Ο λόγος που επισκέφθηκε τη χώρα μας η μόνη ελληνικής καταγωγής Αυστραλή αξιωματικός, είναι καθώς συμμετέχει στην ομάδα των υψηλόβαθμων αξιωματικών Ναυτικού της Αυστραλίας και βρίσκεται στην Λήμνο εκπροσωπεύοντας την χώρα, στις εκδηλώσεις «100 χρόνων Τιμής και Μνήμης των Πεσόντων στη Μάχη της Καλλίπολης», που έχουν ήδη ξεκινήσει.
Με βάση δηλώσεις της από το ελληνικό σάιτ «neoskosmos»,δικαιολογεί την παρουσία της στην εκδήλωση αναφέροντας: «Πέρα από το ότι θα εκφωνήσω τους επίσημους λόγους του Αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού της Αυστραλίας και άλλων επισήμων στα Ελληνικά, έχω επιφορτιστεί με την ευθύνη της φρεγάτας όταν ο πλοίαρχος, Justin Jones, θα έχει άλλα καθήκοντα στη ξηρά», είπε η πλωτάρχης Αργυρίδη.
Η μόνη ελληνικής καταγωγής Αυστραλή αξιωματικός που θα παραβρεθεί στις εκδηλώσεις στην αυστραλιανή αποστολή και θεωρεί αυτή την αποστολή ως μία από τις σημαντικότερες της ζωής της.
«Είναι η πρώτη φορά που θα παραβρεθώ σε εκδηλώσεις μνήμης για τη Μάχη της Καλλίπολης στην Ελλάδα και το γεγονός ότι φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια κάνει την όλη αποστολή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Επίσης, το ότι η Λήμνος είναι ένας παράδεισος αρχαιολογικών θησαυρών και όπως γνωρίζετε είμαι στην διαδικασία ολοκλήρωσης του Διδακτορικού μου στην Αρχαιολογία σημαίνει ότι εκτός από τις εκδηλώσεις θα έχω την ευκαιρία να επισκεφθώ αυτούς τους αρχαιολογικούς χώρους, κάτι που με ενθουσιάζει.»
Στο Ιράκ (2008) και το Αφγανιστάν (2013)
Η κυρία Αργυρίδη, έχει υπηρετήσει τόσο στο Ιράκ (2008) όσο και στο Αφγανιστάν (2013) ενώ για την υπηρεσία της στις Ένοπλες Δυνάμεις έχει παρασημοφορηθεί ουκ ολίγες φορές. Έχει βρεθεί μάρτυρας στην θηριωδία του πολέμου και ανέφερε σε δημοσίευμα του neoskosmos: «Χρειάζεται αρκετός καιρός για να αρχίσω να ζω σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Για να μπω σε ένα εμπορικό κέντρο και να νοιώθω ασφαλής. Για να ηρεμήσουν οι αισθήσεις μου και ο ψυχισμός μου να βγει από την ένταση που κάθε πόλεμος σε αναγκάζει να υιοθετήσεις για να επιβιώσεις» λέει στην δημοσιογράφο- που σημειώνει στο ρεπορτάζ της.
«Λατρεύω τον Σαίξπηρ»
«Και, όμως, αυτή η γυναίκα που βίωσε το κτηνώδες πρόσωπο του πολέμου δύο φορές, μία στο Ιράκ για επτά μήνες και στο Αφγανιστάν για άλλους οκτώ, αυτή η ίδια γυναίκα που υπέγραψε συμφωνητικό με τον θάνατο όταν στάλθηκε στην πρώτη γραμμή, ελπίζοντας ότι αυτός θα σπάσει τη συμφωνία και θα βρεθεί πάλι πίσω στην οικογένειά της, είναι αυτή που απλώνει με περίσσια ευαισθησία το χέρι της προς ένα βιβλίο και με μία τρυφερότητα που μόνο με αυτή μίας μάνας που δίνει ένα από τα πιο γλυκά της χάδια στο μωρό της μπορεί να συγκριθεί, λέει… «Είναι όλα τα έργα του Σαίξπηρ και η έκδοση αυτή χρονολογείται από το 1877. Τον λατρεύω.»
Η ομογενής αξιωματικός είναι από τις λίγες ελληνικής καταγωγής γυναίκες -αν όχι η μόνη- που υπηρέτησαν με την αυστραλιανή δύναμη όχι μόνο στο Αφγανιστάν αλλά και στο Ιράκ. «Να καταλάβουν ότι αυτή η χώρα αποτελείται από ανθρώπους, που έχουν ιστορία, που έχουν μνήμες, που έχουν πολιτισμό που τους ανήκει και δεν είναι εμπορεύσιμο είδος» όπως αναφέρει..
