Και να είχε κάποιος την άποψη ότι η συνάντηση ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και την Γιάννα Αγγελοπούλου θα ήταν μια τυπική επαφή, που εξ ανάγκης προέκυψε λόγω του κύκλου επαφών που κάνει η δραστήρια «σιδηρά κυρία» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, σίγουρα πλέον θα άλλαξε γνώμη: Και μόνο ότι η συζήτηση που είχαν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η εσχάτως «αμφισβητίας» του παλαιού πολιτικού συστήματος, διήρκησε περίπου 75 λεπτά και μάλιστα ήταν την περισσότερα ώρα μόνοι τους, χωρίς καν τους στενότερους συνεργάτες τους, λέει πολλά.
Το επίσημο αντικείμενο της συνάντησης, όσο σημαντικό κι αν θεωρείται – πρόκειται για το συνέδριο που θα κάνει το ίδρυμα Κλίντον στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2015 – δεν δικαιολογεί το μακρόν της συνομιλίας. Όπως επιβεβαιώνεται εμμέσως και από τις δύο πλευρές αντηλλάγησαν απόψεις και για γενικότερα θέματα.
Το κλίμα στη συνάντηση ήταν φανερά θερμό. Η ίδια η κυρία Αγγελοπούλου ήταν ιδιαίτερα πρόσχαρη και εκδηλωτική, σε βαθμό που η προσήνεια και τα χαμόγελα ξεπερνούσαν την γνωστή ευγένεια, που την χαρακτηρίζει σε όλες τις επίσημες συναντήσεις της. Από την άλλη ο κ. Τσίπρας είδε τη συνάντηση ως μια ακόμη ευκαιρία για να αποδείξει ότι συνομιλεί με τους πάντες ακομπλεξάριστα. Και ότι μπορεί να χαίρει εκτίμησης και να γίνεται αποδεκτός σε κύκλους που άλλοτε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος δεν είχαν την παραμικρή εκτίμηση: Η μεταστροφή αυτή είναι φανερό ότι τονίζει και ενισχύει την «πρωθυπουργική» του εικόνα κι ας λένε πολλοί ότι υποκρύπτει και μια μεταστροφή από το ριζοσπαστισμό των πεζοδρομίων στο ρεαλισμό της διακυβέρνησης.
Σύμφωνα με πληροφορίες η κυρία Αγγελοπούλου είχε την ευκαιρία να αναπτύξει στον κ. Τσίπρα μερικές από τις ιδέες που έχει εκφράσει είτε δημοσίως και ανοιχτά, είτε σε κατ’ ιδία συνομιλίες, για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας: Ότι δηλαδή θεωρεί το παλιό πολιτικό σύστημα αποτυχημένο και υπό κατάρρευση, ανίκανο να δώσει λύσεις, ότι πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως μια νέα δύναμη που δεν πρέπει να δαιμονοποιείται και ότι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ενσαρκώνει πολλές ελπίδες για μια νέα αρχή. Η κυρία Αγγελοπούλου φέρεται να διευκρίνισε ότι πρόκειται για απόψεις τις οποίες ενστερνίζεται απόλυτα και δεν υποκρύπτουν καμία άλλη ιδιοτέλεια, ιδίως όταν οι επιχειρήσεις και τα συμφέροντα της οικογένειάς της είναι στο εξωτερικό και δεν υπάρχει καμία σχέση με το εσωτερικό.
Από την πλευρά του ο κ. Τσίπρας, πέρα από τη διατύπωση κάποιων πολιτικών εκτιμήσεων, που εκφράζει και επισήμως, φάνηκε να ακούει με προσοχή τις απόψεις της κυρίας Αγγελοπούλου. Κι αυτό γιατί γνωρίζει ότι η πρόκειται για μια προσωπικότητα με ισχυρές διασυνδέσεις στο εξωτερικό, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξέρει ότι η κυρία Αγγελοπούλου συνομιλεί με ισχυρά λόμπι και παράγοντες στην Ουάσιγκτον, με κορυφαίο παράδειγμα φυσικά τον Μπιλ Κλίντον, με τον οποίο συνεργάζονται. Ειδικά το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού ο κ. Τσίπρας γοητεύεται από τις κεϋνσιανές πολιτικές αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, που πρεσβεύουν οι αμερικανοί Δημοκράτες και τις οποίες ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ εφάρμοσε κατά τη δεκαετία του ‘90.
