Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Κάθε λαός ακολουθεί την γεωπολιτική και στρατηγική του μοίρα. Οι Έλληνες απλωμένοι στη νοτιανατολική Ευρασία, για αιώνες βρίσκονταν ανάμεσα σε συμφέροντα και διενέξεις μεγάλων αυτοκρατοριών. Φτιαγμένοι από το «πολιτιστικό DNA» τους, να ζουν σε κοινότητες δεν μπόρεσαν ποτέ (ούτε φυσικά στο Βυζάντιο) να ενωθούν σε ένα εθνικό σύνολο για να κερδίσουν δύναμη και πυγμή. Ζούσαν πάντα εξαρτημένοι από τους άλλους. Άλλοτε επαιτώντας και άλλοτε κερδίζοντας από τις αντιπαλότητες των μεγάλων.
Σε ό τι αφορά τη Ρωσία, αν ανατρέξει κάποιος στην Ιστορία, μπορεί να βρει μόνο καταστροφικές παρεμβάσεις της για τα ελληνικά συμφέροντα. Ή έστω, έμμεσα κέρδη, από την εκμετάλλευση ετερογενών καταστάσεων. Ας παρακολουθήσουμε τους σημαντικότερους σταθμούς στους ελληνορωσικούς συσχετισμούς:
- Tα Ορλωφικά (1770). Αποτυχημένη οργάνωση της επανάστασης από την τσαρική Ρωσία που έπνιξε στο αίμα την ελληνική επικράτεια και παραλίγο να στοίχιζε τον αφανισμό όλων των Ελλήνων της αυτοκρατορίας.
- Επανάσταση του 1821. Αποτυγχάνει παταγωδώς και η ρωσική ανάμειξη στοιχίζει έμμεσα αλλά ουσιαστικά, τρεις εμφυλίους πολέμους. Ο Καποδίστριας στράφηκε πλέον ολοκληρωτικά στους Ευρωπαίους. Η λύση δίνεται από την Αγγλία (Κόδριγκτον, Ναυαρίνο 1827) και την ανακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας το 1830. Μόνο ο ρωσοτουρκικός πόλεμος βοηθάει την Ελλάδα από σπόντα.
- Κριμαϊκός πόλεμος (1853-56). Οι Αγγλογάλλοι συμμαχούν με τους Τούρκους, νικούν τους Ρώσους και δίνουν προνόμια με τα αυτοκρατορικά διατάγματα στους Έλληνες (Χάτι Χουμαγιούν).
- 1918. Οι Ρώσοι αποχωρούν από την περιοχή του Πόντου. Οι Έλληνες μένουν ανυπεράσπιστοι στη μανία των Τούρκων. Ακολουθούν διώξεις και από τους ίδιους τους Μπολσεβίκους σε όλη τη Μαύρη Θάλασσα με μετακινήσεις πληθυσμών και σφαγές.
- 1921. Οι Μπολσεβίκοι, μετά από διμερή συμφωνία (ταφόπετρα και για τη δημιουργία ποντιακού ανεξάρτητου κράτους) εξοπλίζουν τον Κεμάλ και το 1922, φτάνουμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Το μίσος των Ρώσων εναντίον των Ελλήνων έρχεται ως εκδίκηση εξαιτίας του εκστρατευτικού σώματος που έστειλε ο Βενιζέλος στην Ουκρανία, στο πλευρό των συμμάχων, το 1917.
- 1945. Ξεσπά ο εμφύλιος στην Ελλάδα με υποκίνηση του ΚΚΣΕ και μετά από αποτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μακεδονικού κράτους και διαμελισμού της Ελλάδας.
- 1974. Η εισβολή στην Κύπρο δεν απασχολεί καθόλου το σοβιετικό μπλοκ, ούτε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ είναι σαφέστατη η ανοχή του ΝΑΤΟ, υπέρ της Τουρκίας.
- 1991. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Έλληνες των σοβιετικών περιοχών υφίστανται τρομοκρατία και βαρβαρότητες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει πλοία για επαναπατρισμό και στις δεκαετίες που ακολουθούν ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους.
Λίγο πολύ, αυτά έχουν συμβεί στην ιστορική σχέση των δύο λαών. Εκτός των άλλων, η διπλωματική συνεργασία και η σύμπλευση σε κοινά συμφέροντα δεν αποδεικνύεται παρά μόνο από το μύθο του ομόθρησκου δόγματος. Ο αγγλικός παράγοντας και μετά ο αμερικάνικος, παίζουν το βασικό ρόλο στη διεθνή θέση της χώρας και τώρα η Ε.Ε.
