Φαίνεται ότι το κυβερνητικό επιτελείο αναζητά έναν «εσωτερικό εχθρό» τον οποίο και θα «πολεμήσει» σε μια προσπάθεια να συσπειρώσει την ολοένα και πιο διαιρεμένη κομματική του βάση, αφού η ομιλία, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις (στα λόγια οι πολιτικοί μας ήταν ανέκαθεν «μανούλες»), δεν έπαυε να περιέχει σαφή μηνύματα επιθυμίας για κλείσιμο της υπόθεσης της διαπραγμάτευσης.
Παρότι ξεκινούσε με τη γνωστή ακαμψία και την υπόμνηση των «κόκκινων γραμμών», έστελνε μηνύματα προς την πλευρά των δανειστών, ενώ ως πρωτοφανής κρίνεται η αναφορά Τσίπρα στην ανάγκη να ανοίξει θέμα ασφαλιστικού στη χώρα μας, αφού αυτό δεν είναι βιώσιμο. Η στροφή στον ρεαλισμό είναι εμφανής, πώς όμως να τα περάσεις αυτά σε μια κομματική βάση «εκπαιδευμένη» στην αερολογία και στις ιδεολογικού περιεχομένου, χωρίς όμως οικονομικό νόημα, διακηρύξεις;
Στο πλαίσιο αυτό και για να αποφύγει, όσο είναι δυνατό, να κατηγορηθεί για «κωλοτούμπα», ο εσωτερικός εχθρός έχει στηθεί, με τη μορφή της «τρόικας εσωτερικού» και των «καναλαρχών της διαπλοκής», που αποτελούν την «επιτομή του κακού», ενώ τα στελέχη της κυβέρνησης ξημεροβραδιάζονται σε αυτά, χαριεντιζόμενοι με τους δημοσιογράφους, έχοντας αντιληφθεί ότι πολλοί που απειλούνται να μείνουν στον δρόμο, είναι καλής πίστης ψηφοφόροι τους…
Η πλάκα είναι ότι όλα αυτά τα μάθαμε παρακολουθώντας τα «κανάλια της διαπλοκής», τα οποία θα προσπαθήσει να κλείσει, με πρόσχημα τη μη συμμόρφωση με μια σειρά νεφελωδών υποχρεώσεων, αφού όπως σύντομα θα διαπιστώσει, τα «όπλα» που διαθέτουν είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που φαντάζεται, είναι όλα νομικά και η σύγκρουση θα είναι σκληρή, ενώ θα περάσει και εκτός συνόρων, αφού το περιεχόμενο των κυβερνητικών πεποιθήσεων έχει τόση σχέση με την επιχειρηματική πραγματικότητα, όσο και οι προεκλογικές τους διακηρύξεις για κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο…
Όσον αφορά το περιεχόμενο της «κατάλληλης» ενημέρωσης, ο Τσίπρας και Παππάς δίπλα του, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι εάν κατά βάθος είναι φορείς αντιλήψεων όπως αυτές που διατυπώνει δημοσίως η Κωνσταντοπούλου με μάτι που «γυαλίζει», τα οποία πάλι τα πληροφορούμαστε από τα «αμαρτωλά κανάλια της διαπλοκής», εμάς και τον περισσότερο κόσμο δεν μας αφορούν, όντας κηρυγμένοι πολέμιοι κάθε απόπειρας να μετατραπεί η χώρα σε «σοβιέτ», με τους πεφωτισμένους της κάθε εξουσίας να υπαγορεύουν τον «ορθό» τρόπο σκέψης ανάγνωσης των γεγονότων.
Διότι το αντιδημοκρατικό παραλήρημα, φαιδρών κατά την υποκειμενική μας άποψη (βασισμένο στις δημόσιες τοποθετήσεις τους) προσώπων, όπως η Κωνσταντοπούλου, που καβάλησαν το καλάμι της εξουσίας θεωρώντας ότι θα φιμώσουν όποιον διαφωνεί μαζί τους με ένα πρωτόγνωρο πολιτικό bullying, δεν προαναγγέλλει θετικές εξελίξεις για τη χώρα.
