Ο Αλ Καπόνε και η παρέα του ήταν μία εγκληματική οργάνωση. Ωστόσο οι άνθρωποι είχαν την αίσθηση της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας! Το top ten, για παράδειγμα, ήταν μία δική τους ανακάλυψη, όπως και η ημερομηνία λήξης στο γάλα. Θλίψη! Οι δικοί μας δεν συγκρίνονται ούτε με το μικρό δακτυλάκι του Αλ. Μπορεί να υπερηφανεύονται ότι είναι μεγάλοι νονοί, αλλά στην πράξη είναι φύλαρχοι σε φυλές ανθρωποφάγων στη ζούγκλα. Ο νονός έχει προδιαγραφές. Όποιος κουβαλάει ένα 45άρι δεν γίνεται αυτόματα και Κορλεόνε...
Το περιστατικό έλαβε χώρα πριν από πολλούς μήνες. Ιδιοκτήτης τηλεοπτικού σταθμού δέχτηκε στις τρεις τα ξημερώματα το οργισμένο τηλεφώνημα «προέδρου ΠΑΕ». Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος άκουσε έντρομος μέσα στον ύπνο του τις απειλές του «προέδρου», επειδή ο τελευταίος πίστεψε ότι ήταν άδικη η κριτική που δεχότανε η ομάδα του. Έκτοτε τα σχόλια απουσιάζουν πλήρως. Δεν είναι εποχές για τρέλες και ηρωισμούς!
Γενικώς οι πρόεδροι στην Ελλάδα είναι κάπως. Κι όχι μόνο των ΠΑΕ. Το σκηνικό θυμίζει περισσότερο Ρωσία του Πούτιν και λιγότερο κάτι δυτικό. Με την διαφορά ότι λείπουν τα εκατομμύρια του Πούτιν. Έχουμε μία παράξενη ψύχωση με αυτό το στυλ του Ρώσου ολιγάρχη.
Όποιος είχε την «τύχη» να μοιραστεί το γεύμα του στο ίδιο μαγαζί με κάποιον από τους Έλληνες ολιγάρχες, καταλαβαίνει αμέσως τι λέμε. Όσοι ήσασταν άτυχοι και δεν το έχετε δει το έργο, προσπαθήστε να φανταστείτε την σκηνή: Εκείνος κάθεται σε μία πλευρά με τους φίλους ή την φίλη του. Και γύρω – γύρω δεκάδες σωματοφύλακες να είναι έτοιμοι να πυροβολήσουν ακόμη και την μύγα που θα ενοχλήσει το αφεντικό. Σωματοφύλακες μέσα στο μαγαζί, σωματοφύλακες στον δρόμο, σωματοφύλακες στις γύρω ταράτσες. Ούτε ο πρόεδρος Κλίντον δεν τυγχάνει τέτοιας «προστασίας».
Ίσως γιατί η προστασία είναι θέμα status. Πως λέμε ότι ο τάδε κυκλοφορεί με Ferrari και ο δείνα με Fiat; Έτσι είναι και με τους μπράβους: Από το πόσους μπράβους έχει ο κάθε ολογάρχης ανεβαίνει στην κλίμακα. Κι αυτοί οι μπράβοι πρέπει να κάνουν συνεχώς κάτι για να διατηρούνται σε φόρμα. Το να εκπαιδεύεσαι σκληρά για να βγάζεις μόνο το σκυλάκι για κατούρημα, είναι κουραστικό. Αν ήταν στο χέρι τους θα νοίκιαζαν εχθρούς για να έχουν να ασχολούνται και να δικαιολογήσουν την εκπαίδευσή τους. Άλλες φορές, πάλι, παίρνουν οι ίδιοι πρωτοβουλία και σπάνε στο ξύλο τους εχθρούς του αφεντικού. Έτσι, για να σπάει η μονοτονία.
Κι η αστυνομία; Τώρα αρχίσαμε τα αστεία. Όπως και στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Η ελληνική αστυνομία έχει εκτεθεί σοβαρά και στα δύο αυτά θέματα.
Πριν χρόνια ήταν να πάω στην Ουκρανία σε δημοσιογραφική αποστολή. Μόλις είχαν πέσει οι κομμουνιστές και τα μέσα παραγωγής είχαν περάσει από τον.. λαό στους αξιωματούχους του κόμματος. «Και πως είναι από ασφάλεια», ρώτησα με αφέλεια. «Θα σας συνοδεύουν τρεις αστυνομικοί οι οποίοι δουλεύουν για μας», ήταν η απάντηση. Δεν πήγα, επειδή αυτό το σκηνικό το βρήκα ενοχλητικό. Και το ίδιο σκηνικό το βλέπουμε σήμερα στην χώρα μας; Είναι δυνατόν;
Αυτό που «παίζεται» σήμερα είναι το αν σε λίγο καιρό θα περνάμε με ειδικές άδειες από τομέα σε τομέα της πόλης ή αν θα νιώθουμε όπως αντίστοιχα νιώθει ένας Βερολινέζος στο Βερολίνο. Αν η Αθήνα θα είναι Λίβανος, με ενόπλους να ελέγχουν διάφορα σημεία της πόλης ή αν κατορθώσουμε να γίνουμε το οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της νοτιοανατολικής μεσογείου. Για να συμβεί το πρώτο δε χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος. Βαδίζουμε ολοταχώς προς τα εκεί. Για να συμβεί το δεύτερο, να είμαστε υπερήφανοι που θα ζούμε σε μία πολιτισμένη χώρα, πρέπει να απαλλαγούμε από τους ολιγάρχες και την νοοτροπία τους. Η Ελλάδα δεν είναι κτήμα τους, δεν είναι η αυλή του μπαμπά τους. Λάθος! Δεν θα έπρεπε να είναι η αυλή του μπαμπά τους...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr