Το χρονικό της κόντρας ξεδιπλώνεται στις σελίδες ενός καινούργιου βιβλίου με τίτλο "Senna: Το Πνεύμα της Ταχύτητας" (Εκδόσεις Key Books).
Ένα βιβλίο για τον Ayrton Senna γραμμένο στα ελληνικά από τον μοναδικό Έλληνα που γνωρίζει τόσα πολλά για εκείνον. Τον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου, συγγραφέα του δίτομου "A Deus". Το Sport24.gr εξασφάλισε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σχετικό απόσπασμα. Το βιβλίο κυκλοφορεί ήδη.
Ακολουθεί το παρακάτω απόσπασμα:
Όταν ο Ayrton καρφώθηκε στον τοίχο, ο Schumacher βρισκόταν μερικές δεκάδες μέτρα πίσω του. Είχε άποψη για το ατύχημα, είδε τη Williams να ξύνεται επικίνδυνα με την κοιλιά της στο έδαφος. Κι όμως, αποφάσισε να βγάλει τον εαυτό του έξω από μια σχεδόν επιβεβλημένη οδύνη, δεν πήγε στο Σάο Πάολο για την κηδεία του Senna όπως πολλοί από τους συναδέλφους του.
"Αναμφίβολα ήταν λάθος μου", παραδέχτηκε ο Schumacher πολλά χρόνια αργότερα. Η δικαιολογία του; "Ήμουν μόλις 25 ετών και η αντίδραση μπροστά στον θάνατο είναι κάτι πολύ προσωπικό. Είμαι κι εγώ θρήσκος, όπως ήταν και ο Ayrton, και δεν έχω ανάγκη να πάω σε μια εκκλησία ή σε ένα κοιμητήριο για να αποδείξω την πίστη μου. Καμιά φορά μετανιώνω που δεν πηγαίνω σε κηδείες, αλλά έτσι είναι τα πράγματα... Δεν ήθελα να επιδείξω τα συναισθήματά μου. Ένιωθα ότι ο κόσμος περίμενε να με δει θλιμμένο, να με δουν όλοι, εγώ όμως δεν έβλεπα έτσι τα πράγματα. Ήθελα να παλέψω με αυτή την τραγωδία έντιμα και όχι με τον τρόπο που ήθελαν άλλοι να φερθώ". Ο Schumacher, επιτείνοντας τη σύγχυση που επικρατεί γύρω από το άτομό του, τελικά πήγε στο κοιμητήριο Morumbi, για πρώτη φορά το 1996 ή κατ’ άλλους το 1998. Όταν ταξίδεψε στη Βραζιλία για το GP, βρήκε την ευκαιρία να επισκεφτεί το μνήμα του Senna. Κρυφά από δημοσιογράφους και φωτογράφους, ο Schumacher πήρε ένα ταξί από το ξενοδοχείο του και, μαζί με τη σύζυγό του, Corinna, έφτασε στο Morumbi. Σύμφωνα με μια μαρτυρία αγνώστου, ο Michael Schumacher έκλαιγε πάνω από τον τάφο του Senna.
To 1994 o Michael ήταν ακόμη πολύ άπειρος και η υπόθεση της κηδείας του Ayrton ήταν ένα υπερβολικά σοβαρό ζήτημα για να το χειριστεί μόνος του. Η γνώμη της τότε ομάδας του, της Benetton, ήταν πως έπρεπε να μείνει μακριά από τη Βραζιλία. Ο φανατισμός του πλήθους ίσως αποδεικνυόταν φονικός για τους αντιπάλους του Ayrton, ο Schumi δεν είχε λόγους να διαφωνήσει και υπάκουσε. Εντούτοις, τελικά, πήγε στο νεκροταφείο γιατί "ήταν σημαντικό να πάω να τον δω, αλλά με ηρεμία. Έτσι ήθελα να υποβάλω για τελευταία φορά τα σέβη μου σε εκείνον. Απλώς έκλαψα. Θυμήθηκα τις στιγμές που ήμασταν μαζί, τις καλές και τις κακές. Και τότε σκέφτηκα πως για μένα σήμαινε πολλά, ότι ήταν ένα πρότυπο. Ο Senna ήταν το είδωλό μου. Ακόμη και σήμερα, βρίσκω το γεγονός ότι έχει φύγει εντελώς εξωπραγματικό. Ο Senna ήταν ο καλύτερος − τελεία. Το να οδηγείς δίπλα του, το να μονομαχείς μαζί του, το να τον κερδίζεις − ήταν ένα συναίσθημα απερίγραπτο. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί από όλους τους πιλότους ήταν εκείνος που έπρεπε να πεθάνει. Εκείνος που έμοιαζε τόσο εξώκοσμος, τόσο ανίκητος, τόσο άφταστος".
