Γι' αυτό το σκληρό ταξίδι πίσω στο χρόνο γράφει η ίδια η Βικτόρια Χίσλοπ στη βρετανική εφημερίδα Daily Mail, καθώς και για την ιστορία της Μαρίας Χατζηβασίλη που της κέντρισε εξαρχής το ενδιαφέρον, ως την επιτομή του ξεριζωμού ενός ανθρώπου από τον τόπο του.
Η Χατζηβασίλη ήταν 17 ετών όταν αναγκάστηκε, μαζί με την οικογένειά της, να αφήσει το πατρικό σπίτι, αλλά και την ήρεμη ζωή τους στην Αμμόχωστο. «Αυτό το συνέβη το 1974 άλλαξε εντελώς τη μοίρα της οικογένειάς μου, αλλά και τη δική μου», λέει χαρακτηριστικά.
Η Μαρία Χατζηβασίλη
Η Βικτόρια Χίσλοπ και η Μαρία Χατζηβασίλη περπατούν στην Αμμόχωστο
Τα ξέγνοιαστα χρόνια
«Είχα μια χαρούμενη ζωή ως έφηβη. Ένιωθα προστατευμένη. Ήμουν αθώα και αδαής. Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κερύνεια παρακολουθούσα τα γεγονότα στην τηλεόραση και όλα αυτά μου έμοιαζαν τόσο μακρινά, σαν να συνέβαιναν σε μια άλλη χώρα. Στη συνέχεια μάθαμε πως σκοτώθηκαν αθώοι πολίτες και γυναίκες βιάστηκαν. Αυτό συνέβη και σε φίλες μου από το σχολείο. Μόνο όταν γίναμε κι εμείς πρόσφυγες, κατάλαβα πως τα χρήματα που είχαμε δεν θα μας προστάτευαν», αναθυμάται τώρα.
Διηγείται τις στιγμές που άκουσαν τα αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια τους και τις δραματικές εικόνες που εκτυλίχθηκαν μέσα στο σπίτι της όταν προσπάθησαν να προστατευτούν σε ένα παλιό κελάρι που είχαν στο σπίτι. Ακόμα και όταν έφυγαν άρον-άρον, εκείνη και τα αδέλφια της πίστευαν πως όλα αυτά θα ήταν προσωρινά και πως σύντομα θα επέστρεφαν στα σπίτια τους. Φευ, αυτό δεν συνέβη ποτέ.