Για μεν τη νέα ΕΡΤ, προσωπικά, δεν έχω πολλές αμφιβολίες ότι θα πρόκειται για μία από τα ίδια, την παλιά ΕΡΤ δηλαδή με λιγότερα λεφτά. Κάτι σαν αυτό που είχε γίνει η ΝΕΡΙΤ με μόνη διαφορά τον κομματικό προσδιορισμό.
Βέβαια η νέα ΕΡΤ θα κουβαλά και όλο αυτό το ακατανόητο κατασκεύασμα του ηθικού πλεονεκτήματος που ακόμα βρίσκει ακροατές, χωρίς να έχει μπει κανείς στον κόπο να εξηγήσει πώς έγινε σύμβολο του αγώνα κατά των μνημονιακών κομμάτων η κρατική επιχείρηση που κατ‘ εξοχήν αυτά έστησαν, και πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε, μετά την ουρανομήκη βλακεία του κ. Σαμαρά, έναν μηχανισμό που επί πολλά χρόνια κατήγγειλλε ως κομματικό-προπαγανδιστικό. Εγώ απλώς τώρα χαίρομαι με τη χαρά των συναδέλφων που βρήκαν τη δουλειά τους και ελπίζω να μη βρουν και την ευκαιρία να εκδικηθούν τους μνημονιακούς της ΝΕΡΙΤ.
Άλλο είναι αυτό που με απασχολεί, για πολλοστή φορά μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια. Η εργαλειοποίηση του θανάτου. Πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι, με τόσο ελαφρά καρδιά, βαφτίζουν τους πρώην εργαζόμενους στην ΕΡΤ που χάθηκαν αυτή τη διετία ως νεκρούς της ΕΡΤ. Έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη να φορτίσουν με το ανατριχιαστικό βάρος του θανάτου τον ήδη πολλαπλώς μυθοποιημένο αγώνα τους; Διότι είναι τελείως διαφορετικό πράγμα μέσα στη συγκίνησή τους που ξαναβρήκαν τον χώρο εργασίας τους να μνημονεύουν τους ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να γευτούν τη χαρά αυτή, και άλλο να ενοχοποιούν με σιγουριά το κλείσιμο της ΕΡΤ για την απώλειά τους.
Δεν είναι δυνατόν να έχει προκαλέσει θανάτους το λεγόμενο μαύρο της ΕΡΤ; Θεωρητικά, ίσως, αλλά είναι πολύ δύσκολο να αποδειχθεί. Ακόμα και οι θεράποντες γιατροί δεν θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν τη σύνδεση, αν υπήρχε. Και είναι πραγματικά κρίμα που έχουν τόση άνεση διάφοροι δημοσιογράφοι και πολιτικοί, με τη λαϊκή λογική «δεν άντεξαν τον καημό», στην ουσία να καπηλεύονται τη μνήμη των συναδέλφων τους που χάθηκαν στο διάστημα αυτό. Ακόμα και για αυτοκτονίες μιλούν χωρίς αυτό να έχει προκύψει από κανένα στοιχείο- για δέκα συναδέλφους της που αυτοκτόνησαν έκανε λόγο σήμερα μία από τις τότε απολυθείσες, μέσα στην οργή και τη συγκίνησή της. Είμαι σίγουρος ότι στην έξαρση του θυμικού πιστεύουν πως τιμούν τη μνήμη τους, τη στιγμή όμως που τη βεβηλώνουν και τυμβωρυχούν. Οι νεκροί έχουν τον απόλυτο σεβασμό όλων μας, όμως ανήκουν μόνο στα αγαπημένα τους πρόσωπα και σε καμία ΕΡΤ.
Θα μου πείτε, εδώ η κ. Κωνσταντοπούλου τίμησε εκείνον τον έρημο άνθρωπο που είχε αυτοκτονήσει στο Σύνταγμα, προφανώς ως φωτεινό παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Ο δυστυχισμένος αυτός συνταξιούχος έπαιρνε σύνταξη φαρμακοποιού, δηλαδή περισσότερα χρήματα από τους μισούς Έλληνες. Αν αυτός είναι το πρότυπο που του αποδίδει μάλιστα τιμές η Βουλή, τι πρέπει να κάνουν 3 εκατομμύρια συμπατριώτες μας, να αυτοκτονήσουν και όχι να αγωνιστούν; Ας σταματήσει αυτό. Μακάρι να εκλείψει σύντομα αυτή η ευκολία στην αντιμετώπιση των αυτοκτονιών, αυτή η αταβιστική και αβασάνιστη αριθμητική που εμφανίστηκε μέσα στον θυμό και τα μίση που γέννησαν τα μνημόνια. Μακάρι να είναι κοντά η μέρα που η κοινωνία μας θα αποκτήσει ξανά το δέος και την περίσκεψη απέναντι στον θάνατο.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.media&id=41464