Η Κύπρος με την ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ έδειξε ότι μπορεί να κερδίσει πόντους στο διπλωματικό παιχνίδι.Η γεωγραφική θέση της Κύπρου είναι συνάμα «ευχή και κατάρα». Οι κατακτητές και οι διεκδικητές του πολύπαθου νησιού μας, καταδεικνύουν την μια πτυχή της πιο πάνω φράσης.
Ταυτόχρονα όμως μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός πως ο τόπος μας είναι διαχρονικά τόσο περιζήτητος. Είμαστε σταυροδρόμι τριών ηπείρων όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, γεωστρατηγικής, γεωπολιτικής και γεωοικονομικής σημασίας. Το ζήτημα είναι πως αυτό μετουσιώνεται σε κέρδος για τον λαό μας και για μια «δίκαιη» λύση του Κυπριακού;
Σήμερα η ΑΟΖ και οι όποιες συμφωνίες γίνονται γύρω από αυτήν αποτελούν ζητήματα ύψιστης εθνικής σημασίας. Θα καταφέρουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το χαρτί ως προς το συμφέρον μας ώστε να εκπληρωθεί η ευχή ή θα καταφέρουμε να αυτοκαταραστούμε για άλλη μια φορά; Ανεξαρτήτως αν υπάρχουν αποθέματα φυσικού αερίου ή πετρελαίου στην αποκλειστική μας ζώνη, η ανακήρυξη της και μόνο από την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή του μόνου αναγνωρισμένου κράτους διεθνώς, αποτέλεσε αγκάθι στα μάτια των Τούρκων. Είναι ίσως η κορυφαία πολιτική απόφαση που λήφθηκα στο νησί μας από το 1960. Η μικρή Κύπρος, η μοιρασμένη από το βάρβαρο «Αττίλα» Κύπρος διεκδίκησε σε διπλωματικό επίπεδο τα κυριαρχικά της δικαιώματα και πέτυχε.
Πώς ανακηρύσσετε η ΑΟΖ, πότε και με ποιους συμφωνήσαμε;
Μπορεί να μιλάμε δημοσίως και καθημερινά για διάφορα θέματα που αγγίζουν την επικαιρότητα αυτό όμως δεν σημαίνει αυτόματα ότι είτε τα κατέχουμε επαρκώς είτε τα αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Στην προσπάθεια μας πέραν της πολιτικής ανάλυσης να αγγίξουμε και την αμιγώς επιστημονική τεκμηρίωση των όσων θα αναφέρουμε στην συνέχεια, μιλήσαμε με τον Δρ Αντώνη Στυλιανού, Λέκτορα Διεθνούς Δικαίου στο πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Όπως ο ίδιος σημειώνει «η ΑΟΖ αποτελεί μια ζώνη στην οποία το παράκτιο κράτος στην προκείμενη περίπτωση η
Κύπρος, ασκεί απόλυτη κυριαρχία και οικονομική εκμετάλλευση των ζώντων και μη ζώντων οργανισμών». Η Κύπρος ανακήρυξε ΑΟΖ από το 2004 και την οριοθέτησε με τρία κράτη, το Λίβανο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ στο διάστημα 2007-2010. Η ανακήρυξη και η οριοθέτηση είναι δυο διαδικασίες ξεχωριστές με την πρώτη να αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να ισχύσει η δεύτερη. Όπως άλλωστε αναφέρει και ο κύριος Στυλιανού «η ανακήρυξη είναι μια μονομερής πράξη, δηλαδή το παράκτιο κράτος ανακηρύσσει από μόνο του ΑΟΖ και η πράξη αυτή γίνεται με νόμο». Σύμφωνα με το δίκαιο της θαλάσσης, το εύρος μιας ΑΟΖ ορίζεται μέχρι τα 200 ναυτικά μίλια. Κάτι τέτοιο σε χώρες όπως την δική μας δεν μπορεί να γίνει κατορθωτό καθώς οι αποστάσεις από το ένα κράτος στο άλλο είναι πολύ μικρότερες. Έτσι πρέπει να γίνει η οριοθέτηση της, δηλαδή μια διμερής συμφωνία μεταξύ των δυο συμβαλλόμενων μερών, όπως και πράξαμε με τις χώρες που προαναφέραμε.
Γιατί δεν έχουμε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα;
Η απάντηση εδώ είναι απλή. Διότι η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ. Από την στιγμή που αυτή η ενέργεια-η ανακήρυξη- μπορεί και προβλέπεται να γίνεται μονομερώς, εύκολα κάποιος αντιλαμβάνεται ότι η μη άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων από ελληνικής πλευράς γίνεται ξεκάθαρα από πολιτική επιλογή. Με άλλα λόγια η Ελλάδα φοβάται ή δεν θέλει να διαταράξει τις όποιες σχέσεις με τους γείτονες μας οι οποίοι θέτουν παράνομες και παράλογες απαιτήσεις.
