Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Τα βλέμματα είναι βεβαίως στραμμένα στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, καθώς αυτό είναι σαφώς το μείζον διακύβευμα αυτή την ώρα. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένες κυβερνητικές δράσεις και εξαγγελίες υπουργών, σε τομείς ιδιαίτερα κρίσιμους για την κοινωνία, κορυφαίους, που μπορεί λόγω ημερών να μην έχουν λάβει την ανάλογη δημοσιότητα, όμως ειλικρινά σε βγάζουν από τα ρούχα σου.
Και αποτελούν ιδιαίτερα προβληματικά δείγματα γραφής για τη νοοτροπία και την φιλοσοφία της νέας διακυβέρνησης. Η οποία θέλω να ελπίζω ότι θα επαναπροσδιορισθεί από τον πρωθυπουργό, όταν απελευθερωθεί από το άγχος της διαπραγμάτευσης. Αναφέρομαι στους υπουργούς Υγείας και Παιδείας, οι οποίοι ανταγωνίζονται ποιος θα προκαλέσει το μεγαλύτερο μπάχαλο και τη μεγαλύτερη αποδόμηση των τομέων ευθύνης του.
Ο κ. Μπαλτάς στο υπ. Παιδείας τα έκανε μούσκεμα με την υπόθεση της κατάργηση της αρίστευσης. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι αριστερή πολιτική. Είναι απλά μία εξίσωση προς τα κάτω. Αντί το ζητούμενο να είναι πώς θα αγωνιστούμε για τον εκσυγχρονισμό και την βελτίωση μίας εξαθλιωμένης παιδείας, με πάρα πολλές ελλείψεις, προωθούμε τη λογική της επιβράβευσης της ήσσονος προσπάθειας. Αντί να προάγουμε το κυνήγι της γνώσης και να αναπτύσσουμε τα ταλέντα, θα πρέπει να ισοπεδώνουμε τους πάντες. Αυτό θυμίζει φασιστικές νοοτροπίες, έλλειψη λύσεων και αδυναμία συγκρότησης και εφαρμογής νέων ιδεών.
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι πρέπει να καλλιεργείται υπέρμετρο άγχος στα παιδιά και τους εφήβους. Κάθε άλλο. Αλλοίμονο. Όμως ασφαλώς η λύση δεν βρίσκεται στην επιβράβευση της μετριότητας, του χαβαλέ και της ρεμπελιάς. Είναι όμως να αναρωτιέται κανείς, τι μέλλον περιμένει αυτή τη χώρα. Η Παιδεία αποτελεί την βάση για την ανάπτυξη, την δημιουργία και τον πολιτισμό σε κάθε χώρα. Και στην Ελλάδα διαχρονικά αντί να αποτελεί κυρίαρχο θέμα, γίνεται έρμαιο στις προσωπικές ιδεοληψίες κάθε υπουργού, ανάλογα με το ποιος κυβερνά.
Και από κοντά με τον κ. Μπαλτά και ο άλλος απίθανος υπουργός αυτής της κυβέρνησης. Ο Κ. Κουρουμπλής. Έχω αναφερθεί και προ ολίγων ημερών στην απίστευτη και ανεκδιήγητη πολιτική που θα εμποδίζει στους ασθενείς την πρόσβαση στα ιδιωτικά θεραπευτήρια με κάλυψη από το ασφαλιστικό τους ταμείο. Όμως κάθε φορά που μιλά ο υπουργός το πράγμα χειροτερεύει. Τώρα του φταίνε και τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. Μα είναι δυνατό να υπάρχει ψήγμα σωφροσύνης σε αυτές τις αποφάσεις; Γνωρίζουν πόσο χρειάζεται να περιμένει κανείς για να βγάλει μία αξονική ή μία μαγνητική σε δημόσιο νοσοκομείο; Αν λειτουργεί δηλαδή ο τομογράφος, γιταί συνήθως είναι χαλασμένοι.
Θα επαναλάβω και σήμερα το ερώτημα. Έχει ρωτήσει κανείς άνθρωπος από εκείνους που πλαισιώνουν το νέο υπουργό, ή αλλιώς ας το πράξει ο ίδιος, πώς δεν εξυπηρετούνται οι ασθενείς που υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις από τα δημόσια νοσοκομεία; Τι τραβάνε; Εκτός και αν πιστεύει ότι μπορεί δια μαγείας να εξασφαλίσει ο νέος υπουργός την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα που απαιτείται, ιδιαίτερα για τα βαριά χρόνια περιστατικά, για να διασφαλιστεί όχι απλώς το επίπεδο ζωής ή και η αξιοπρέπεια των ασυθενών, αλλά και η ίδια τους η επιβίωση.
