Συχνά-πυκνά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προαναγγέλλουν είτε από το βήμα της Βουλής είτε μέσω των media δίκες στην περίπτωση που αναλάβουν τα ηνία της διακυβέρνησης. Και μπορεί αυτό να φαντάζει ως ένα πολύ καλό αντιπολιτευτικό επιχείρημα, όμως πίσω από τις λέξεις κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα.
Στην Κουμουνδούρου υπάρχουν δύο σχολές. Η σχολή του προέδρου του κόμματος, Αλέξη Τσίπρα, που κινείται σε ένα πιο ήπιο επίπεδο, και αυτή του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Κωνσταντόπουλου, που ουσιαστικά κινείται στη λογική των ειδικών δικαστηρίων.
Βασική εκφραστής της δεύτερης σχολής είναι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία έχει δημιουργήσει μια ομάδα τεκμηρίωσης σκανδάλων. Πέραν όλων αυτών, αξίζει να σημειωθεί ότι έχει προκαλέσει εντύπωση και ποικίλα σχόλια η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο γραφείο της εισαγγελέως Διαφθοράς Ελένης Ράικου. Και έχει προκαλέσει εντύπωση γιατί ακόμη και οι πλέον καλόπιστοι αντιλαμβάνονται την πολιτική σημειολογία που εμπεριέχει η συγκεκριμένη επίσκεψη.
Το τελευταίο διάστημα, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια θεωρία που θέλει την αξιωματική αντιπολίτευση να ελέγχει όλες τις υπογραφές των υπουργών, όπως επίσης να ενημερώνεται και για την εξέλιξη των μεγάλων εκκρεμών δικαστικών υποθέσεων. Με βάση τα δεδομένα που έχουν συλλεγεί, στελέχη της Κουμουνδούρου άρχισαν να σκορπούν τρομοκρατία στην πολιτική πιάτσα αναφέροντας ότι την επομένη των εκλογών θα στηθεί ένα πολύ μεγάλο ειδικό δικαστήριο, στο εδώλιο του οποίου θα καθήσουν αρκετοί από τους σημερινούς υπουργούς.
Οπως μαθαίνουμε, το ζητούμενο για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, αν και εφόσον του δοθεί η ευκαιρία της διακυβέρνησης, να οδηγήσουν αρκετά στελέχη των μνημονιακών κυβερνήσεων στα δικαστήρια. Η σχετική πληροφορία, όπως κι αυτή που θέλει τον Αλέξη Τσίπρα να φλερτάρει με υψηλόβαθμο στέλεχος της «Θέμιδος», έχει φτάσει μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου. Ο πρωθυπουργός δεν δείχνει να ανησυχεί αφού, πρώτον, δεν πιστεύει ότι υπάρχει καμία πιθανότητα να κυβερνήσει ο κ. Τσίπρας, και, δεύτερον, δεν τίθεται κανένα θέμα, από τη στιγμή που οι περισσότερες αποφάσεις λαμβάνονται με απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.