Στη συζήτηση δεν έγινε καμία αναφορά σε «ζέοντα» θέματα, όπως θα μπορούσε να είναι η προεδρική εκλογή: Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη, ότι δηλαδή δεν τον απασχολεί το θέμα, ούτε καν μετεκλογικά, αφού κάλεσε και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να το συζητήσουν στο πλαίσιο μια συναινετικής διαδικασίας. Αλλά και η κυρία Αγγελοπούλου που το έχει θέσει εμμέσως – ουσιαστικά μη κρύβοντας μια μύχια φιλοδοξία της – δεν είχε κανένα λόγο και δεν είδε κανένα νόημα στο να επεκταθεί τώρα η συζήτηση σε αυτό το θέμα.
Έτσι κι αλλιώς όλοι συμφωνούν ότι «ήταν μια καλή πρώτη επαφή», που πάντως δεν μπορεί να αλλάξει – και δεν είχε τέτοιο σκοπό – τις σχέσεις «ευγενικής απόστασης» και «εκτίμησης», ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Μάλιστα ο Αλέκος Καλύβης μέλος της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και στέλεχος της αριστερής πτέρυγας έσπευσε να συμπεράνει ότι «δεν είναι αποδεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ για Πρόεδρος της Δημοκρατίας η κ. Αγγελοπούλου... Ούτε ο κ. Τσίπρας έγινε πιο θεσμικός, ούτε η κ. Αγγελοπούλου πιο αντισυστημική».
Πάντως ο κ. Τσίπρας είχε ένα καλό λόγο για τις πρωτοβουλίες της κυρίας Αγγελοπούλου, ειδικά για το Συνέδριο του Ιδρύματος Κλίντον, λέγοντας ότι «μπορεί να αναδείξει τις σημαντικές δυνατότητες μιας χώρας και ενός λαού που τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί τα αποτελέσματα μιας ατελέσφορης πολιτικής λιτότητας που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες".
Το επίσημο αντικείμενο της συνάντησης, όσο σημαντικό κι αν θεωρείται – πρόκειται για το συνέδριο που θα κάνει το ίδρυμα Κλίντον στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2015 – δεν δικαιολογεί το μακρόν της συνομιλίας. Όπως επιβεβαιώνεται εμμέσως και από τις δύο πλευρές αντηλλάγησαν απόψεις και για γενικότερα θέματα.
Το κλίμα στη συνάντηση ήταν φανερά θερμό. Η ίδια η κυρία Αγγελοπούλου ήταν ιδιαίτερα πρόσχαρη και εκδηλωτική, σε βαθμό που η προσήνεια και τα χαμόγελα ξεπερνούσαν την γνωστή ευγένεια, που την χαρακτηρίζει σε όλες τις επίσημες συναντήσεις της. Από την άλλη ο κ. Τσίπρας είδε τη συνάντηση ως μια ακόμη ευκαιρία για να αποδείξει ότι συνομιλεί με τους πάντες ακομπλεξάριστα. Και ότι μπορεί να χαίρει εκτίμησης και να γίνεται αποδεκτός σε κύκλους που άλλοτε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος δεν είχαν την παραμικρή εκτίμηση: Η μεταστροφή αυτή είναι φανερό ότι τονίζει και ενισχύει την «πρωθυπουργική» του εικόνα κι ας λένε πολλοί ότι υποκρύπτει και μια μεταστροφή από το ριζοσπαστισμό των πεζοδρομίων στο ρεαλισμό της διακυβέρνησης.
