Γράφει ο Αθανάσιος Ελλις στην Καθημερινή:
«Η ανάδειξη του Γιάννη Στουρνάρα στον "κακό" του αφηγήματος της ελληνικής οικονομίας αποτελεί παραπλανητική απλούστευση, ενοχλητική για κάθε αντικειμενικό κριτή της ελληνικής πραγματικότητας, εντός και εκτός Ελλάδας. Οσοι ξένοι μιλούν για την "ελληνική ιδιαιτερότητα", τώρα βλέπουν άλλη μια εκδοχή της.
Ο εργασιομανής πρώην επικεφαλής του ΙΟΒΕ είναι ένας από τους ελάχιστους υπουργούς Οικονομικών των τελευταίων δεκαετιών, ο οποίος υπό εξαιρετικά αντίξοες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, εστίασε στον στρατηγικό στόχο και χωρίς να υποκύψει στις σειρήνες του λαϊκισμού, τον πέτυχε, ξεπερνώντας μάλιστα τις προσδοκίες, πράγμα πρωτόγνωρο στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Πέρασε τις συμπληγάδες της κυβέρνησης συνασπισμού, αλλά και της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, υπέμεινε την αρχική απαξίωση των ξένων συνομιλητών του, και τις επί καθημερινής βάσεως επιθέσεις και ενίοτε τον χλευασμό από συγκεκριμένα μέσα... ενημέρωσης, και σήμερα αντιμετωπίζεται περίπου ως ο προβληματικός κρίκος που πρέπει να φύγει για να επανέλθει η "ηρεμία" στη χώρα.
Ο κ. Στουρνάρας έκανε λάθη. Σε αρκετά μέτωπα της οικονομίας η κυβέρνηση απεδείχθη αναποτελεσματική. Η υπερπληθώρα τροπολογιών που εκδίδει το υπουργείο Οικονομικών έχει λάβει κωμικοτραγικές διαστάσεις. Οι δυσλειτουργίες πολλές και τα λάθη επαναλαμβανόμενα. Φυσικά, δεν οφείλονται μόνον, ή πρωτίστως, σε αυτόν, αλλά ο πολιτικός προϊστάμενος χρεώνεται και τις κινήσεις των άμεσων συνεργατών του. Ομως, πρέπει, επιτέλους, να επιλέξουμε τι είδους δημόσιους λειτουργούς θέλουμε να μας υπηρετούν. Αυτούς που εργάζονται (ακόμη και τον Δεκαπενταύγουστο) για να βρουν λύσεις ή αυτούς που προσλαμβάνουν ημέτερους, προσφεύγουν στον εύκολο δανεισμό, επιβαρύνοντας τις επόμενες γενιές, και βυθίζουν τη χώρα στη χρεοκοπία;
Ο άνθρωπος που ως λιγότερο πολιτικάντης και περισσότερο τεχνοκράτης λέει τις σκληρές αλήθειες, δεν μαγειρεύει τους αριθμούς και έχει κερδίσει την εκτίμηση των ομολόγων του, δεν μας κάνει. Ολοι σχεδόν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, αλλά και αρκετοί της συμπολίτευσης, τον αντιμετωπίζουν ως υπεύθυνο για την καταστροφή. Παραγνωρίζουν ότι τον Ιούνιο του 2012 ανέλαβε τα ηνία της οικονομίας μιας χώρας υπό πτώχευση που βρισκόταν στα πρόθυρα της εξόδου από την Ευρωζώνη, και μέσα σε δύο χρόνια διασφάλισε την παραμονή της στο κοινό νόμισμα, σταμάτησε την υφεσιακή κατηφόρα που είχε αρχίσει από το 2009 και πως φέτος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των διεθνών οργανισμών (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΟΟΣΑ), θα είναι η πρώτη χρονιά ανάκαμψης, με το ΑΕΠ της χώρας να αυξάνεται, την ανεργία για πρώτη φορά να υποχωρεί, έστω και οριακά, τα σπρεντ των ελληνικών ομολόγων να μειώνονται και την Ελλάδα να εκπλήσσει τους πάντες με την επιτυχή επιστροφή της στις αγορές δύο μόλις χρόνια μετά την αναδιάρθρωση του χρέους της. Δεν μας αρέσει το πρωτόγνωρο για την πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα, να υλοποιείται ένας προϋπολογισμός και όχι άλλο να ψηφίζεις και άλλο να γίνεται. Θέλουμε, προφανώς, να μας λένε ψέματα ή να λέμε εμείς ψέματα στους άλλους. Προτιμάμε να δανειζόμαστε, και, άρα, να επιβαρύνουμε τις επόμενες γενιές, για να περνάμε εμείς καλά ξοδεύοντας τα χρήματα που δεν έχουμε. Τόσο κοινωνικά ευαίσθητοι και δίκαιοι είμαστε έναντι των παιδιών και εγγονιών μας.
Αυτά βλέπουν οι εταίροι και δικαιολογημένα τρέμουν ότι μόλις μας δώσουν κάτι (ελάφρυνση χρέους, πιο χαλαρούς όρους στην προσαρμογή) και σταματήσουν να μας πιέζουν, θα επιστρέψουμε στις καταστροφικές συνήθειες του παρελθόντος.
Οι πάντες δείχνουν να αντιδρούν στον ορθολογισμό και την έλλειψη "πολιτικών ανακλαστικών" του κ. Σουρνάρα. Είναι, δε, τέτοια η "δυσφορία" με τον σημερινό υπ. Οικονομικών, που η αξιωματική αντιπολίτευση, υιοθετώντας μια δική της ιδιότυπη ερμηνεία των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών "προειδοποιεί" την κυβέρνηση που, παρεπιπτόντως, διαθέτει τη δεδηλωμένη στη Βουλή, να μην τολμήσει να τον διορίσει διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως δικαιούται.
Η πολιτική αντιπαράθεση με τον κ. Στουρνάρα είναι λογική και θεμιτή. Αλλά η βάναυση στοχοποίησή του και η φόρτιση των τελευταίων ημερών ξεφεύγει από τα ιδεολογικά όρια και αποτελεί επιβράβευση του λαϊκισμού που μας έφερε εδώ και είχε ως αποτέλεσμα την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας. Προφανώς, το πάθημα δεν μας έγινε μάθημα».