Εκτός σοβαρού απροόπτου ο ανασχηματισμός θα γίνει μέσα στην εβδομάδα που μπήκε, εκτός κι αν επικρατήσει η λογική που λέει ότι τελειώνουν όλα τα κρίσιμα ραντεβού και η Ελληνική Προεδρία και από τις 15 Ιουνίου αλλάζουν τα πάντα. Ωστόσο...το σενάριο της καθυστέρησης των αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα ενέχει τον κίνδυνο της γενικής παράλυσης, κάτι που άλλωστε βλέπουμε εδώ κι ένα μήνα. Προεκλογικά ας πούμε ότι ήταν περίπου αυτονόητο ή αναμενόμενο. Μετεκλογικά η χώρα έχει μπει σε μια ατέρμονη συζήτηση: Το έλαβε το μήνυμα η κυβέρνηση ή όχι; Θα φύγει ο Στουρνάρας ή θα μείνει; Θα υπουργοποιηθεί ο τάδε και ο δείνα ή όχι; Κι έτσι χάνεται πολύτιμος πολιτικός χρόνος ο οποίος αποβαίνει προφανώς υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ που έχει το momentum.
Όπως γράφαμε και σε προηγούμενο άρθρο, ο ανασχηματισμός πρέπει να είναι ουσιαστικός κι όχι απλή εναλλαγή προσώπων. Το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες είναι για να διασκεδάζουμε όχι για να ασκούμε πολιτική, ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Και ειδικά τώρα που ο Τσίπρας, ένας από τους πιο «λίγους» πολιτικούς που ανέδειξε αυτή η χώρα, να εμφανίζεται περίπου ως ο «Αη Γιώργης» που θα μας σώσει από τους κακούς δανειστές.
Άραγε ρώτησε κανείς από την κυβέρνηση τον κόσμο, τους ψηφοφόρους που την περασμένη Κυριακή έδωσαν 4 μονάδες διαφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, αν νοιάζεται για τα πρόσωπα που θα τον κυβερνήσουν; Ποιος ενδιαφέρεται αν ο Στουρνάρας θα πάει στην ΤτΕ, αν ο Παπασταύρου θα γίνει «τσάρος», αν ο Άδωνις θα φύγει και αν ο Μητσοτάκης θα αναβαθμιστεί; Ποιος νοιάζεται να έχουν δοθεί υποσχέσεις υπουργοποίησης στον Σπηλιωτόπουλο, τον Κουμουτσάκο ή τον Καλαφάτη; Ποιος χε… κε αν ο Βενιζέλος θέλει να υπουργοποιήσει τα φιλαράκια του, τον Κουκουλόπουλο ή ακόμη και τον Λοβέρδο;
Αυτό είναι το διακύβευμα αυτή την κρίσιμη ώρα; Ποιος θα πάρει την καρέκλα; Αυτό το μήνυμα έστειλε ο κόσμος; Έτσι το εξέλαβε το Μαξίμου και η Χ. Τρικούπη; Διότι αν έτσι το ερμήνευσαν τότε κακό του κεφαλιού τους. Μπορεί να ελπίζουν σε «παράταση» λόγω Μουντιάλ κι επειδή αρχίζουν τα μπάνια του λαού, όμως από Σεπτέμβριο δε θα μείνει τίποτε όρθιο.
Και που να έρθουν και τα εκκαθαριστικά σημειώματα για να πληρώσει φόρους ο ελληνικός λαός. Τον Ιούνιο έρχεται το χαράτσι για τα ακίνητα ενώ τον Ιούλιο η πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος. Κι απ’ ότι μαθαίνουμε, όσοι κάνουν δήλωση παίρνουν στη συνέχεια υπογλώσσια για να αντέξουν. Διότι με τις καταργήσεις όλων των φοροαπαλλαγών έρχονται απίστευτοι φόροι ακόμη και σε εκείνους που έπαιρναν επιστροφή.
