Αυτό αναφέρει σε άρθρο της οι New York Times κάνουν μια κλασική σύγκριση ανάμεσα στην περίπτωση της Αργεντινής και της Ελλάδας, αλλά και τα μαθήματα που οφείλει να πάρει η δεύτερη από την πρώτη.
Η πρώτη επιλογή που έχει η Ελλάδα είναι να παραμείνει στο «μάθημα» και τις διεθνείς συμφωνίες διάσωσης και τις προσαρμογές που αυτές επιβάλλουν. Αυτή είναι η θέση του Αντώνη Σαμαρά. Η εναλλακτική λύση είναι ένα κακόηχο μείγμα πολιτικής που προτείνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει το άρθρο. Μέσω αυτής της πολιτικής θα υπάρξει μονομερής αναστολή του εξωτερικού χρέους και κατάργηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα συνεισφέρει στην αποκατάσταση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής βιωσιμότητας της χώρας.
Ο πολιτικός κίνδυνος
Στο τρίτο τρίμηνο, η ανάπτυξη της χώρας είναι υψηλότερη από οποιουδήποτε άλλο μέλος της ζώνης του ευρώ, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Αυτό δεν είναι απλώς μια ανάκαμψη: Η ανεργία μειώνεται. Όλα αυτά έγιναν μέσω των μεταρρυθμίσεων μπορεί να προτάθηκαν καθυστερημένα, αλλά σίγουρα απέδωσαν καρπούς. Ο πολιτικός κίνδυνος, ωστόσο, επανέρχεται στη μόδα. Τους τελευταίους δύο μήνες που οι εκλογές φαίνονταν αναπόδραστες, οι αγορές αντέδρασαν αναλόγως. Η μεγάλη ανησυχία των επενδυτών είναι ότι αν οι ψηφοφόροι επιλέξουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα εγκαινιαστεί μια αντιπαράθεση με τους δανειστές, ενώ θα προωθηθεί ένα μακροοικονομικό οικονομικό πρόγραμμα που έχει βάση στις εθνικοποιήσεις. Με δεδομένο αυτά που δείχνουν τα γκάλοπ, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανή.
Το άρθρο σημειώνει, πάντως, πως ο Αλέξης Τσίπρας κάνει προσπάθειες να μαλακώσει την εικόνα του κόμματός του. Πριν από κάποιους μήνες βρέθηκε στο Forum Ambrosetti στο Κόμο και συντάχθηκε με τις αξίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τη σημασία του ευρώ. Ο ίδιος περιβάλλεται από οικονομολόγους οι οποίοι πρεσβεύουν μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων με τους δανειστές και έρχονται σε αντίθεση με άλλους που ζητούν την ευθεία αντιπαράθεση. Το σίγουρο είναι ότι η ιδεολογία του κόμματος είναι αντίθετη με την οικονομία της αγοράς και τις μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.
Η Αργεντινή
Η πρώτη φορά που ακούστηκε η Αργεντινή ήταν από τα χείλη του Αλέξη Τσίπρα το Σεπτέμβριο του 2012 στην ελληνική βουλή, όταν είχε πει πως θα ήθελε η χώρα του να γινόταν... Αργεντινή. Ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς εν μέσω της τωρινής προεκλογικής εκστρατείας επανέφερε στο προσκήνιο εκείνη τη δήλωση. Τι μπορεί, άραγε, να προσφέρει το παράδειγμα της Αργεντινής στην Ελλάδα. Το άρθρο των NY Times αναφέρει: Το πρώτο είναι ότι η απειλή του ΣΥΡΙΖΑ για μορατόριουμ στο χρέος είναι κενό γράμμα. Κανείς δεν μπορεί να επιλέξει να μην πληρώσει. Η Αργεντινή που το προσπάθησε έμπλεξε σε μια σειρά δικαστικών αγώνων που την υποχρέωσαν να απομονωθεί από τις παγκόσμιες αγορές και δεύτερη χρεοκοπία. Τίποτα δεν μας λέει πως θα είναι άλλο το αποτέλεσμα για την Ελλάδα, αν ακολουθήσει αυτό το δρόμο.
Την ίδια στιγμή οι εταίροι της Ευρωζώνης έχουν δηλώσει ότι θα εξετάσουν το ενδεχόμενο μιας διαπραγμάτευσης για την ελάφρυνση του χρέους με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στις δεσμεύσεις της και θα διαπραγματευτεί σοβαρά εντός του ευρώ. Παράλληλα, σε αντίθεση με το 2010 η Ευρωζώνη μπορεί να αντιμετωπίσει με μεθοδικό τρόπο για πιθανή όξυνση στις διαπραγματεύσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε ακραία σενάρια.
Το δεύτερο μάθημα, κατά το άρθρο, είναι ότι ο οικονομικός λαϊκισμός και η νομισματική «μαγεία» έχουν κοντόφθαλμο ορίζοντα. Όχι μόνο δεν προσφέρουν ανάπτυξη, αλλά οδηγούν σε απομόνωση και ανισορροπίες. Αυτό το αντιμετωπίζουν τούτη τη στιγμή οι πολίτες της Αργεντινής με τον στασιμοπληθωρισμό, τον έλεγχο των κεφαλαίων, την αυστηρή οικονομική διαχείριση από μια κυβέρνηση πρόθυμνη να ακολουθήσει τις επιταγές των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Το ηθικό ζήτημα
Καμία ανάπτυξη δεν μπορεί να κατασκευαστεί με αυτόν τον τρόπο, αναφέρει το άρθρο. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η «δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος» και η επανεθνικοποίηση της αγοράς ενέργειας θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Για να συμπληρώσει το άρθρο: «Το ελληνικό δίλημμα είναι διαφορετικό από αυτό της Αργεντινής. Οι διαπραγματεύσεις για το χρέος της είναι κυρίως με τις χώρες της Ευρωζώνης και όχι με τους ιδιώτες. Έτσι προκύπτει ένα ηθικό ζήτημα όταν θα κληθεί να πληρώσει ο Σλοβάκος φορολογούμενος -που λαμβάνει χαμηλότερο μισθό από τον Έλληνα ομόλογό του- την αθέτηση των συμφωνιών από την Ελλάδα. Η μόνη εναλλακτική λύση είναι ένας τρόπος διαπραγμάτευσης με σεβασμό στις υφιστάμενες συμφωνίες και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Και καταλήγει: «Ο κ Τσίπρας έχει δίκιο σε ένα πράγμα: Η Αργεντινή προσφέρει οικονομικούς παραλληλισμούς για το ελληνικό εκλογικό σώμα. Αλλά αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή - για να μην ακολουθήσουν. Η αθέτηση του χρέους και η μονομερής αποχώρηση από το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό κόσμο, δεν θα οδηγήσει σε αναγέννηση της Ελλάδας. Θα οδηγήσει πίσω τη χώρα στην καταστροφή. Μετά από χρόνια ύφεσης και τις μεταρρυθμίσεις, θα είναι ένα θλιβερό θέαμα για την Ελλάδα που θα ακολουθήσει την Αργεντινή τη στιγμή που ανακάμπτει και η άλλη γυρνάει την πλάτη της στον κοντόφθαλμο λαϊκισμό».