Του Γιώργου Κράλογλου
Έτσι που πάνε τα πράγματα την Βαλκανοποίηση δεν την γλυτώνουμε. Μέσα στο ευρώ θα είμαστε βαλκανικό παράδειγμα προς αποφυγή. Έξω από το ευρώ το βαλκανικό παράδειγμα τριτοκοσμικής σταλινικής χώρας με "καπιταλισμό" προς διωγμό. Συνάντησα χθες ένα "κατάλοιπο" του "καπιταλισμού" μας πριν το καθεστώς του πει... ουστ απ' εδώ παράσιτο...
Πρόκειται για τον σημερινό "πατριάρχη" τεσσάρων γνωστών ιστορικών επιχειρηματικών γενεών στον χώρο του υφάσματος. Από την παραγωγή μέχρι την λιανική πώληση.
Επιχείρηση με λαμπρή ιστορία στην Βόρεια Ελλάδα, στην Νέα Ιωνία και σε κεντρικότατη πλατεία της Αθήνας όπου επιμένει μαζί με τα παιδιά του και τους συνεργάτες του (έτσι αποκαλεί τους υπαλλήλους του) να δίνει μάχες σε όλα τα επίπεδα.
Τον βρήκα στο πεζοδρόμιο, έξω από το πελώριο κατάστημά του, να καθαρίζει μια κολόνα του Δήμου από μια σκισμένη αφίσα.
Δεν είναι δουλειά του Δήμου αυτή που κάνεις; του είπα.
Είναι και δικιά μου. Η κολόνα είναι έξω από το μαγαζί μου και είναι χρέος μου να προστατεύω και εγώ το περιβάλλον που ζω και από το οποίο ζω όπως είναι το Κέντρο της Αθήνας.
Τα πιστεύεις αυτά που λες ή τα λες για να με εντυπωσιάσεις... τον προκάλεσα.
Τα πιστεύω γιατί όλα αυτά συνθέτουν αυτό που λέγεται ατομική πρωτοβουλία όταν δεν επιλέγεις να αγκιστρώνεσαι μόνο στην κρατική.
Εάν μάλιστα (συμπλήρωσε) είχαμε και ανάλογα κίνητρα για περισσότερες πρωτοβουλίες, οι ανεξάντλητες δυνάμεις, η ευελιξία και η ευρηματικότητα των ιδιωτών επιχειρηματιών της χώρας θα μπορούσε να ανοίξει νέους δρόμους.
Και τι να κάνουμε δηλαδή στην κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία και η αξιοθρήνητη παραγωγή μας... του είπα σαν αντίλογο.
"Επίθεση και μόνο επίθεση..." μου αποκρίθηκε και άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.
Επίθεση σε όλα τα μέτωπα... πρόσθεσε. Από την οικοδομή με αξιοποίηση και άμεση ανακατασκευή κτιρίων-μνημείων που έχουμε εγκαταλείψει μέχρι την εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων της παράγωγης μας όχι μόνο στην αγορά της Ευρώπης αλλά και στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Και λέγοντάς μου αυτά μου θύμισε τις πρώτες δεκαετίες της δημοσιογραφικής μου διαδρομής στο (ανύπαρκτο σήμερα) βιομηχανικό και εξαγωγικό ρεπορτάζ.
Τότε που, παρά την επίσης τριτοκοσμική πίεση της σοσιαλμανίας και της δήθεν σοσιαλιστικής πολιτικής του πρώτου γύρου..., οι επιχειρήσεις που στάθηκαν όρθιες στην ΕΟΚ, έβλεπαν πάλι διέξοδο με επίθεση προς διεθνή αγορά με δύο κινήσεις.
Με μια δυναμική "σταυροφορία" κράτους και επιχειρήσεων σε σχέδιο που θα αξιοποιούσε τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας ως παραγωγική μονάδα της Ευρώπης και ως "κεφαλόσκαλο" διασύνδεσης της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής με την Ευρώπη.
Και ταυτόχρονα, με την ενίσχυση των παραγωγικών μας πλεονεκτημάτων με ένταξη και της επιστήμης στην όλη προσπάθεια μέσα από τολμηρή πολιτική διασύνδεση της έρευνας στην Ελλάδα με την παραγωγή, την τεχνολογία και την εξωστρέφεια της παραγωγής.
Μπορούσε να επιτύχει το εγχείρημα αυτό την πρώτη εικοσαετία μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ;
Μπορούσε, με άλλα λόγια, η Ελλάδα να πουλάει λάδι, φρούτα, τρόφιμα, οικοδομικά υλικά, μεταλλεύματα, βιοτεχνικά ενδιάμεσα προϊόντα, αξεσουάρ ενδυμάτων και υπηρεσίες από και προς την Ε.Ε. με οργανωμένο δίκτυο πρόσβασης και συνδέσεων με την ευρωπαϊκή αγορά;
Βεβαίως και μπορούσε, έλεγαν και τότε όπως λένε και σήμερα οι άνθρωποι της παραγωγής και της αγοράς.