Σύμφωνα με πληροφορίες η κυρία Αγγελοπούλου είχε την ευκαιρία να αναπτύξει στον κ. Τσίπρα μερικές από τις ιδέες που έχει εκφράσει είτε δημοσίως και ανοιχτά, είτε σε κατ’ ιδία συνομιλίες, για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας: Ότι δηλαδή θεωρεί το παλιό πολιτικό σύστημα αποτυχημένο και υπό κατάρρευση, ανίκανο να δώσει λύσεις, ότι πιστεύει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως μια νέα δύναμη που δεν πρέπει να δαιμονοποιείται και ότι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ενσαρκώνει πολλές ελπίδες για μια νέα αρχή. Η κυρία Αγγελοπούλου φέρεται να διευκρίνισε ότι πρόκειται για απόψεις τις οποίες ενστερνίζεται απόλυτα και δεν υποκρύπτουν καμία άλλη ιδιοτέλεια, ιδίως όταν οι επιχειρήσεις και τα συμφέροντα της οικογένειάς της είναι στο εξωτερικό και δεν υπάρχει καμία σχέση με το εσωτερικό.
Από την πλευρά του ο κ. Τσίπρας, πέρα από τη διατύπωση κάποιων πολιτικών εκτιμήσεων, που εκφράζει και επισήμως, φάνηκε να ακούει με προσοχή τις απόψεις της κυρίας Αγγελοπούλου. Κι αυτό γιατί γνωρίζει ότι η πρόκειται για μια προσωπικότητα με ισχυρές διασυνδέσεις στο εξωτερικό, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξέρει ότι η κυρία Αγγελοπούλου συνομιλεί με ισχυρά λόμπι και παράγοντες στην Ουάσιγκτον, με κορυφαίο παράδειγμα φυσικά τον Μπιλ Κλίντον, με τον οποίο συνεργάζονται. Ειδικά το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού ο κ. Τσίπρας γοητεύεται από τις κεϋνσιανές πολιτικές αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, που πρεσβεύουν οι αμερικανοί Δημοκράτες και τις οποίες ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ εφάρμοσε κατά τη δεκαετία του ‘90.
Στη συζήτηση δεν έγινε καμία αναφορά σε «ζέοντα» θέματα, όπως θα μπορούσε να είναι η προεδρική εκλογή: Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη, ότι δηλαδή δεν τον απασχολεί το θέμα, ούτε καν μετεκλογικά, αφού κάλεσε και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να το συζητήσουν στο πλαίσιο μια συναινετικής διαδικασίας. Αλλά και η κυρία Αγγελοπούλου που το έχει θέσει εμμέσως – ουσιαστικά μη κρύβοντας μια μύχια φιλοδοξία της – δεν είχε κανένα λόγο και δεν είδε κανένα νόημα στο να επεκταθεί τώρα η συζήτηση σε αυτό το θέμα.
Έτσι κι αλλιώς όλοι συμφωνούν ότι «ήταν μια καλή πρώτη επαφή», που πάντως δεν μπορεί να αλλάξει – και δεν είχε τέτοιο σκοπό – τις σχέσεις «ευγενικής απόστασης» και «εκτίμησης», ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Μάλιστα ο Αλέκος Καλύβης μέλος της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και στέλεχος της αριστερής πτέρυγας έσπευσε να συμπεράνει ότι «δεν είναι αποδεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ για Πρόεδρος της Δημοκρατίας η κ. Αγγελοπούλου... Ούτε ο κ. Τσίπρας έγινε πιο θεσμικός, ούτε η κ. Αγγελοπούλου πιο αντισυστημική».
Πάντως ο κ. Τσίπρας είχε ένα καλό λόγο για τις πρωτοβουλίες της κυρίας Αγγελοπούλου, ειδικά για το Συνέδριο του Ιδρύματος Κλίντον, λέγοντας ότι «μπορεί να αναδείξει τις σημαντικές δυνατότητες μιας χώρας και ενός λαού που τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί τα αποτελέσματα μιας ατελέσφορης πολιτικής λιτότητας που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες".