Η διαλλακτικότερη στάση της κυβέρνησης στο ζήτημα της διαγραφής χρέους όπως διαφαίνεται από τις δηλώσεις Βαρουφάκη (στους FT) και Παπαδημούλη (σε ραδιοφωνικό σταθμό) είναι αποτέλεσμα της διαφωνίας των εταίρων μας.
Ωστόσο εντός του ΣΥΡΙΖΑ πάντα υπήρχαν φωνές που προέτασσαν ως εφικτή και χρήσιμη λύση για ελάφρυνση του χρέους την ανταλλαγή ομολόγων.
Τέτοιο παράδειγμα είναι ο καθηγητής Γιάννης Μηλιός που τον Ιούνιο του 2014 έγραφε στα «Νέα»: ««Θάψιμο» του δημόσιου χρέους σημαίνει χοντρικά το εξής: Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) συνάπτει μια συμφωνία ανταλλαγής (swap) με κάθε χώρα της ΖτΕ, μέσα από την οποία αποκτά ένα μέρος του δημόσιου χρέους της, έναντι μιας διηνεκούς ομολογίας μηδενικού επιτοκίου. Το εν λόγω μέρος του χρέους της (κάθε) χώρας πρακτικά «θάβεται» για αυτήν. Η ΕΚΤ αναλαμβάνει το επιτοκιακό κόστος του χρέους που «αγόρασε», που όμως την επιβαρύνει μόνο λίγο. Οι χώρες υποχρεώνονται να επαναγοράσουν το χρέος τους μετά πέντε ή έξι δεκαετίες, δηλαδή σε μια μελλοντική στιγμή όταν αυτό θα αποτελεί πλέον μικρό ποσοστό του (τότε) ΑΕΠ τους. Με τη λύση αυτή δεν «κουρεύονται» ούτε η αξία, ούτε τα επιτόκια των χρεογράφων που κρατούν οι δανειστές. Δεν υπάρχουν απώλειες ούτε για τις τράπεζες, ούτε για τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν δημιουργούνται εντάσεις μεταξύ των χωρών, αφού δεν λαμβάνουν χώρα διαγραφές χρεών ή μεταβιβάσεις».
Αν κρίνουμε από το γεγονός πως σήμερα – τόσους μήνες μετά – ο κ. Μηλιός έκανε retweet το συγκεκριμένο άρθρο τότε λογικά πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος.
Λίγο αργότερα έκανε retweet ακόμα ένα πολυσέλιδο κείμενο που υπογράφουν οι κύριοι Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Γιάννης Μηλιός και Σπύρος Λαπατσιώρας με τίτλο: «Το δημόσιο χρέος στο σύγχρονο καπιταλισμό: Το πλαίσιο μιας προοδευτικής πρότασης για τη ζώνη του Ευρώ» γράφουν: «Η ΕΚΤ αναλαμβάνει να διαχειριστεί για μεγάλο διάστημα σημαντικό τμήμα του χρέους της ΖτΕ, χωρίς στρατηγικού χαρακτήρα μεταβιβάσεις και χωρίς «πραγματικό» κούρεμα της ονομαστικής αξίας του χρέους παρόλο που ό,τι κάνει λειτουργεί ως τέτοιο».
