Γράφει χαρακτηριστικά ο Φαληρεύς στην Καθημερινή:
«Είχε μόλις ολοκληρωθεί η ανέγερση ξενοδοχειακής μονάδας στη Νοτιοδυτική Ελλάδα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο του υπεύθυνου για τη λειτουργία της. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια αυθάδης κυρία, η οποία αμέσως δήλωσε την ιδιότητά της, φανταζόμενη προφανώς ότι ο συνομιλητής της θα έπεφτε ξερός: ήταν η διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του βουλευτή τάδε, του ΠΑΣΟΚ. (Σ.σ.: για όσους δεν γνωρίζουν, ο τίτλος του διευθυντή του πολιτικού γραφείου σημαίνει απλώς τον αρμόδιο για τα ρουσφέτια...) Η κυρία ζήτησε τον αριθμό του φαξ, για να στείλει το βιογραφικό του ανιψιού του βουλευτή τάδε, ώστε να προσληφθεί ως διευθυντής της μονάδας. Ο υπεύθυνος της εταιρείας τής εξήγησε, πολύ ευγενικά, ότι είχαν ήδη βρει τον διευθυντή και, επομένως, η αποστολή του βιογραφικού περίττευε. Η κυρία ενοχλήθηκε σφοδρά με την απάντηση, έδωσε όμως μια δεύτερη ευκαιρία στον συνομιλητή της: «Μα, δεν καταλάβατε, είναι ο ανιψιός του τάδε», του είπε. Ο διάλογος συνεχίστηκε για λίγα λεπτά στο ίδιο μοτίβο: με την κυρία να επαναλαμβάνει (με νόημα, που λένε και οι δημοσιογράφοι...) ότι πρόκειται για τον ανιψιό του βουλευτή, με τον συνομιλητή της να επαναλαμβάνει ότι διευθυντής υπάρχει. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, πόσο ζώον πρέπει να είναι ο βουλευτής τάδε, ώστε να αναθέσει στην υπάλληλό του το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης του ανιψιού του, αντί να χειρισθεί το ζήτημα ο ίδιος. Σημειωτέον ότι ο τάδε ακόμη υπάρχει στο προσκήνιο και μεγαλουργεί. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, σύντομα θα εκλείψει... »