Όποτε, η διπλωματική μας δεξιότητα ήταν δυναμική (αγγλόφιλος Βενιζέλος, «αμερικανοτραφείς» Καραμανλής…) καταφέραμε να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα μας. Όποτε είχαμε αρχομανείς μαριονέτες στην εξουσία, φτάσαμε σε αδιέξοδο και σε εθνικές καταστροφές.
Άρα λοιπόν, οι θρύλοι και οι δοξασίες του «ξανθού γένους» δεν μπορούν να χαράσσουν την εξωτερική μας πολιτική. Ούτε και να δίνεται η εντύπωση στην ελληνική κοινή γνώμη ότι οι Ρώσοι είναι αντίπαλοι με τους Γερμανούς. Το αντίθετο. Τα κοινά τους συμφέροντα είναι τόσο δυνατά ( οι Ρώσοι δίνουν ενέργεια, οι Γερμανοί τεχνογνωσία) που η πεποίθηση ότι θα γίνουν φίλοι μας, καταντά, τουλάχιστον, λαικιστική αφέλεια.
Ας μην πιστεύουμε λοιπόν, τους κλασικούς μας παραμυθάδες κι ας διώξουμε από την εξωτερική μας πολιτική, θρησκευτικούς μύθους και νοσταλγίες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και οι δύο παράγοντες αποδείχτηκαν ιστορικά, καταστροφικοί για τον ελληνισμό και το εθνικό κράτος. Ας το πάρουν απόφαση. Ούτε το Βυζάντιο θα αναβιώσει ποτέ ούτε η Σοβιετική Ένωση…
Υ.Γ
1.Τα ιστορικά γεγονότα δεν μπορούν να αναλυθούν εκτενώς, σε ένα σύντομο άρθρο.
2.Η ανεξαρτησία της Ελλάδας θα επιτευχθεί μόνο με ανεξάρτητες και αυτάρκεις οικονομικά κοινωνίες. Όχι με «φίλους» και φανταστικούς «εχθρούς».
3.Οι Ευρωπαίοι δεν είναι φίλοι μας. Είναι εταίροι. Φίλοι μας μπορεί να είναι ο Μανώλης, o ο Antonio, ο Johan, o Patrick, κτλ. Οι κυβερνήσεις τους είναι μόνο οι συνομιλητές μας…
azampoukas@gmail.com
Πηγή:www.capital.gr
Κάθε λαός ακολουθεί την γεωπολιτική και στρατηγική του μοίρα. Οι Έλληνες απλωμένοι στη νοτιανατολική Ευρασία, για αιώνες βρίσκονταν ανάμεσα σε συμφέροντα και διενέξεις μεγάλων αυτοκρατοριών. Φτιαγμένοι από το «πολιτιστικό DNA» τους, να ζουν σε κοινότητες δεν μπόρεσαν ποτέ (ούτε φυσικά στο Βυζάντιο) να ενωθούν σε ένα εθνικό σύνολο για να κερδίσουν δύναμη και πυγμή. Ζούσαν πάντα εξαρτημένοι από τους άλλους. Άλλοτε επαιτώντας και άλλοτε κερδίζοντας από τις αντιπαλότητες των μεγάλων.
Σε ό τι αφορά τη Ρωσία, αν ανατρέξει κάποιος στην Ιστορία, μπορεί να βρει μόνο καταστροφικές παρεμβάσεις της για τα ελληνικά συμφέροντα. Ή έστω, έμμεσα κέρδη, από την εκμετάλλευση ετερογενών καταστάσεων. Ας παρακολουθήσουμε τους σημαντικότερους σταθμούς στους ελληνορωσικούς συσχετισμούς:
- Tα Ορλωφικά (1770). Αποτυχημένη οργάνωση της επανάστασης από την τσαρική Ρωσία που έπνιξε στο αίμα την ελληνική επικράτεια και παραλίγο να στοίχιζε τον αφανισμό όλων των Ελλήνων της αυτοκρατορίας.
- Επανάσταση του 1821. Αποτυγχάνει παταγωδώς και η ρωσική ανάμειξη στοιχίζει έμμεσα αλλά ουσιαστικά, τρεις εμφυλίους πολέμους. Ο Καποδίστριας στράφηκε πλέον ολοκληρωτικά στους Ευρωπαίους. Η λύση δίνεται από την Αγγλία (Κόδριγκτον, Ναυαρίνο 1827) και την ανακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας το 1830. Μόνο ο ρωσοτουρκικός πόλεμος βοηθάει την Ελλάδα από σπόντα.
