αυτό που τον έκανε να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, μια καταπιεστική αντίληψη περί ανδρισμού, συνυφασμένη με ένα τοπικιστικό αίσθημα περηφάνιας, αν κατάλαβα καλά, ήρθε στην ταφή του και απέτισε φόρο τιμής στο θύμα της.
Αυτό συνέβη και δεν είναι καθόλου περίεργο ότι δεν δείξαμε να μας ενοχλεί και ιδιαίτερα. Η υποκρισία, στον καθένα μας σε διαφορετικό βαθμό, είναι κανόνας επιβίωσης στον Υπαρκτό...
Οσοι θύμωσαν με την αδικία εις βάρος του Γιακουμάκη και το τραγικό κόστος της –ας μου επιτραπεί να βάλω και τον εαυτό μου μέσα και να πω: όσοι θυμώσαμε για τον πόνο που επιτρέψαμε ως κοινωνία να τσακίσει τη ζωή του Βαγγέλη Γιακουμάκη–, ας μην περιμένουμε να λογοδοτήσουν οι ηθικοί αυτουργοί του θανάτου του. Νομίζω ότι κάθε δικηγόρος θα μας βεβαιώσει ότι η απόδειξη της ηθικής αυτουργίας σε αυτοκτονία είναι απίθανα δύσκολη υπόθεση. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι ότι τους ηθικούς αυτουργούς ούτε που θα τους μάθουμε καν.
Η πραγματοποίηση της επιθυμίας μας για την τιμωρία τους εξαρτάται από τη θεά Τύχη. Ας αρκεσθούμε τουλάχιστον με την ελπίδα ότι οι δράστες της μετά θάνατον δυσφήμησης του Βαγγέλη Γιακουμάκη θα οδηγηθούν στο δικαστήριο.
Τα μόνα σαφή στοιχεία που έχουμε σχετικά με τις συνθήκες που οδήγησαν τον δύστυχο άνθρωπο στην αυτοκτονία, είναι αυτά που μάθαμε τις πρώτες μέρες της εξαφάνισής του από τη σχολή, προτού ο φόβος για τη ζωή του (και για τις επιπτώσεις στη δική τους ζωή) ζώσει τα πρόσωπα στο περιβάλλον του θύματος και κάνει τα στόματά τους να κλείσουν.
Ξέρουμε ότι ήταν το διαρκές αντικείμενο του εκφοβισμού και της βίας μιας ομάδας συντοπιτών του, εξαιτίας της κάποιας, απροσδιόριστης, διαφορετικότητάς του, η οποία δεν εθεωρείτο ανεκτή από την κουλτούρα του τόπου του, όπως τουλάχιστον αυτή ερμηνεύεται από τα κτήνη.
Πάρα πολύ απλά: ο Γιακουμάκης ήθελε να είναι διαφορετικός και οι αυτόκλητοι εκπρόσωποι μιας «άγριας, περήφανης παράδοσης», που εκτονώνεται για ψύλλου πήδημα πυροβολώντας (κατά κανόνα τον αέρα), τον εμπόδισαν. Στην πραγματικότητα, του έκαναν τη ζωή μαρτύριο, σε σημείο ώστε ο άνθρωπος, μόνος του σε ένα χωράφι, να κόψει τις φλέβες του. Πείτε μου, σας παρακαλώ: πόσο γελοίο, υποκριτικό, ηλίθιο και φτηνό είναι να αποχαιρετούν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη με μπαλοθιές;
Η σιωπή γύρω από τι ακριβώς είχε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης που ερέθιζε το ζώο σε ορισμένους γύρω του είναι η ιδανική συνθήκη για να ανθεί η υποκρισία γύρω από την υπόθεση. Ευνοεί, επίσης, την εκμετάλλευσή της από τους κυνηγούς της δημοσιότητας. Ολους αυτούς, δηλαδή, που επιδιώκουν να βουτήξουν για τον εαυτό τους ένα κομμάτι από τη γνήσια, πανελλήνια συγκίνηση για την τύχη του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Γι’ αυτό και βλέπουμε τον κάθε πρώην ή δήθεν σελέμπριτι να πετάγεται για να μας ενημερώσει ότι, ναι, στο παρελθόν είχε και αυτός υποστεί μπούλινγκ για τον άλφα ή βήτα, συνήθως ασαφή ή γελοίο, λόγο.
Μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό, όμως, η πραγματικότητα του δράματος που έζησε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης χάνεται μέσα στην ποικίλη δράση της «έβριντεϊ...», που λέει τόσο εύστοχα ο Γκατούζο. Και είναι αυτή η πραγματικότητα που πρέπει να ανακαλύψουμε και να διατηρήσουμε στη μνήμη μας από το σύντομο πέρασμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη από τη ζωή και το ακόμη συντομότερο από την επικαιρότητα.
Για να γίνει ο θάνατός του η αιτία να προσπαθήσουμε (συντονισμένα ή ασυντόνιστα, αδιάφορο) ώστε να μη βρεθούν άλλοι άνθρωποι σαν κι αυτόν στην ίδια τραγική θέση, πρέπει να ανακτήσουμε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη όπως ήταν – ή μάλλον όπως θα ήθελε να είναι.
Με όλο τον σεβασμό, λοιπόν, προς τη μνήμη του, την οποία σκοπό έχω να τιμήσω με αυτό το σημείωμα, με όλο τον σεβασμό και προς τον πόνο των επιζώντων, νομίζω ότι για να δικαιωθεί πραγματικά ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, στη συνείδηση όσων καταλαβαίνουν τα στοιχειώδη που μας κάνουν ανθρώπους, είναι απαραίτητο να γίνει γνωστή, εγκύρως, η διαφορετικότητα αυτή, που προκαλούσε τόσο μίσος σε ορισμένα παλικάρια που τώρα υποδύονται τις κότες.
Η δικαίωση για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη θα είναι να τον θυμόμαστε για αυτό που ήταν και δεν του επέτρεψαν να είναι οι παρωχημένες προκαταλήψεις κάποιων πιθήκων. Αντιθέτως, η σιωπή γύρω από την πραγματικότητα του Βαγγέλη Γιακουμάκη θα είναι η νίκη των απολίτιστων: των ηθικών αυτουργών. (Δικαίωση μετά θάνατον – σε κάθε ζωντανό, νομίζω, ακούγεται εκνευριστικό, εκτός αν είναι ψώνιο. Αλλά αυτό είναι...)
Σ. ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