Ακόμη και αν κερδίσει, βέβαια, το αποτέλεσμα της νίκης του θα είναι μια συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές μας, η οποία προφανώς θα αποτυπωθεί σε ένα κείμενο, ένα νέο μνημόνιο - θα είναι όμως ένα μνημόνιο των ονείρων μας, οπότε το αρνητικό φορτίο της λέξης εξαερώνεται.
Βεβαιότατα λυπάμαι πολύ ― αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ευοδωθεί το «σχέδιο» του Αλέξη Τσίπρα. Θα αντιμετωπίσει τη μεταχείριση που επεφύλαξαν οι εταίροι στον Ευάγγελο, όταν επιχείρησε να τους υπνωτίσει με τις παπαρολογίες που θεωρούμε πολιτική στην Ελλάδα. «Eχετε τρία λεπτά, να απαντήσετε σε αυτό που σας ρωτάμε όλοι εδώ μέσα» του είχε πει ένας Σκανδιναβός κοτσιδάκιας, αν θυμάμαι καλά. Ομως ακόμη και αν δεχθούν οι εταίροι να προωθήσουν θεσμικά τις απαιτήσεις της Ελλάδας του Τσίπρα, η ευρωπαϊκή διαδικασία είναι χρονοβόρος: Eurogroup Working Group πρώτα, Eurogroup έπειτα, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο τέλος. Για τη Γαλλία του Ολάντ, η Ευρώπη χρειάσθηκε σχεδόν τρεις μήνες ώσπου να κάνει την προσαρμογή στην πολιτική της. Για την Ελλάδα του Τσίπρα θα ανατρέψει τον εαυτό της με επανάσταση;
Ο Τσίπρας, αν γίνει πρωθυπουργός, θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια πολύπλευρη κρίση: οικονομική, συνταγματική ενδεχομένως (έχουμε και το προεδρικό, βλέπετε) και, επίσης, κρίση στις σχέσεις μας με την Ευρώπη, με ενδεχόμενες επιπτώσεις στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Ολο αυτό δε ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του θα πρέπει να το χειρισθούν μέσα σε ένα ασφυκτικό χρονικό, θεσμικό και διαδικαστικό πλαίσιο. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι η πιθανότητα του λάθους αυξάνεται δραματικά.
Θα ψηφίσω, λοιπόν, τη Ν.Δ. του Σαμαρά. Οχι γιατί πιστεύω ότι το αξίζει πλήρως, ούτε γιατί πιστεύω ότι μπορεί να έλθει πρώτη. Αλλά επειδή αν είναι να διαλυθεί η χώρα, καλό είναι την επόμενη μέρα να υπάρχει ακόμη η Δεξιά για να τη ξαναφτιάξει. Επιπλέον δε η τύχη το έφερε να ψηφίζω για πρώτη φορά στην Β΄ Αθηνών, οπότε δεν προβληματίζομαι με τη σταυροδοσία: Γεωργιάδης, Δένδιας, Μητσοτάκης, Χατζηδάκης ― αλφαβητικά.