Ποια είναι ακριβώς η αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο;
Την προηγούμενη βδομάδα κάναμε μια ιστορική αναφορά για τις κρίσεις στο Αιγαίο του 1987 και του 1996. Επικεντρωθήκαμε όμως περισσότερο στους τότε κυβερνητικούς χειρισμούς και στις γενικότερες στρατηγικές των δυο κρατών και λιγότερο στις αιτιάσεις των αντιπαραθέσεων που κρατούν μέχρι σήμερα. Ο κύριος Στυλιανού μας εξηγεί πως «το δίκαιο της θάλασσας ορίζει ότι υπάρχουν διάφορες ζώνες τις οποίες το κράτος έχει δικαιοδοσία και κυριαρχία. Σε εκείνη την ζώνη την οποία το κράτος έχει απόλυτη δικαιοδοσία είναι τα χωρικά ύδατα. Τα χωρικά ύδατα με βάση το δίκαιο της θάλασσας μπορούν να επεκταθούν στα 12 ναυτικά μίλια. Η Τουρκία αμφισβητεί το γεγονός ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει χωρικά ύδατα 12 ναυτικών μιλίων στο αιγαίο και επιμένει στα 6νμ». Πέραν τούτου η Τουρκία αμφισβητεί επίσης ότι τα ελληνικά νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. «Η υφαλοκρηπίδα είναι η γεωλογική επέκταση της στεριάς στην θάλασσα. Σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας όλα τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Έχοντας υφαλοκρηπίδα αυτόματα έχεις και ΑΟΖ καθώς και όλες τις θαλάσσιες ζώνες που ορίζονται από το δίκαιο της θάλασσας όπως τα χωρικά ύδατα η συνορεύουσα ζώνη κ.α» υπογραμμίζει ο πανεπιστημιακός Αντώνης Στυλιανού.
Ενώ συμπληρώνει πως «εξέχουσα σημασία σε αυτή την συζήτηση έχει το Καστελλόριζο αφού εάν ληφθεί υπόψη το εν λόγω νησί τότε θα εφάπτεται ουσιαστικά η ΑΟΖ της Ελλάδος με την ΑΟΖ της Κύπρου», κάτι που η Τουρκία για ευνόητους λόγους προσπαθεί να εμποδίσει.
Η κατοχική Τουρκία, λοιπόν, παραγνωρίζει ανελλιπώς και αδιακρίτως το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θαλάσσης, καθώς και άλλες επίσημες αποφάσεις του Ο.Η.Ε και της Ε.Ε που άπτονται σε θέματα νομικής και νομιμότητας. Οι απαιτήσεις της τόσο στην κυπριακή ΑΟΖ όσο και στην ελληνική θαλάσσια και υποθαλάσσια περιοχή, εφορμούν μέσα από την βούληση της να ασκήσει πολιτική και όχι διαβούλευση στη βάση των ψηφισμάτων. Το «casus belli» δηλαδή η «αιτία πολέμου» που χρησιμοποιεί ο κατακτητής των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην Κύπρο,
αποτελεί την επιτομή της εξωτερικής της πολιτικής στο Αιγαίο. Μέσα από το «casus belli» επιδιώκει το gazim-gamim ,δηλαδή πενήνταπενήντα, το αιγαίο, την Κύπρο, το φυσικό αέριο τα πάντα.
Καμία διαπραγμάτευση του φυσι κού μας πλούτου με τον «Αττίλα»
Όσο το Κυπριακό παραμένει άλυτο τόσο παραμένει ο κίνδυνος της εθνικής μας ασφάλειας, αλλά και της δημογραφικής αλλοίωσης στο νησί. Οι πολιτικοί μας στις προηγούμενες δεκαετίες προέβαλλαν το επιχείρημα της ένταξης στην Ε.Ε ως εκείνη την στρατηγική κίνηση που θα βοηθούσε στην επίλυση του Κυπριακού. Σήμερα βλέπουμε ότι ο φυσικός πλούτος της χώρας παρουσιάζεται εκ νέου ως ο καταλυτικός
παράγοντας για επίλυση του Κυπριακού. Στην πραγματικότητα αυτά είναι ίσως τα δυο πιο ισχυρότερα όπλα που έχουμε στην διάθεση μας. Πολύ φοβούμαστε όμως πως αυτά τα βέλη που έχουμε στην φαρέτρα μας εάν δεν τα χρησιμοποιήσουμε ορθώς, ίσως αποβούν μοιραία για τους εαυτούς μας. Θα ήταν εγκληματικό λάθος εάν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με το πιστόλι στον κρόταφο επιστρέψει στις συνομιλίες και ιδίως με το φυσικό αέριο υπό διαπραγμάτευση με τον όποιο κατοχικό ηγέτη.
Τάσος Χριστοδούλου
http://www.24h.com.cy/component/k2/item/82412-aoz-euxi-i-katara.html