Βεβαίως και μπορεί αν το κράτος βοηθήσει να ανοίξουν ανταγωνιστικοί δρόμοι.
Το κράτος όμως, την πρώτη κρίσιμη εικοσαετία της ένταξης στην Ε.Ε., έκλεισε αντί να ανοίξει δρόμους στην ιδιωτική επιχείρηση.
Οι πολιτικοί του (κυβερνήσεων και αντιπολίτευσης) περιθωριοποίησαν, με χίλιους δυο τρόπους, την ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία και την "έζεψαν" στο άρμα της κρατικής θεμελιώνοντας κρατικοδίαιτο σύστημα ελέγχου μιας οικονομίας φτιαγμένης μόνο για σοσιαλιστικά παράσιτα.
Απέφυγαν (με πολιτικό υπολογισμό) να σχεδιάσουν τολμηρή αναπτυξιακή πολιτική με εξωστρέφεια ενώ μετέτρεψαν προγράμματα και δημόσιες επενδύσεις σε μηχανισμούς διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων.
Υπάρχουν στις επιχειρήσεις , παρ όλα αυτά, αντοχές ανατροπής με αναπτυξιακά σχέδια αξιοποίησης των παραγωγικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας;
Βεβαίως και υπάρχουν τόσο στην αγροτική παραγωγή ,από νέους ευρηματικούς επιχειρηματίες μακριά από τους θλιβερούς Συνεταιρισμούς. Υπάρχουν και στην δευτερογενή παραγωγή μέσα από επιχειρηματικές δράσεις στην καινοτομία, την τεχνολογία και την αξιοποίηση δυνατοτήτων στην έρευνα.
"Επίθεση" όμως στην διεθνή αγορά και χτίσιμο σχέσεων "εκστρατείας" μεταξύ έρευνας και παραγωγής ίσως να αντέχουν να περπατήσουν με τον Τσίπρα (αν εννοεί αυτά που είπε και στον ΣΕΒ). Αλλά με φλυαρίες από Λαπαβίτσες, Βαρουφάκηδες και Λενινισμούς από τους Λαφαζάνηδες, τα ιδιωτικά επιχειρηματικά σχέδια είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Και ακολούθως εμείς καταδικασμένοι στα γκούλαγκ των Βαλκανίων με δελτίο ανθρωπιστικής βοήθειας στο χέρι...
george.kraloglou@capital.gr
Έτσι που πάνε τα πράγματα την Βαλκανοποίηση δεν την γλυτώνουμε. Μέσα στο ευρώ θα είμαστε βαλκανικό παράδειγμα προς αποφυγή. Έξω από το ευρώ το βαλκανικό παράδειγμα τριτοκοσμικής σταλινικής χώρας με "καπιταλισμό" προς διωγμό. Συνάντησα χθες ένα "κατάλοιπο" του "καπιταλισμού" μας πριν το καθεστώς του πει... ουστ απ' εδώ παράσιτο...
Πρόκειται για τον σημερινό "πατριάρχη" τεσσάρων γνωστών ιστορικών επιχειρηματικών γενεών στον χώρο του υφάσματος. Από την παραγωγή μέχρι την λιανική πώληση.
Επιχείρηση με λαμπρή ιστορία στην Βόρεια Ελλάδα, στην Νέα Ιωνία και σε κεντρικότατη πλατεία της Αθήνας όπου επιμένει μαζί με τα παιδιά του και τους συνεργάτες του (έτσι αποκαλεί τους υπαλλήλους του) να δίνει μάχες σε όλα τα επίπεδα.
Τον βρήκα στο πεζοδρόμιο, έξω από το πελώριο κατάστημά του, να καθαρίζει μια κολόνα του Δήμου από μια σκισμένη αφίσα.
Δεν είναι δουλειά του Δήμου αυτή που κάνεις; του είπα.
Είναι και δικιά μου. Η κολόνα είναι έξω από το μαγαζί μου και είναι χρέος μου να προστατεύω και εγώ το περιβάλλον που ζω και από το οποίο ζω όπως είναι το Κέντρο της Αθήνας.
Τα πιστεύεις αυτά που λες ή τα λες για να με εντυπωσιάσεις... τον προκάλεσα.
Τα πιστεύω γιατί όλα αυτά συνθέτουν αυτό που λέγεται ατομική πρωτοβουλία όταν δεν επιλέγεις να αγκιστρώνεσαι μόνο στην κρατική.
Εάν μάλιστα (συμπλήρωσε) είχαμε και ανάλογα κίνητρα για περισσότερες πρωτοβουλίες, οι ανεξάντλητες δυνάμεις, η ευελιξία και η ευρηματικότητα των ιδιωτών επιχειρηματιών της χώρας θα μπορούσε να ανοίξει νέους δρόμους.