- Κριμαϊκός πόλεμος (1853-56). Οι Αγγλογάλλοι συμμαχούν με τους Τούρκους, νικούν τους Ρώσους και δίνουν προνόμια με τα αυτοκρατορικά διατάγματα στους Έλληνες (Χάτι Χουμαγιούν).
- 1918. Οι Ρώσοι αποχωρούν από την περιοχή του Πόντου. Οι Έλληνες μένουν ανυπεράσπιστοι στη μανία των Τούρκων. Ακολουθούν διώξεις και από τους ίδιους τους Μπολσεβίκους σε όλη τη Μαύρη Θάλασσα με μετακινήσεις πληθυσμών και σφαγές.
- 1921. Οι Μπολσεβίκοι, μετά από διμερή συμφωνία (ταφόπετρα και για τη δημιουργία ποντιακού ανεξάρτητου κράτους) εξοπλίζουν τον Κεμάλ και το 1922, φτάνουμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Το μίσος των Ρώσων εναντίον των Ελλήνων έρχεται ως εκδίκηση εξαιτίας του εκστρατευτικού σώματος που έστειλε ο Βενιζέλος στην Ουκρανία, στο πλευρό των συμμάχων, το 1917.
- 1945. Ξεσπά ο εμφύλιος στην Ελλάδα με υποκίνηση του ΚΚΣΕ και μετά από αποτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μακεδονικού κράτους και διαμελισμού της Ελλάδας.
- 1974. Η εισβολή στην Κύπρο δεν απασχολεί καθόλου το σοβιετικό μπλοκ, ούτε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ είναι σαφέστατη η ανοχή του ΝΑΤΟ, υπέρ της Τουρκίας.
- 1991. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Έλληνες των σοβιετικών περιοχών υφίστανται τρομοκρατία και βαρβαρότητες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει πλοία για επαναπατρισμό και στις δεκαετίες που ακολουθούν ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους.
Λίγο πολύ, αυτά έχουν συμβεί στην ιστορική σχέση των δύο λαών. Εκτός των άλλων, η διπλωματική συνεργασία και η σύμπλευση σε κοινά συμφέροντα δεν αποδεικνύεται παρά μόνο από το μύθο του ομόθρησκου δόγματος. Ο αγγλικός παράγοντας και μετά ο αμερικάνικος, παίζουν το βασικό ρόλο στη διεθνή θέση της χώρας και τώρα η Ε.Ε.
Όποτε, η διπλωματική μας δεξιότητα ήταν δυναμική (αγγλόφιλος Βενιζέλος, «αμερικανοτραφείς» Καραμανλής…) καταφέραμε να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα μας. Όποτε είχαμε αρχομανείς μαριονέτες στην εξουσία, φτάσαμε σε αδιέξοδο και σε εθνικές καταστροφές.
Άρα λοιπόν, οι θρύλοι και οι δοξασίες του «ξανθού γένους» δεν μπορούν να χαράσσουν την εξωτερική μας πολιτική. Ούτε και να δίνεται η εντύπωση στην ελληνική κοινή γνώμη ότι οι Ρώσοι είναι αντίπαλοι με τους Γερμανούς. Το αντίθετο. Τα κοινά τους συμφέροντα είναι τόσο δυνατά ( οι Ρώσοι δίνουν ενέργεια, οι Γερμανοί τεχνογνωσία) που η πεποίθηση ότι θα γίνουν φίλοι μας, καταντά, τουλάχιστον, λαικιστική αφέλεια.
Ας μην πιστεύουμε λοιπόν, τους κλασικούς μας παραμυθάδες κι ας διώξουμε από την εξωτερική μας πολιτική, θρησκευτικούς μύθους και νοσταλγίες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και οι δύο παράγοντες αποδείχτηκαν ιστορικά, καταστροφικοί για τον ελληνισμό και το εθνικό κράτος. Ας το πάρουν απόφαση. Ούτε το Βυζάντιο θα αναβιώσει ποτέ ούτε η Σοβιετική Ένωση…
Υ.Γ
1.Τα ιστορικά γεγονότα δεν μπορούν να αναλυθούν εκτενώς, σε ένα σύντομο άρθρο.
2.Η ανεξαρτησία της Ελλάδας θα επιτευχθεί μόνο με ανεξάρτητες και αυτάρκεις οικονομικά κοινωνίες. Όχι με «φίλους» και φανταστικούς «εχθρούς».
3.Οι Ευρωπαίοι δεν είναι φίλοι μας. Είναι εταίροι. Φίλοι μας μπορεί να είναι ο Μανώλης, o ο Antonio, ο Johan, o Patrick, κτλ. Οι κυβερνήσεις τους είναι μόνο οι συνομιλητές μας…
azampoukas@gmail.com
Πηγή:www.capital.gr