Ήταν ξημερώματα 15ης Αυγούστου το 1974. Άφησαν τα πράγματά τους εκεί που ήταν οι θέσεις τους: στα σπίτια τους, στο χωριό τους. Οι μαρτυρίες για φαγητά που έμειναν να μαγειρεύονται δεν είναι λίγες, όπως και αυτές για τα νερά που έβραζαν περιμένοντας να γίνουν τσάι.
Ο Αττίλας 2 όμως είχε μπει σε εφαρμογή. Η πεδιάδα της Μεσαορίας, μεγάλο μέρος της Αμμοχώστου, το μεγαλύτερο μέρος της Μόρφου και της Καρπασίας, παρά τη συμφωνημένη εκεχειρία, είχαν καταληφθεί. Τα τουρκικά στρατεύματα ξεκίνησαν τους βομβαρδισμούς. Λευκωσία και Αμμόχωστος, μαζί και άλλα χωριά ήταν κάτω από το έλεός τους.
Οι άνδρες του στρατού των Ηνωμένων Εθνών έφτασαν στην Αμμόχωστο ίσα για να προειδοποιήσουν τους κατοίκους της ότι ο κατοχικός στρατός βρίσκεται προ των πυλών. Οι κάτοικοι φεύγουν. Ελπίζοντας. Μη γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει.....
Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 28 Αυγούστου, εκείνη, η “τελευταία κάτοικος της Αμμοχώστου” όπως θα μείνει στην ιστορία, είναι ακόμα στο σπίτι της. Κάθεται στην αυλή της. Αρνείται να φύγει. Αρνείται να πιστέψει.
Οι στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών της εξηγούν. Την διώχνουν, αλλά εκείνη διαπραγματεύεται. Δεν σηκώνεται από τη θέση της.
Όταν καταλαβαίνει ότι δεν έχει επιλογή, μπαίνει στο σπίτι και μαζεύει λίγα πράγματα. Τα τυλίγει σε ένα σεντόνι. Οι στρατιώτες μαζεύουν τα σταφύλια της και τα βάζουν σε μία κούτα. Μόνο αυτό θα τη συνοδεύσει. Τα σταφύλια της. Δε θα πάει πουθενά χωρίς τα σταφύλια της.