Η συχνή αναφορά μου στις μιμητικές «ομοιότητες» όχι μόνον της στρατηγικής, αλλά και του πολιτικού στυλ του Α. Παπανδρέου, από τον κ. Αλέξη Τσίπρα, έχει μια βασική αιτία. Οτι ο κύριος όγκος των νεοψηφοφόρων, που «γιγάντωσαν» τον ΣΥΡΙΖΑ, προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Επομένως, εκτός του αντιμνημονιακού μένους, μια σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων αυτών θεωρεί τον κ. Τσίπρα διάδοχο και μετενσαρκωμένο συνεχιστή της ανδρεοπαπανδρεϊκής 10ετίας του ’80. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε τη νοοτροπία, η οποία (εν πολλοίς) διαμόρφωσε την πλειοψηφία του εντυπωσιακού 48% στις εκλογές του 1981.
«Βρε, δεν βαριέσαι. Και τα μισά να κάνει, απ’ όσα υπόσχεται, καλά θα ’ναι». Η νοοτροπία αυτή επέτρεψε στον Α.Π. να «καταληστέψει» τις ψήφους της Αριστεράς, με την έξοδο της χώρας από το «ίδιο συνδικάτο ΕΟΚ και ΝΑΤΟ», το διώξιμο των βάσεων, τις αντιαμερικανικές κορώνες, κ.λπ. Οταν, μέσα σε μια διετία, όλα αυτά αποδείχθηκαν φούμαρα, η πλειοψηφία του 48%, συμπεριλαμβανομένων και των «ληστευθέντων» αριστερών, ουδόλως δυσανασχέτησε. Διότι, κατά το ίδιο διάστημα, το αντιδυτικό μένος του Α.Π. είχε μετατραπεί σε οίστρο οικονομικών παροχών προς την πλειονότητα των συνελλήλων, που αισθάνονταν ή δήλωναν «μη προνομοιούχοι». (Μέσα στην επόμενη 10ετία, η πλειονότητα των συνελλήνων έγινε «προνομιούχος», αλλά, ταυτόχρονα, δρομολογήθηκε και η πτώχευση... της ολότητας των Ελλήνων.)
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν και τις διαφορές μεταξύ του προ 30ετίας ΠΑΣΟΚ και του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες είναι χαώδεις. Η δημιουργία, η γιγάντωση και η επί τρεις 10ετίες πολιτική επικυριαρχία του ΠΑΣΟΚ βασίσθηκε στο πρόσωπο, όσο και στις «υποθήκες» του Α.Π. (Ακόμη και ο κ. Κώστας Σημίτης, που εμφανίσθηκε ως «εκσυγχρονιστής» –και στην ουσία κατεδαφιστής– της πρωτοπαπανδρεϊκής περιόδου, μεταβαίνει κάθε χρόνο, ως ταπεινός προσκυνητής και υπόχρεος υμνητής, στους εορτασμούς για τη «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη».) Συνεπώς, σ’ όλο αυτό το διάστημα, η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η ελάχιστη παραμένουσα και –κυρίως– η μεγάλη διαρρεύσασα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είχε ως εμπνευστή και ταγό της τον Α.Π. Ομως τούτο, καλώς ή κακώς, δηλώνει εμπιστοσύνη προς μια ηγετική προσωπικότητα, η οποία μπορούσε να είναι αντιφατική, μεταξύ λόγων και πράξεων. Είχε, όμως, την ισχύ να τις επιβάλει στο πειθήνιο κόμμα του και στην προσωποπαγή κυβέρνησή του. Αναμφίβολα, επίσης, ανελάμβανε την προσωπική ευθύνη κάθε επανεκτίμησης, αναθεώρησης και παλινωδίας, στην «εγκριθείσα απ’ τον λαό» πολιτική του...
Ολα αυτά τα δεδομένα φέρουν τον κ. Τσίπρα στον αντίποδα της ηγετικής προσωπικότητας του Α.Π. Ηγείται ενός «συνασπισμού» αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων «συνιστωσών». Τον ανέχονται, απλώς, γιατί ηγήθηκε της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, από το 4% στο 28%. Πιστεύουν ακράδαντα πως αυτή η γιγάντωση μεγιστοποίησε και το μερίδιό τους στη διαμόρφωση και στην άσκηση της εξουσίας, όταν καταστούν (τουλάχιστον μεγαλομέτοχοι) στη μελλοντική κυβέρνηση. Τούτο, όχι μόνον πιστοποιείται καθημερινά, με τα συμβαίνοντα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και καταφανώς επιδεινώνεται, εν όψει της επόμενης λαϊκής ετυμηγορίας, για την Ευρωβουλή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Συνεπώς, οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ ψηφοφόροι του οφείλουν να αντιληφθούν το εξής απλό: Οτι την ψήφο τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατον να την διαχειρισθεί ο κ. Τσίπρας. Την «εμπιστοσύνη» τους θα την αξιοποιήσουν οι βαβελικές συνιστώσες του.
kathimerini.gr