Εν πάση περιπτώσει, ο ανασχηματισμός θα γίνει κάποια στιγμή και θα δοθεί η εντύπωση της νέας αρχής για την κυβέρνηση. Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά, το απέδειξαν άλλωστε οι εκ νέου πιέσεις του ΔΝΤ και του κ. Σόιμπλε. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση βρίσκεται σε αναβρασμό. Διότι πρέπει να βρει τον τρόπο που θα κάνει πράξη το μήνυμα των εκλογών.
Και ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για τον Αντ. Σαμαρά ο οποίος διατηρεί ακόμη την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αν η κυβέρνηση παίξει με το χρόνο και με το καλοκαίρι που μπήκε για τα καλά τότε δεν θα χρειαστεί νέα… Συμφωνία της Βάρκιζας που είπε και ο Μπαλτάκος. Διότι θα έχουν σερβίρει στο πιάτο του Αλέξη τη διακυβέρνηση της χώρας.
Όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες και κοινωνικά ανοίγματα πρέπει να γίνουν εδώ και τώρα, και δεν εννοούμε μόνο την εναλλαγή θέσεων και υπουργείων στον επικείμενο ανασχηματισμό. Χρειάζονται άμεσες διορθώσεις σε βασικά ζητήματα που αποτέλεσαν και τη βασική αιτία της ήττας της ΝΔ στις εκλογές.
Για παράδειγμα, είναι αδιανόητο να σέρνονται εγκύκλιοι και αποφάσεις του Θεοχάρη για φυλακίσεις ανθρώπων που αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους. Εδώ και τώρα λοιπόν ρυθμίσεις χρεών, με όποιο κόστος.
Επίσης, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε μόνο από τον τουρισμό για να έρθει η ανάπτυξη. Δεν είναι άλλωστε ανάπτυξη τα 20 εκατ. ξένων που θα έρθουν για να περάσουν καλά. Εδώ και τώρα, λοιπόν, μέτρα για ενίσχυση των επενδύσεων από Έλληνες και ξένους.
Δεν είναι δυνατόν να έχουμε συνεχείς συγκρούσεις με σειρά από επαγγελματικές ομάδες, χωρίς λόγο και αιτία. Άλλο τα συνδικαλιστικά συμφέροντα που πρέπει να συνθλιβούν κι άλλο να τα βάζεις πότε με τους εκπαιδευτικούς σε διαλυμένα σχολεία ή με τους γιατρούς σε προβληματικά νοσοκομεία. Εδώ και τώρα, λοιπόν, κινήσεις ενίσχυσης των δύο αυτών κρίσιμων τομέων.
Τέλος, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει η κυβέρνηση μια ανέξοδη πολιτική στραγγαλισμού της χώρας η οποία πάσχει από ρευστότητα. Δύο χρόνια ακούμε για ενίσχυση των δανείων μόλις οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιηθούν και το μόνο που βλέπουμε είναι εναλλαγές προσώπων στις κορυφαίες θέσεις των τραπεζών, οι μισθοί να πέφτουν και ουσιαστικά η αγορά να έχει στεγνώσει.
Βεβαίως, στην εξίσωση αυτή πρέπει να μπει και η επίσημη διαπραγμάτευση για το χρέος. Μια διαπραγμάτευση που οφείλει να είναι πρωτίστως πολιτική. Να πει ξεκάθαρα η κυβέρνηση στους ξένους τι θέλουν από την Ελλάδα. Αν θέλουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη, αν επιθυμούν σύγκρουση ή αν έχουν επιλέξει να πετάξουν από το ευρώ την Ελλάδα. Ξεκάθαρες κουβέντες χωρίς κόλπα και φιοριτούρες.
Ίσως γι’ αυτό ο Σαμαράς πρέπει να πάρει πάνω του όλη την τελική προσπάθεια. Αν είναι να πέσει ας πέσει μαχόμενος, όχι να βρίσκεται στην οπισθοφυλακή και να αφήνει τον Τσίπρα να κάνει μόνος του παιχνίδι.
Το ξαναλέμε για να το χωνέψουν όσοι ακόμη και τώρα «αγρόν αγοράζουν».
Είναι η τελευταία τους ευκαιρία, αυτό το μήνυμα έστειλαν οι πολίτες από τις κάλπες.