Τις ημέρες που προηγήθηκαν του Γκραν Πρι της Ίμολα το 1994, τα συναισθήματα ήταν πολύ διαφορετικά, δεν υπήρχε καμία συγκίνηση, κανένα έλεος. Μιλώντας στον Pierre Michaud, δημοσιογράφο της γαλλικής εφημερίδας Humanité, o Schumacher δεν ένιωθε καμία ανάγκη να εμφανίζεται μετριοπαθής: "Είμαι ίσος με τον Senna", δήλωνε τότε με το θράσος που όπως θεωρούσε ο ίδιος δικαιούνταν ύστερα από τους θριάμβους του στους δύο πρώτους αγώνες του πρωταθλήματος. "Δεν με φοβίζουν οι συγκρίσεις. Δεν πιστεύω ότι ο Senna θα ήταν πιο γρήγορος από εμένα στο τιμόνι του ίδιου αυτοκινήτου".
Η παντελής αδιαφορία του Schumacher για τους καταξιωμένους και πιο έμπειρους αντιπάλους του ανήκε σαφώς στα στοιχεία της συμπεριφοράς του που εξόργιζαν τον Senna, ίσως θα έπρεπε όμως να θυμίσει κάποιος στον Ayrton ότι και ο ίδιος συμπεριφερόταν με την ίδια αναίδεια προς τα μεγάλα ονόματα της F1 την εποχή που εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα στο σπορ. Σύμφωνα με τον φίλο του Senna, τον Gerhard Berger,"ο Schumacher ήταν ενοχλητικός όταν ήρθε στη Φόρμουλα 1! Ο Ayrton κι εγώ αποφασίσαμε πως δεν τον συμπαθούμε. Ίσως διότι δεν επεδείκνυε κανέναν σεβασμό. Εκείνη την εποχή, εγώ δεν είχα αντιληφθεί τις δυνατότητες που είχε. Τον έβλεπα ως έναν καλό οδηγό αγώνων, αλλά δεν τον αντιμετώπιζα ως κάτι ξεχωριστό. Νομίζω πως ο Ayrton τον έβλεπε έτσι − κατάλαβε αμέσως πως ο Michael ήταν κάτι ξεχωριστό και ότι θα αποτελούσε απειλή".
Ο σεβασμός, αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα του Μichael Schumacher στην αρχή −τουλάχιστον− της καριέρας του στη F1. Πίστευε πως είναι αρκετά καλός ώστε να τον σέβονται, διαπίστωνε όμως πως οι ικανότητες είναι το τελευταίο που εκτιμούν οι παλαιότεροι και ιδίως οι καταξιωμένοι στον κόσμο των Γκραν Πρι. Έτσι, η έλλειψη σεβασμού που εισέπραττε από πιλότους σαν τον Senna τον ανάγκαζαν να γίνει ακόμη πιο επιθετικός, ακόμη πιο αλαζόνας, κάτι που προκαλούσε ακόμη περισσότερο την καθεστηκυία τάξη − φαύλος κύκλος.
Όταν ο Michael Schumacher έκανε το ντεμπούτο του στη Φόρμουλα 1, στον 11ο αγώνα του 1991 στο Βέλγιο, ήταν 22 ετών. Ο Senna ήταν 31 και ήδη δύο φορές πρωταθλητής. Μπορεί να υποθέσει κανείς άνετα πως ένας πιλότος με την εμπειρία και το πάθος του Senna για το σπορ δεν μπορεί παρά να είχε εντοπίσει κάποια εξαιρετι- κά χαρίσματα στον Schumacher. Ωστόσο, όπως υπογράμμισε και ο Berger, ο Ayrton έτεινε να αντιπαθήσει τον Schumi, όχι μόνο διότι ενδεχομένως τον έβλεπε ως μια νέα και άγνωστη απειλή, αλλά και γιατί η είσοδός του στη Φόρμουλα 1 ήταν επεισοδιακή − παρόλο που ο ίδιος ο Γερμανός δεν έφταιγε γι’ αυτό.
