Στις μέρες μας, θεωρούμε τη γύμνια των αγαλμάτων δεδομένη. Ωστόσο, τα γυμνά αγάλματα υπήρξαν θέμα ταμπού για τους Αθηναίους. Για τους πολιτισμούς πριν την αρχαία Ελλάδα, η γύμνια ήταν συνώνυμο της αδυναμίας, σημάδι του ότι κάποιος χάνει τη μάχη, ένας εξευτελισμός του σώματος.
Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που θεώρησαν τη γύμνια ως δείγμα ηρωισμού.
«Η ελληνική ''γύμνια'' δεν αποτελεί απόδειξη εξευτελισμού, αλλά ηθική αρετή μεταξύ των κοινωνικών ελίτ των ανδρών πολιτών», αναφέρει ο Neil MacGregor, διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου και συνεχίζει:
«Όταν ένας νέος αφαιρεί τα ρούχα του για να αγωνιστεί στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν στέκεται απλώς γυμνός μπροστά τους συμμαθητές του, αλλά ο ίδιος έχει φορέσει την στολή της ηθικής».
Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν γυμνοί όταν βρίσκονταν στα γυμνάσια, τους χώρους, δηλαδή, άθλησης. Λέγεται πως η λέξη γυμνάσια, προέρχεται από το γυμνός. Χωρίς ενδυμασία βρίσκονταν και στα συμπόσια, στα οποία έπιναν άφθονο κρασί και έπειτα ερχόντουσαν σε σεξουαλική επαφή.
Μια άλλη θεωρία για τη γύμνια, τη θέλει να αντανακλά ένα τελετουργικό που σηματοδοτεί την ενηλικίωση, όταν ένας νεαρός στην ηλικία των 20 έβγαλε τα ρούχα του για να τρέξει σε ένα πλήθος με ενήλικες.
Παρά την πρωτοφανή ειλικρίνεια και το σεξ στα συμπόσια, οι Έλληνες δεν έχαναν την αίσθηση πως στους χώρους που ήταν γυμνοί δεν έπρεπε να χάσουν τον έλεγχο μπροστά σε κοινό, κάτι το οποίο θα ήταν ένδειξη αδυναμίας.
Η γύμνια, λοιπόν, των αγαλμάτων σύμφωνα με την έκθεση του Βρετανικού Μουσείο είναι συνδεδεμένη με την αρετή, την έννοια της μεσότητας, του έθους, της ευδαιμονίας και της φρόνησης.