Και τι να κάνουμε δηλαδή στην κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία και η αξιοθρήνητη παραγωγή μας... του είπα σαν αντίλογο.
"Επίθεση και μόνο επίθεση..." μου αποκρίθηκε και άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.
Επίθεση σε όλα τα μέτωπα... πρόσθεσε. Από την οικοδομή με αξιοποίηση και άμεση ανακατασκευή κτιρίων-μνημείων που έχουμε εγκαταλείψει μέχρι την εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων της παράγωγης μας όχι μόνο στην αγορά της Ευρώπης αλλά και στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Και λέγοντάς μου αυτά μου θύμισε τις πρώτες δεκαετίες της δημοσιογραφικής μου διαδρομής στο (ανύπαρκτο σήμερα) βιομηχανικό και εξαγωγικό ρεπορτάζ.
Τότε που, παρά την επίσης τριτοκοσμική πίεση της σοσιαλμανίας και της δήθεν σοσιαλιστικής πολιτικής του πρώτου γύρου..., οι επιχειρήσεις που στάθηκαν όρθιες στην ΕΟΚ, έβλεπαν πάλι διέξοδο με επίθεση προς διεθνή αγορά με δύο κινήσεις.
Με μια δυναμική "σταυροφορία" κράτους και επιχειρήσεων σε σχέδιο που θα αξιοποιούσε τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας ως παραγωγική μονάδα της Ευρώπης και ως "κεφαλόσκαλο" διασύνδεσης της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής με την Ευρώπη.
Και ταυτόχρονα, με την ενίσχυση των παραγωγικών μας πλεονεκτημάτων με ένταξη και της επιστήμης στην όλη προσπάθεια μέσα από τολμηρή πολιτική διασύνδεση της έρευνας στην Ελλάδα με την παραγωγή, την τεχνολογία και την εξωστρέφεια της παραγωγής.
Μπορούσε να επιτύχει το εγχείρημα αυτό την πρώτη εικοσαετία μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ;
Μπορούσε, με άλλα λόγια, η Ελλάδα να πουλάει λάδι, φρούτα, τρόφιμα, οικοδομικά υλικά, μεταλλεύματα, βιοτεχνικά ενδιάμεσα προϊόντα, αξεσουάρ ενδυμάτων και υπηρεσίες από και προς την Ε.Ε. με οργανωμένο δίκτυο πρόσβασης και συνδέσεων με την ευρωπαϊκή αγορά;
Βεβαίως και μπορούσε, έλεγαν και τότε όπως λένε και σήμερα οι άνθρωποι της παραγωγής και της αγοράς.
Βεβαίως και μπορεί αν το κράτος βοηθήσει να ανοίξουν ανταγωνιστικοί δρόμοι.
Το κράτος όμως, την πρώτη κρίσιμη εικοσαετία της ένταξης στην Ε.Ε., έκλεισε αντί να ανοίξει δρόμους στην ιδιωτική επιχείρηση.
Οι πολιτικοί του (κυβερνήσεων και αντιπολίτευσης) περιθωριοποίησαν, με χίλιους δυο τρόπους, την ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία και την "έζεψαν" στο άρμα της κρατικής θεμελιώνοντας κρατικοδίαιτο σύστημα ελέγχου μιας οικονομίας φτιαγμένης μόνο για σοσιαλιστικά παράσιτα.
Απέφυγαν (με πολιτικό υπολογισμό) να σχεδιάσουν τολμηρή αναπτυξιακή πολιτική με εξωστρέφεια ενώ μετέτρεψαν προγράμματα και δημόσιες επενδύσεις σε μηχανισμούς διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων.
Υπάρχουν στις επιχειρήσεις , παρ όλα αυτά, αντοχές ανατροπής με αναπτυξιακά σχέδια αξιοποίησης των παραγωγικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας;
Βεβαίως και υπάρχουν τόσο στην αγροτική παραγωγή ,από νέους ευρηματικούς επιχειρηματίες μακριά από τους θλιβερούς Συνεταιρισμούς. Υπάρχουν και στην δευτερογενή παραγωγή μέσα από επιχειρηματικές δράσεις στην καινοτομία, την τεχνολογία και την αξιοποίηση δυνατοτήτων στην έρευνα.
"Επίθεση" όμως στην διεθνή αγορά και χτίσιμο σχέσεων "εκστρατείας" μεταξύ έρευνας και παραγωγής ίσως να αντέχουν να περπατήσουν με τον Τσίπρα (αν εννοεί αυτά που είπε και στον ΣΕΒ). Αλλά με φλυαρίες από Λαπαβίτσες, Βαρουφάκηδες και Λενινισμούς από τους Λαφαζάνηδες, τα ιδιωτικά επιχειρηματικά σχέδια είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Και ακολούθως εμείς καταδικασμένοι στα γκούλαγκ των Βαλκανίων με δελτίο ανθρωπιστικής βοήθειας στο χέρι...
george.kraloglou@capital.gr