Αμέσως μετά από τον πρώτο του αγώνα, στο Βέλγιο, ο Schumacher έγινε το μήλον της έριδος ανάμεσα σε δύο ομάδες: την Jordan, που του έδωσε την ευκαιρία να τρέξει, και την Benetton, που έσπευσε να εξασφαλίσει άμεσα τις υπηρεσίες του με ένα νόμιμο συμβόλαιο. Ο αγωνιστικός διευθυντής της Benetton, Flavio Briatore, δεν δίστασε να απολύσει πάραυτα τον Roberto Moreno προκειμένου να δημιουργήσει μια θέση για τον Michael Schumacher. Ο Moreno ήταν Βραζιλιάνος και η όλη υπόθεση δεν άρεσε καθόλου στον Senna. Ασχέτως εάν ο Moreno ήταν παιδικός φίλος του Nélson Piquet, ανήκε δηλαδή αυτομάτως στο στρατόπεδο ενός μισητού εχθρού, ο Ayrton ένιωσε πως είχε το πατριωτικό καθήκον να σταθεί στο πλευρό του Moreno και να αποδοκιμάσει τη βίαιη εκδίωξή του από την Benetton ως απαράδεκτη και άδικη.
Κι είναι ίσως παράδοξο, αλλά η εκπαραθύρωση του Moreno συμπαρέταξε έμμεσα τον Senna με τον Piquet, καθώς ο δεύτερος εξέφρασε ανοιχτά τη δυσαρέσκειά του για τον τρόπο που η Benetton μεταχειρίστηκε τον συνάδελφο και φίλο του. Εις απάντησιν των αρνητικών σχολίων του Piquet, ο Briatore τον απέλυσε και αυτόν άμεσα, πριν τον επαναφέρει στην ομάδα συμμορφούμενος σε άνωθεν εντολές. Ύστερα από όλα αυτά, η υπόθεση έπαιρνε μια αντί-βραζιλιανική τροπή τουλάχιστον έτσι τη θεώρησαν οι θιγόμενοι. Και, σίγουρα, δεν ήταν η καλύτερη βάση για να δημιουργηθεί μια υγιής σχέση ανάμεσα στον Ayrton και τον Schumacher. Η ειρωνεία είναι, δε, ότι ακριβώς εξαιτίας αυτού του επεισοδίου, μια ιταλική εφημερίδα θυμήθηκε τις μεθοδεύσεις του Ayrton το 1985 στη Lotus και το βέτο του εις βάρος του Warwick, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε τον τίτλο "Schumacher: O καινούργιος Senna;".
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Leo Turrini τιτλοφορεί το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου του για τον Michael Schumacher, "Ossessione Senna" ("εμμονή Senna"). Ο Turrini μιλά για μια συνάντηση, ένα ιδιαίτερα ατυχές τετ-α-τετ ανάμεσα στον Ayrton και τον Schumacher που έγινε στην Ιταλία, λίγο πριν από το Γκραν Πρι της Μόντσα. Ο Senna διέμενε στο ξενοδοχείο Villa d’ Este και την Παρασκευή το απόγευμα ένα bell-boy τον ενημέρωσε ότι υπήρχε κάποιος που ζητούσε επίμονα να τον συναντήσει: "Ο κύριος λέει πως είναι συνάδελφός σας. Λέγεται Schumacher". Ο Ayrton κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο και έως ότου έρθει ο Γερμανός πρόβαρε τον πιο ψυχρό εαυτό του. Ο Schumacher έφτασε στο τραπέζι όπου καθόταν ο Senna με τη σύντροφό του και, σύμφωνα πάντα με τον Turrini, θέλησε απλώς να δημιουργήσει μια γέφυρα με τον Ayrton λέγοντας "εσύ ήσουν ανέκαθεν το σημείο αναφοράς για μένα, ο άνθρωπος που θαύμαζα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Πήρα την απόφαση να γίνω οδηγός αγώνων βλέποντας εσένα να οδηγείς καρτ".
Ο Ayrton όμως ήταν ακόμη ενοχλημένος από την υπόθεση Moreno και αντιμετώπισε τον νεαρό Γερμανό εντελώς ψυχρά, με προκλητική αγένεια, χωρίς καν να τον καλέσει να καθίσει. Ο Schumacher έφυγε ταπεινωμένος και με το ίνδαλμά του τραγικά απομυθοποιημένο. Ο Senna θα πρέπει να ήξερε ακριβώς πώς ένιωσε ο Schumi, αρκεί να θυμόταν πώς τον είχε υποδεχτεί ο Nélson Piquet στην πρώτη τους συνάντηση, στο Βέλγιο το 1982.
