Γράφει λοιπόν στη σελίδα του ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος:
Η μέρα που μου έβαλε βενζίνη ο Αλ Πατσίνο!
«Εφτασα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού με τα νεύρα τεντωμένα από τους ατελείωτους ελέγχους. Μετά από ενδελεχές ψάξιμο βγήκα από το αεροδρόμιο της Βοστώνης και πήρα ταξί για το ξενοδοχείο. Η αποπνικτική ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία έκαναν αφόρητη την ατμόσφαιρα. Ολα όμως έπαψαν να με απασχολούν μόλις μπήκα στην ρεσεψιόν και είδα το stand που καλωσόριζε τους δημοσιογράφους... Η σημαία της Ελλάδας ανάμεσα στις 24 που θα έπαιρναν μέρος στην μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου έμοιαζε με ψέμα. Ήταν τέτοιες μέρες πριν από είκοσι χρόνια, όταν η Ελλάδα, αν και έμοιαζε με ψέμα, έπαιρνε μέρος σε Μουντιάλ και μας χώριζαν ακόμη δέκα μέρες από την πρεμιέρα. Κύλησαν γρήγορα αλλά κάτι δεν ταίριαζε σε αυτό που ζούσαμε... Βλέπαμε τις άλλες αποστολές να επικεντρώνονται στην προετοιμασία, ωστόσο εμείς κάθε βράδυ ήμασταν καλεσμένοι σε διαφορετική εκδήλωση! Η εθνική ομάδα ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ομογενών και ο πανέξυπνος Αλκέτας Παναγούλιας, αυτός που έκανε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή να πιστέψει στο αδύνατο και να αρχίσει να κοιτάζει στα μάτια τους Βραζιλιάνους, τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, είχε κάνει το πιο μοιραίο λάθος της καριέρας του. Άφησε τον ενθουσιασμό να παρασύρει σαν ποτάμι την ομάδα και αυτές οι συνεχόμενες γιορτές μαζί με το κακό ξεκίνημα εναντίον της Αργεντινής του Μαραντόνα, με το βαρύ 4-0 να πέφτει σαν αστροπελέκι πάνω μας, έβγαλε στην επιφάνεια έχθρες και διχονοιες.
Αυτά που ακολούθησαν στο διάστημα που η ομάδα είδε το αμερικάνικο όνειρο να μετατρέπεται σε εφιάλτη θα μπορούσαν να γίνουν μπεστ σέλερ. Ωστόσο εκείνες οι μέρες για όλους μας ήταν ένα μάθημα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο από εκείνο το τραγικό ταξίδι διδάχτηκε πάρα πολλά και τα απέφυγε στο επόμενο τουρνουά που κατάφερε να προκριθεί, το 2004. Η επιτυχία της Πορτογαλίας εν μέρει γεννήθηκε από την πικρή εμπειρία της Αμερικής!
Για μένα όμως ήταν το πιο αξέχαστο Μουντιάλ. Οταν πια η Ελλάδα αποχώρησε, άρχισα να πηγαίνω σε όλα τα ματς που μπορούσα. Ταξίδεψα στη Νέα Υόρκη, στο Ντιτρόιτ, στο Ντάλας, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Σαν Ντιέγκο και κυρίως έμεινα δώδεκα μέρες στο Λος Αντζελες, όπου το ξενοδοχείο μου βρισκόταν στο Χόλιγουντ και κάθε μέρα για να πάω στο Κέντρο Τύπου οδηγούσα μέσα από τους δρόμους του Μπέβερλι Χιλς, με τα σπίτια των διασήμων σταρ. Εκανα συνέντευξη με τον Ρομάριο, βίωσα τι είναι να παρακολουθείς προπόνηση της Βραζιλίας μαζί με 2.500 δημοσιογράφους από τη χώρα του καφέ, που έκαναν ζωντανή περιγραφή ακόμη και σε απλά σπριντ ή σε ασκήσεις κορόιδου και έχω να λέω πως ήμουν εκεί τη μέρα που ο Ρομπερτο Μπάτζιο αστόχησε στο πιο διάσημο πέναλτι της ιστορίας.
Η Βραζιλία υπό το βλέμμα του Πελέ που καθόταν λίγα μέτρα πιο πέρα από εμένα, περιγράφοντας για την τηλεόραση, επέστρεφε στην κορυφή μετά το 1970.
Ο τελικός έγινε για λόγους διευκόλυνσης των ευρωπαϊκών τηλεοράσεων μεσημέρι και αντιλαμβάνεται κανείς πόσο έβραζε ο τόπος! Επιστρέφοντας το απόγευμα στο δωμάτιο πακέταρα τα πράγματα και πήρα το νοικιασμένο αυτοκίνητο για να το επιστρέψω. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για να το γεμίσω. Σταμάτησα λοιπόν στην αντλία, κατέβασα το παράθυρο και είδα ένα τύπο που έβαζε βενζίνη σε ένα «σκαραβαίο» Volkswagen. «Μου το γεμίζετε και μένα παρακαλώ», είπα νομίζοντας πως είναι ο υπάλληλος της εταιρείας. Βγήκα ταυτόχρονα για να ανοίξω την τάπα της βενζίνης. «Φυσικά, κυριε» άκουσα την φωνή του με λίγο ειρωνικό τόνο και αμέσως κάτι κάτι δεν μου φαινόταν φυσιολογικό. Ηταν πολύ χαρακτηριστική πάντως και γυρίζοντας προς το μέρος του αντίκρυσα ένα πολύ οικείο πρόσωπο! Με κοιτούσε χαμογελώντας και με το δάχτυλο μου έδειχνε την πινακίδα Self Service, στην γωνία του βενζινάδικου, συνεχίζοντας να γεμίζει το ντεπόζιτο! Πόσοι έχουν να λένε πως μία μέρα τους εξυπηρέτησε προσωπικά σε βενζινάδικο ο... Αλ Πατσίνο;»
coppa.gr