καινοτομία και ανάπτυξη.
Αλλα για να αναδείξουμε το ουσιώδες ας εστιάσουμε τη ματιά μας πιο ειδικά.
Καθε κοινωνία οφείλει να ειναι συμπαγής,οργανωτική και θαρραλέα .Αυτο που την ενώνει και την οδηγεί σε ενα κοινό στόχο,ειναι το όργανο εκείνο που πρέπει να εμπιστεύεται και να της παρέχει ασφαλές περιβάλλον διαβίωσης και επιχειρηματικότητας ,και αυτο φυσικά δεν ειναι αλλο απο την εκάστοτε διοικούσα αρχή.
Η σχέση αυτή, απ ο,τι αποδεικνύεται ειναι βαθειά διαταραγμενη.Η «φαντασία» των εκάστοτε κυβερνήσεων,πρόδωσε την κοινωνία.Ανθρωποι που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί έγιναν παμπλουτοι,δημόσιοι υπάλληλοι σε νευραλγικές θέσεις βρέθηκαν με τεράστια χρηματικά ποσά «αδέκαστοι» δημοσιογράφοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη έγιναν ξαφνικά μεγαλοεκδότες.Στο τέλος αυτο που μένει σαν ενοχοποιητικό στοιχείο ειναι οτι το κρατος δειχνει οτι δεν λειτουργεί η μαλλον δεν εχει τη θέληση να λειτουργήσει οπως πρέπει αποτρεπτικά σε τέτοιου είδους αδικήματα. Οταν αφορά όμως απλούς θνητούς που δεν είχαν την τύχη να προέρχονται απο ευγενείς <<ράτσες>> και κομματικά κυκλώματα το κράτος εξαντλεί ολη του την αυστηρότητα και απανθρωπιά,χαρακτηριστικό παράδειγμα: έστω οτι ενας οφειλετης χρωστά 1000€ τα οποία δεν εχει, τι ειναι αυτο που κάνει την κυβέρνηση να πιστεύει οτι με 60% προσαύξηση ξαφνικά θα βρεί για να πληρώσει;Ο τζίρος στην αγορά κάθε χρόνο μειώνεται ο κόσμος υποφέρει και το κράτος σφυρίζει αδιάφορα φορτώνοντας μας με νομοσχέδια επι νομοσχεδίων δείχνοντας την έλλειψη ενός μακρόπνοου έστω σχεδίου που θα βελτίωνε την ζωη των πολιτών και θα έδινε το έναυσμα για πραγματική ανάπτυξη.
Τελικά η αισθηση που αφήνει ολο αυτο ειναι μια:
Ο πόθος του ενεργού και υγειούς σκεπτόμενου πολίτη μένει ακόμα μια φορά απραγματοποίητος και στο τέλος έρχεται η απογοήτευση,η φυγή στο εξωτερικό η πλήρης αδρανοποίηση του ιδιωτικού τομέα.Τελικος αποδέκτης αυτής της ύποπτης ατολμίας που δείχνει η κυβέρνηση δεν ειναι άλλος απο τους πολίτες,που παραμένουν το θύμα μιας ουτοπίας και ενός φαύλου κύκλου.