Προφανώς και ο σημερινός υπουργός δεν ευθύνεται για το χάλι της δημόσιας περίθαλψης. Αντίθετα, όλοι όσοι διατέλεσαν υπουργοί υγείας στο παρελθόν έχουν μερίδιο ευθύνης, μικρότερο ή μεγαλύτερο για την κατάσταση αυτή. Και πιθανώς να μην δικαιούνται και να ομιλούν. Όμως αυτό είναι αδιάφορο. Απλώς το αναφέρω, γιατί πολλές φορές η επικοινωνιακή σπέκουλα χρησιμοποιείται για να καλύψει λανθασμένες αποφάσεις. Και είναι εύκολη η σπέκουλα με ένα τέτοιο θέμα ευρύτατου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Είναι εύκολο να απευθύνεις κατηγορίες για τους κακούς επιχειρηματίες του κλαδου υγείας που... πλιατσικολογούν επί των ασφαλιστικών ταμείων. Όχι ότι δεν υπήρξαν βέβαια και τέτοιοι...
Δεν τον δικαιώνει όμως ούτε αποτελεί άλλοθι η μη συμμετοχή στην δημιουργία της εξαθλίωσης της δημόσιας υγείας. Ας φροντίσει πρώτα να βελτιώσει το χάλι της δημόσιας περίθαλψης και μετά ας απαιτηθεί από τους ασθενείς να εξυπηρετούνται στα δημόσια νοσιοκομεία. Αν και στο κάτω κάτω είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εξυπηρετείται με τα χρήματα που ο ίδιος έχει πληρώσει μέσω των κρατήσεων που έχει υποστεί, από όποιο θεραπευτήριο επιθυμεί. Δεν έχει το δικαίωμα το κράτος να απαγορεύει θυμίζοντας... σοβιετία, την επιλογή του πολίτη.
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Τα βλέμματα είναι βεβαίως στραμμένα στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, καθώς αυτό είναι σαφώς το μείζον διακύβευμα αυτή την ώρα. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένες κυβερνητικές δράσεις και εξαγγελίες υπουργών, σε τομείς ιδιαίτερα κρίσιμους για την κοινωνία, κορυφαίους, που μπορεί λόγω ημερών να μην έχουν λάβει την ανάλογη δημοσιότητα, όμως ειλικρινά σε βγάζουν από τα ρούχα σου.
Και αποτελούν ιδιαίτερα προβληματικά δείγματα γραφής για τη νοοτροπία και την φιλοσοφία της νέας διακυβέρνησης. Η οποία θέλω να ελπίζω ότι θα επαναπροσδιορισθεί από τον πρωθυπουργό, όταν απελευθερωθεί από το άγχος της διαπραγμάτευσης. Αναφέρομαι στους υπουργούς Υγείας και Παιδείας, οι οποίοι ανταγωνίζονται ποιος θα προκαλέσει το μεγαλύτερο μπάχαλο και τη μεγαλύτερη αποδόμηση των τομέων ευθύνης του.
Ο κ. Μπαλτάς στο υπ. Παιδείας τα έκανε μούσκεμα με την υπόθεση της κατάργηση της αρίστευσης. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι αριστερή πολιτική. Είναι απλά μία εξίσωση προς τα κάτω. Αντί το ζητούμενο να είναι πώς θα αγωνιστούμε για τον εκσυγχρονισμό και την βελτίωση μίας εξαθλιωμένης παιδείας, με πάρα πολλές ελλείψεις, προωθούμε τη λογική της επιβράβευσης της ήσσονος προσπάθειας. Αντί να προάγουμε το κυνήγι της γνώσης και να αναπτύσσουμε τα ταλέντα, θα πρέπει να ισοπεδώνουμε τους πάντες. Αυτό θυμίζει φασιστικές νοοτροπίες, έλλειψη λύσεων και αδυναμία συγκρότησης και εφαρμογής νέων ιδεών.