Προστασία ελληνικών αρχαιοτήτων σε Ιράκ και Αφγανιστάν
Το Ιράκ και το Αφγανιστάν χώρες με πλούσια ιστορία και αρχαιολογικούς χώρους που έχουν επηρεαστεί από πολλούς λαούς όπως και των Ελλήνων επικεντρώθηκε σε δύο ελληνιστικούς χώρους στο Ιράκ (Σελεύκεια και Ώπις) και το Αφγανιστάν (Αϊ Χανούμ και Κανταχάρ). Η Άντρια, ως ερευνήτρια και αξιωματικός του στρατού, συζητήσει τη σημασία της προστασίας της αρχαιολογικής και πολιτιστικής κληρονομιάς σε περιοχές συγκρούσεων, όπως στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, στη διάλεξή της έδωσε έμφαση στα βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η αρχαιολογική κοινότητα και οι συμμαχικές δυνάμεις στην προστασία της αρχαιολογικής και πολιτιστικής κληρονομιάς κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων. Η Δρ Άντρια Αργυρίδη ολοκληρώνει τη διδακτορική διατριβή της για την προστασία χώρων αρχαιολογικής και πολιτιστικής κληρονομιάς σε περιοχές συγκρούσεων και, ιδιαίτερα, στο Ιράκ. Η Άντρια έχει κάνει και άλλες μεταπτυχιακές σπουδές, συμπεριλαμβανομένων δύο Masters, ένα στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης και ένα στην Ακαδημία Ενόπλων Δυνάμεων στο Πανεπιστήμιο Νέας Νότιας Ουαλίας.
Μόλις στα έξι της χρόνια έφτασε η Άντρια στην Αυστραλία από την Κύπρο. Οι γονείς της είχαν ένα και μόνο όνειρο στην σκέψη τους… ένα καλύτερο αύριο για την μοναχοκόρη τους.
«Ήρθαμε το 1970 από την Κύπρο με πλοίο μετά από 45 μέρες ταξίδι και με τρεις βαλίτσες» λέει και όταν της εξομολογούμαι για την τρομερή εντύπωση που μου έχουν κάνει όχι μόνο τα περιεχόμενα, αλλά και η τάξη που επικρατεί στην κατάμεστη βιβλιοθήκη της μου απαντά: «Από μικρή είχα μία σειρά, μου άρεσε η τάξη, μου άρεσαν τα ωραία πράγματα και η οργάνωση. Και ο πατέρας μου είναι συλλέκτης και μπορώ να πω ότι πήρα λίγο απ’ αυτόν. Μου αρέσουν πράγματα που λένε μία ιστορία. Δεν είναι μόνο να αγοράσεις ένα αντικείμενο, αυτό το αντικείμενο έχει ιστορία, έφυγε από κάπου, το έκανε κάποιος, τα υλικά ήρθαν από κάποια εποχή, είχε κάποια λειτουργία όταν δημιουργήθηκε. Αυτή η ιστορία για μένα είναι πολύτιμη».
Η Άντρια σπούδασε Ψυχολογία, Αρχαία Ελληνικά και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, και στα 25 της χρόνια αποφάσισε να καταταγεί στο Αυστραλιανό Στρατό. «Δούλευα στην γραμμή βοηθείας Lifeline, βοηθώντας απελπισμένους ανθρώπους, για αρκετά χρόνια σε ιδιωτικά αλλά και δημόσια νοσοκομεία ως ψυχολόγος και η τελευταία μου δουλειά λίγο πριν καταταγώ ήταν στην Υπηρεσία Workcover».
Όσον αφορά την κατάταξή της ανέφερε: «Αυτές οι αποφάσεις δεν παίρνονται σε μία στιγμή. Είναι μία πολύ εσωτερική διαδικασία που έχει να κάνει με το πώς έχεις μεγαλώσει, το ποιος είσαι, με τα γονίδιά σου. Και εμένα ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που με έμαθε να επιβιώνω, να είμαι δυνατή, να προσφέρω στην πατρίδα μου, να πολεμώ για τα πιστεύω μου. Οι αποφάσεις αυτές δεν παίρνονται με το μυαλό. Με την καρδιά παίρνονται» λέει.
ΠΗΓΗ: Σειρά δημοσιευμάτων στο neoskosmos.com