Διότι, τι θέλει ακριβώς ο Μίκης Θεοδωράκης ασχολούμενος με την πολιτική τα τελευταία χρόνια; Πολύ απλό: επιζητεί το υποκατάστατο για τη δημοσιότητα που του εξασφάλιζε κάποτε η μουσική του, η οποία όμως εδώ και πολλά χρόνια έχει πάψει πια να αρέσει, καθώς το ύφος της αναδίδει σεβεντίλα, ταγάρι και Μαργαρίτα Ζορμπαλά με σοβιετικό λουλουδάτο φόρεμα. Διόλου τυχαίο είναι ότι, στη σχετική δήλωση που έκανε, ο Μ. Θεοδωράκης αναφέρθηκε ευθέως στην πικρία του για τον παραγκωνισμό της μουσικής του. Θυμήθηκε τους δικηγόρους του Οδυσσέα Ελύτη, επειδή τόλμησαν κάποτε να παραπονεθούν για την ποιότητα εκτέλεσης του έργου («κι ήμουν εγώ στο πόντιουμ», σημειώνει ο μουσουργός...), θυμήθηκε επίσης τις εταιρείες που αποσύρουν τους δίσκους του από την αγορά, αλλά και τραγουδιστές που βγάζουν τα τραγούδια του από το ρεπερτόριό τους. Γενικά, έδωσε την εντύπωση ανθρώπου που δεν χόρτασε ακόμη την επιτυχία, την κολακεία, την αποθέωση και, σήμερα, δεν υποφέρει με τίποτα την αδιαφορία.
Γι’ αυτό λοιπόν αξίζει το εύγε ο Σάκης Ρουβάς. Αν όλοι οι γνωστοί και δημοφιλείς στη νεολαία ομότεχνοί του (Ρέμος, Βίσση, Παντελίδης κ.ά.) συνεννοούντο μεταξύ τους, ώστε να κάνει ο καθένας τους, εκ περιτροπής, το ψυχικό κάθε χρόνο τραγουδώντας Θεοδωράκη, ο μουσουργός δεν θα τσαλαβουτούσε με τα πολιτικά και όλοι μας θα ήμασταν καλύτερα―πλην, ίσως, εκείνων που θα άκουγαν τη μουσική του...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