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι πρέπει να καλλιεργείται υπέρμετρο άγχος στα παιδιά και τους εφήβους. Κάθε άλλο. Αλλοίμονο. Όμως ασφαλώς η λύση δεν βρίσκεται στην επιβράβευση της μετριότητας, του χαβαλέ και της ρεμπελιάς. Είναι όμως να αναρωτιέται κανείς, τι μέλλον περιμένει αυτή τη χώρα. Η Παιδεία αποτελεί την βάση για την ανάπτυξη, την δημιουργία και τον πολιτισμό σε κάθε χώρα. Και στην Ελλάδα διαχρονικά αντί να αποτελεί κυρίαρχο θέμα, γίνεται έρμαιο στις προσωπικές ιδεοληψίες κάθε υπουργού, ανάλογα με το ποιος κυβερνά.
Και από κοντά με τον κ. Μπαλτά και ο άλλος απίθανος υπουργός αυτής της κυβέρνησης. Ο Κ. Κουρουμπλής. Έχω αναφερθεί και προ ολίγων ημερών στην απίστευτη και ανεκδιήγητη πολιτική που θα εμποδίζει στους ασθενείς την πρόσβαση στα ιδιωτικά θεραπευτήρια με κάλυψη από το ασφαλιστικό τους ταμείο. Όμως κάθε φορά που μιλά ο υπουργός το πράγμα χειροτερεύει. Τώρα του φταίνε και τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. Μα είναι δυνατό να υπάρχει ψήγμα σωφροσύνης σε αυτές τις αποφάσεις; Γνωρίζουν πόσο χρειάζεται να περιμένει κανείς για να βγάλει μία αξονική ή μία μαγνητική σε δημόσιο νοσοκομείο; Αν λειτουργεί δηλαδή ο τομογράφος, γιταί συνήθως είναι χαλασμένοι.
Θα επαναλάβω και σήμερα το ερώτημα. Έχει ρωτήσει κανείς άνθρωπος από εκείνους που πλαισιώνουν το νέο υπουργό, ή αλλιώς ας το πράξει ο ίδιος, πώς δεν εξυπηρετούνται οι ασθενείς που υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις από τα δημόσια νοσοκομεία; Τι τραβάνε; Εκτός και αν πιστεύει ότι μπορεί δια μαγείας να εξασφαλίσει ο νέος υπουργός την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα που απαιτείται, ιδιαίτερα για τα βαριά χρόνια περιστατικά, για να διασφαλιστεί όχι απλώς το επίπεδο ζωής ή και η αξιοπρέπεια των ασυθενών, αλλά και η ίδια τους η επιβίωση.
Προφανώς και ο σημερινός υπουργός δεν ευθύνεται για το χάλι της δημόσιας περίθαλψης. Αντίθετα, όλοι όσοι διατέλεσαν υπουργοί υγείας στο παρελθόν έχουν μερίδιο ευθύνης, μικρότερο ή μεγαλύτερο για την κατάσταση αυτή. Και πιθανώς να μην δικαιούνται και να ομιλούν. Όμως αυτό είναι αδιάφορο. Απλώς το αναφέρω, γιατί πολλές φορές η επικοινωνιακή σπέκουλα χρησιμοποιείται για να καλύψει λανθασμένες αποφάσεις. Και είναι εύκολη η σπέκουλα με ένα τέτοιο θέμα ευρύτατου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Είναι εύκολο να απευθύνεις κατηγορίες για τους κακούς επιχειρηματίες του κλαδου υγείας που... πλιατσικολογούν επί των ασφαλιστικών ταμείων. Όχι ότι δεν υπήρξαν βέβαια και τέτοιοι...
Δεν τον δικαιώνει όμως ούτε αποτελεί άλλοθι η μη συμμετοχή στην δημιουργία της εξαθλίωσης της δημόσιας υγείας. Ας φροντίσει πρώτα να βελτιώσει το χάλι της δημόσιας περίθαλψης και μετά ας απαιτηθεί από τους ασθενείς να εξυπηρετούνται στα δημόσια νοσιοκομεία. Αν και στο κάτω κάτω είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εξυπηρετείται με τα χρήματα που ο ίδιος έχει πληρώσει μέσω των κρατήσεων που έχει υποστεί, από όποιο θεραπευτήριο επιθυμεί. Δεν έχει το δικαίωμα το κράτος να απαγορεύει θυμίζοντας... σοβιετία, την επιλογή του πολίτη.
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr