Μια ιστορία που θα παρέμενε στα στενά όρια της Μήλου αν το Ιδρυμα Στήριξης Κέντρου Υγείας του νησιού δεν αποφάσιζε να εκδώσει και να κυκλοφορήσει το βιβλίο με τον τίτλο: «O γιατρός Δρ. Xανς Λέμπερ, Γράμματα από τη Mήλο 1943-44». Περιέχει, μεταφρασμένα, τα 57 γράμματα που έγραψε και έστειλε στους δικούς του πίσω στη ναζιστική Γερμανία, ο γιατρός Λέμπερ, διευθυντής του Γερμανικού Στρατιωτικού Nοσοκομείου της Mήλου στη διάρκεια της Κατοχής και ο οποίος από τη θέση αυτή κατάφερε να βοηθήσει ή ακόμα και να σώσει τη ζωή εκατοντάδων κατοίκων του νησιού.
Η δράση του Λέμπερ μεταφερόταν σαν ζωντανός θρύλος από γενιά σε γενιά στη Μήλο. Και δεν θα φτάναμε ποτέ στην έκδοση του βιβλίου αν δεν αποφάσιζε η ίδια η οικογένεια αυτού του γενναίου γιατρού να ταξιδέψει το 1989 στο κυκλαδίτικο νησί.
Ο γιος του Χανς-Γκέοργκ Λέμπερ, ψυχολόγος στην Kολωνία, θυμήθηκε εκείνο το πρώτο ταξίδι για λογαριασμό της δημοσιογράφου Ειρήνης Αναστασοπούλου και της ελληνικής υπηρεσίας της Deutsche Welle: «Αποφασίσαμε λοιπόν να ταξιδέψουμε και πήραμε το πολύ μικρό αεροσκάφος που πετούσε τότε προς το νησί. Οταν πήγαινε να προσγειωθεί παρατηρήσαμε μια ομάδα ανθρώπων, γύρω στους 30, να περιμένουν στο αεροδρόμιο. Απορήσαμε γιατί ο αριθμός των επιβατών ήταν μικρότερος. Οταν αποβιβαστήκαμε, είδαμε τους ανθρώπους να έρχονται προς εμάς. Και τότε διαπιστώσαμε ότι περίμεναν να μας υποδεχθούν. Η στιγμή είναι πολύ συγκινητική. Ανθρωποι που δεν είχαμε ξαναδεί, μας αγκάλιαζαν με δάκρυα στα μάτια για να μας πουν το καλώς ορίσατε. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ο πατέρας μου θα έπρεπε να είχε προσφέρει κάτι το απερίγραπτο τα χρόνια της Κατοχής στη Μήλο. Αλλιώς δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τον συναισθηματικό δεσμό ύστερα από τόσα χρόνια. Για μας ήταν συναισθηματικά αξεπέραστο και μαζί συναρπαστικό».
Οι ιστορίες προσφοράς και αυτοθυσίας του Χανς Λέμπερ δεν έχουν τέλος. Ο Κώστας Μπαρμπαντωνάκης, πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού, ο οποίος και χορήγησε την έκδοση του βιβλίου, οφείλει το γεγονός ότι είναι αρτιμελής στην επιμονή του Λέμπερ να μην του κόψουν το πόδι σε ηλικία 3 ετών καθώς είχε διαγνωστεί με γάγγραινα.
Δυστυχώς, λιγότερο τυχερός υπήρξε ο ίδιος ο γιατρός: τελευταίες ημέρες του πολέμου και στις 5 Δεκεμβρίου του 1944 έπεσε θύμα ενέδρας στην περιοχή του όρμου των Βουδίων. Οι κάτοικοι του νησιού τον έκλαψαν σαν δικό τους άνθρωπο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