Ενδεχομένως να μην αποτελεί κανόνα για την πλειοψηφία των γυναικών, ωστόσο, προσωπικά, δε θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ειδική επί των ποδοσφαιρικών.
Παρ' όλα αυτά, εδώ και 16 χρόνια, φροντίζω να πηγαίνω, όποτε επιτρέπει το πρόγραμμά μου, στο γήπεδο. Κι όχι λόγω κάποιας αθεράπευτης οπαδικής προτίμησης, αλλά για να καμαρώσω τον μεγάλο αδερφό μου, τον βοηθό του Γιάννη Μαντζουράκη στην ομάδα της Καλλονής, Θαλή Θεοδωρίδη.
Θεμελιώνοντας από μικρή ηλικία μια ήπια σχέση, απαλλαγμένοι από τις τυπικές συγκρούσεις που συνήθως διαταράσσουν τη συμβίωση μεταξύ αδερφών, έχουμε μάθει να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλον σε κάθε νέο ξεκίνημα, τόσο στις εύκολες όσο και στις δύσκολες στιγμές.
Θα ήταν παράλογο, λοιπόν, να λείψω από το προπονητικό του ντεμπούτο, που συνέπεσε και με τη δική μου πρώτη παρουσία σε ποδοσφαιρικό αγώνα.
Το 1996, εγκαταλείψαμε και οι δύο τη γενέτειρά μας, τη Θεσσαλονίκη. Εγώ μετακόμισα στην Αθήνα, με σκοπό να κάνω καριέρα στο τραγούδι. Ο Θαλής μόλις είχε ολοκληρώσει την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, αποφάσισε όμως να παραμείνει στο χώρο του ποδοσφαίρου από το μετερίζι της προπονητικής, απαντώντας θετικά σε πρόταση που δέχτηκε από την τοπική ομάδα της Ζακύνθου.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, όταν είχα πάρει πια θέση στην κερκίδα, ήταν πόσο περίεργο φαινόταν να βλέπω μπροστά στα μάτια μου τον ίδιο τον αδερφό μου να μεταμορφώνεται.
Με τον Θαλή μεγαλώσαμε μαζί και νόμιζα ότι είχα εξοικειωθεί απολύτως μαζί του, θεωρώντας ότι δεν υπήρχε καμία ανεξερεύνητη πτυχή του. Νόμιζα, γιατί ξαφνικά υιοθετούσε έναν ρόλο ηγετικό, ίσως και αυταρχικό θα έλεγα.Εντυπωσιάστηκα από τα ξεσπάσματα και τις φωνές του, όταν μια φάση δεν εξελισσόταν όπως περίμενε. Είδα από κοντά πόσο σκληρός και απαιτητικός γίνονταν με τους παίκτες του! Καμία σχέση με τον Θαλή που εγώ γνώριζα.
Το ματς δεν πήγαινε καλά και δεν άργησε η "μουρμούρα" της κερκίδας με τον αδελφό μου να βρίσκεται στο επίκεντρο και εμένα έτοιμη να ορμήξω σε αυτούς που τα έχωναν στον προπονητή.
Σηκώθηκα από το κάθισμά μου και χωρίς δεύτερη σκέψη ήρθα σε αντιπαράθεση μαζί τους.
Λογομαχήσαμε για κάμποση ώρα, άκουσα πολλά ευτυχώς όμως η παρεξήγηση λύθηκε γρήγορα...
Δεν ξέρω αν τότε έπραξα σωστά, όμως έκτοτε δεν έχω διανοηθεί να το ξανακάνω. Έλα όμως που εκείνη τη στιγμή ένιωσα την ανάγκη να υπερασπιστώ τον αδερφό μου και δε θα με φόβιζε ούτε το πιο γεμάτο γήπεδο του κόσμου.
Φέτος, έχω προλάβει αρκετά παιχνίδια του Θαλή στο πλευρό του κυρίου Μαντζουράκη. Αν και παραμένει αδιόρθωτος. φωνακλάς, χαίρομαι κάθε φορά που τον παρατηρώ να ωριμάζει και να εξελίσσεται, όπως φροντίζω να κάνω κι εγώ στη δική μου δουλειά. Και εννοείται πως χάρη στον άνθρωπο που με μύησε στο ποδόσφαιρο, δε διστάζω πλέον να δηλώνω φίλαθλος της Καλλονής!
www.coppa.gr