Η κούρσα στη Μόντσα το 1991 ήταν μια ευκαιρία για τον Schumacher να πάρει το αίμα του πίσω, όσο αυτό ήταν δυνατόν για έναν πιλότο που ξεκινούσε μόλις στο δεύτερο Γκραν Πρι της καριέρας του. "Στην αρχή του αγώνα βρέθηκα ρόδα με ρόδα, δίπλα στον μεγάλο Senna", δήλωνε τότε ο Schumi. "Θα πρέπει να αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα με το αυτοκίνητο, διότι ήμουν σε θέση να τον προσπεράσω. Η προσπάθειά μου δεν είχε επιτυχία, αλλά τότε ακριβώς συνειδητοποίησα πως δεν έχει σημασία ποιος είσαι και πώς σε λένε: Εάν βρεθείς στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, με το σωστό αυτοκίνητο, μπορείς να ανταγωνιστείς οποιονδήποτε, ακόμη και τον καλύτερο του κόσμου. Ακόμη και τον Senna, γιατί όχι;".
Το πρώτο πραγματικά "θερμό" επεισόδιο ανάμεσα στον Ayrton και τον Schumi ήταν ζήτημα χρόνου να εκδηλωθεί. Το θέατρο της εναρκτήριας αντιπαράθεσης μεταξύ τους ήταν ο τρίτος αγώνας του 1992, στη Βραζιλία. Ο Ayrton, αντιμετωπίζοντας συνεχή προβλήματα με το μονοθέσιο του, έβλεπε ήδη ότι ο Nigel Mansell και η Williams είχαν ξεφύγει στην κούρσα του πρωταθλήματος. Κάθε βαθμός ήταν λοιπόν πολύτιμος για το κυνήγι του τίτλου − χωρίς να εξαιρεί κανείς, βέβαια, το ούτως ή άλλως παροιμιώδες πείσμα του Senna. Το τι ακριβώς έκανε ο Ayrton σε αυτό τον αγώνα, εάν οι κινήσεις του επιβλήθηκαν από τη βλάβη που αντιμετώπιζε ή εάν χρησιμοποίησε το μηχανικό πρόβλημα στο μονοθέσιό του ως πρόφαση για να θέσει υπό δοκιμασία την ψυχραιμία του Schumacher, κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει με βεβαιότητα. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Γερμανός ήταν έξαλλος μετά από τον τερματισμό: "Είπα μέσα μου ότι έπαιζε μαζί μας. Δεν ξέρω τι παιχνίδι ήταν αυτό που έπαιζε ο Ayrton, αλλά δεν ήταν ωραίο", δήλωσε ο Schumacher.
"Εγώ ήμουν πολύ πιο γρήγορος αλλά δεν είχα καμία ελπίδα να προσπεράσω. Άρχισε να φρενάρει στις αργές στροφές και να επιταχύνει στις ευθείες. Ήταν απλώς αδύνατο να τον περάσω. Ήξερε ότι δεν επρόκειτο να τερματίσει και όταν τελικά παραμέρισε, κόλλησε πίσω μου και με ξαναπέρασε − κάτι που θα μπορούσε να είχε δώσει σε κάποιον άλλον την ευκαιρία να με προσπεράσει κι εκείνος. Δεν ήταν αυτό που περίμενα από έναν τρις παγκόσμιο πρωταθλητή".
Ο Schumi είχε δίκιο: η συμπεριφορά του Ayrton ήταν αψυχολόγητη, διότι καθυστερώντας τον Γερμανό δεν εξυπηρετούσε παρά μόνο τους οδηγούς της Williams που ξέφευγαν όλο και περισσότερο μπροστά, μόνοι και ανενόχλητοι. Είναι προφανές ότι ο Senna δεν είχε κανένα συμφέρον να διευκολύνει τους Mansell και Patrese − το αντίθετο. Ο λόγος λοιπόν για τον οποίον αποφάσισε να κάνει δύσκολη τη ζωή του Schumacher είχε πιθανότατα να κάνει με τον εγωισμό του. Ήταν επίσης το σκληρό μάθημα το οποίο πίστευε ότι θα έπρεπε να δώσει στον νεαρό και φιλόδοξο Γερμανό για το ποιος είναι το αφεντικό στη Φόρμουλα 1, δηλώνοντας παράλληλα σαφώς πως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει τον ρόλο του ως ηγέτη της αγέλης, ακόμη και όταν διαισθάνεται ότι ο διάδοχός του έχει ήδη ακονίσει τα νύχια του − ακριβώς ό,τι συμβαίνει στη ζούγκλα ανάμεσα στα σαρκοβόρα.
www.sport24.gr/Sports/Motorsport/Formula1/senna_vs_schumacher.2764153.html