Τα παιδιά αυτά, έχοντας εκπαιδευτεί στην αντιπολίτευση όπου ο καθένας έλεγε και έκανε ό,τι του γούσταρε, δεν δείχνουν να κατανοούν πως παίζεται το δημοκρατικό παιχνίδι και η εντύπωση που δίνουν προς τα έξω είναι πως στόχος αποκλειστικός είναι να ελέγξουν την ενημέρωση, παίρνοντας τη θέση όσων κατά τη γνώμη τους παραπληροφορούν, για να το κάνουν από την αντίθετη πλευρά.
Όλος ο κόσμος γνωρίζει σε ποιο μέτρο είναι διάφοροι «βαρόνοι» των ΜΜΕ υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα. Όμως, το να ρίχνεις το βάρος σε όλους τους δημοσιογράφους με το κάθε καβαλημένο να θεωρεί πως έχει μονοπώλιο στην κατοχή της αλήθειας, είναι απίστευτα φασιστικό.
Την ίδια ώρα είναι απλώς γελοίοι να πιστεύουν ότι με τα λεφτά του κοσμάκη, αυτοί θα φτιάξουν «αντικειμενική» δημόσια τηλεόραση, «αντίπαλο δέος» στα ιδιωτικά τηλεοπτικά μέσα. Καλό θα ήταν να μας ρωτήσουν εάν επιθυμούμε οι πολίτες να πληρώνουμε άλλο για να κάνουν αυτοί τα πειράματά τους, ενώ θα έπρεπε ήδη να έχουν διδαχθεί από τις μετρήσεις θεαματικότητας, για την απήχηση που έχει η κρατική τηλεόραση. Και μη μας πουν ότι η ΝΕΡΙΤ σήμερα είναι εχθρικά διακείμενη…
Το πρόβλημα ξεκινάει και τελειώνει στην ατολμία του Τσίπρα να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο συνονθύλευμα που είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού δεν απλά γίνεται να καλύπτεις πολιτικά έναν χώρο από το κέντρο μέχρι την άκρα Αριστερά. Πλέον έχει την εμπειρία, έπιασε τα «σκατά» στα χέρια και αφού «λερώθηκε», κατάλαβε σε μεγάλο βαθμό ποιο είναι το περιβάλλον στο οποίο καλείται να οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα. Οπότε, ας κινηθεί.
Δεν θα πάει και πολύ μακριά με τη σημερινή μορφή. Ας φροντίσει να πει ευθαρσώς τη γνώμη του, τώρα που φαίνεται να έχει καταλάβει ότι άλλο το ευκταίο και άλλο το εφικτό και πως όποιος νομίζει ότι θα κάνει τον «καμπόσο» στο διεθνές περιβάλλον, η «σφαλιάρα» που ακολουθεί δεν αφορά μόνο τον ίδιο, αλλά τη χώρα ολόκληρη και τον λαό της.
Ας φροντίσει λοιπόν, διότι χρόνος δεν υπάρχει και οι απειλές είναι πολλές και πολυεπίπεδες. Θα ήταν κρίμα να αποδειχθεί μοιραίος ηγέτης εξαιτίας της ατολμίας του να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Εκεί κρίνονται οι ηγέτες. Και τη διαπλοκή μπορεί να την κάνει καλά με πολύ απλούστερους τρόπους, αρκεί να κάνει στροφή στη λογική και θα το δει. Διότι τα ανωτέρω, δεν τα λέει η διαπλοκή, του τα λέμε κι εμείς που όσο και να ψάξει… εργολάβους και μιντιάρχες δεν θα βρει. Άρα το πρόβλημά του είναι συνολικότερο.