Χαρακτηριστική είναι η εισαγωγή της ανάλυσής του στην οποία αναφέρει πως αν και οι Βρυξέλλες ξύπνησαν το πρωί της Δευτέρας με έναν αέρα αισιοδοξίας για συμφωνία με την Ελλάδα, χρειάστηκαν μόλις 47 δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή διήρκεσαν οι δηλώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, για να αλλάξει άρδην το... feeling.
Η περιβόητη δήλωση ήταν η απλή: «Τίποτα δεν έχει αλλάξει, εκτός από το γεγονός πως κάποιοι δημοσίως μέσα στο Σαββατοκύριακο αύξησαν τις προσδοκίες, οι οποίες όμως δεν δικαιολογούνται από τα γεγονότα». Η δήλωση αυτή αρκούσε για να «γίνει ξεκάθαρο πως η γρήγορη επίτευξη συμφωνίας δεν βρισκόταν στον ορίζοντα».
Οπως αναφέρει ο δημοσιογράφος του Politico, «o Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους έχει παίξει τον ρόλο του χεριού της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγεκλα Μέρκελ, που κρατά το μαστίγιο. Ξανά και ξανά έχει απορρίψει εκκλήσεις να μαλακώσει τις συνταγές διάσωσης, προειδοποιώντας πως το μέλλον της ευρωζώνης έγκειται στη θέση της δημοσιονομικής αρχής πάνω από την πολιτική σκοπιμότητα».
Κάνει τα πάντα να προστατεύσει το ευρώ για την υστεροφημία του. Δεν τον νοιάζει η μικροπολιτική
Και ναι, «πίσω από αυτό το ζήλο (του Σόιμπλε) κρύβεται κάτι περισσότερο από τη συνηθισμένη γερμανική οικονομική ορθοδοξία» υποστηρίζει ο επικεφαλής των ανταποκριτών του Politico στη Γερμανία, που τονίζει ότι ο 72χρονος υπουργός Οικονομικών έχει δει «ως προσωπική του αποστολή» να υπερασπιστεί τη νομισματική ένωση.
«Με άλλα λόγια, το να προστατέψει το ευρώ, προστατεύει και την κληρονομιά του» σχολιάζει ο Karnitschnig ο οποίος υπενθυμίζει τα λόγια του Σόιμπλε όταν έκλεισε τα 70: «Είμαι η προσωποποίηση της υστεροφημίας της Γερμανικής Δημοκρατίας. Επειδή πια δεν έχω τίποτα να αποδείξω σε κανέναν. Εχω περισσότερη ανεξαρτησία».
Ο Σόιμπλε είναι καυστικά έξυπνος και δεν παρασύρεται από συναισθηματισμούς
«Ο Σόιμπλε να είναι πασίγνωστος για την καυστική εξυπνάδα του» σχολιάζει ο δημοσιογράφος του Politico και υπενθυμίζει κάποια ξεσπάσματά του, όταν δεν είχε διστάσει να επιπλήξει δημόσια έναν εκπρόσωπο Τύπου επειδή δεν είχε προηγουμένως μοιράσει το Δελτίο Τύπου και φυσικά, τον απάλλαξε από τα καθηκόντά του.
«Παρά τα ξεσπάσματά του όμως, η φωνή μεταφέρει μια ηθική βαρύτητα που λείπει από πολλούς συναδέλφους του» σχολιάζει ο Karnitschnig. «Εκτός Γερμανίας, ο Σόιμπλε συχνά παρουσιάζεται ως καρικατούρα ενός εξαγριωμένου ηλικιωμένου ή ακόμα χειρότερα. Ωστόσο στην πατρίδα, είναι συνεχώς μεταξύ των πιο δημοφιλών Γερμανών πολιτικών». Μάλιστα, σύμφωνα με πρόσφατες μετρήσεις, η δημοτικότητα του ξεπερνά ακόμα και εκείνη της Μέρκελ.
«Για μκένα ο Σόιμπλε είναι ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος ο οποίος δεν εμπλέκεται συναισθηματικά όταν πρόκειται να εκτελέσει το καθήκον. Δεν είναι στο στιλ του ναι δείχνει πολύ ενθουσιασμό, αλλά αυτό είναι που αρέσει στους Γερμανούς» δηλώνει στο Politico ο αναλυτής του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ, Joerg Forbrig.
Οι Γερμανοί τον θεωρούν ως τον θεματοφύλακα του εθνικού πλούτου και το παλικάρι των Χριστιανοδημορκατών
«Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από τότε που ένας διαταραγμένος άνδρας προσπάθησε να τον δολοφονήσει το 1990, ο Σόιμπλε θεωρείται από πολλούς Γερμανούς ως ο θεματοφύλακας του εθνικού πλούτου ενάντια στους σπάταλους πληθυσμούς της Ευρωπαϊκής Μεσογείου» γράφει ο Karnitschnig, ο οποίος χαρακτηρίζει τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών ως «το παλικάρι της συντηρητικής πτέρυγας του κεντροδεξιού κόμματος της Μέρκελ», ενώ ταυτόχρονο «παίζει σημαίνοντα ρόλο στην κοινοβουλευτική συνοχή του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών στο οποίο εισήλθε το 1972».
Η Μέρκελ τον χρειάζεται
Ο χαρακτηρισμός «παλικάρι» δεν είναι τυχαίος, καθώς σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του Politico είναι απαραίτητος στη Μέρκελ μέσα στο κόμμα.
«Η διάσωση της Ελλάδας ήταν ένα θέμα αμφιλεγόμενο μεταξύ των συντηρητικών βουλευτών ευθύς εξ αρχής. Το μπλοκ του Σόιμπλε βοήθησε στο να συντηρηθεί η συνοχή (εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας) και να μην μετατραπεί σε μια πλήρη επανάσταση (των βουλευτών απέναντι στη Μέρκελ)».
Ομως η κατάσταση για τη Μέρκελ στο κοινοβούλιο έχει δυσκολέψει κι άλλο δεδομένου ότι «το να κρατήσει την κοινοβουλευτική ομάδα σε συνοχή γινόταν συνεχώς και πιο δύσκολο κάθε φορά που Ελλάδα επέστρεφε για περισσότερα λεφτά και αναθεώρηση των όρων» σε συνδυασμό με την «ανάδυση του αντιευρωπαϊκού κόμματος AfD».
Ο δημοσιογράφος επισημαίνει ότι από το 2012, όταν η Ελλάδα ζήτησε και δεύτερο πακέτο διάσωσης, Μέρκελ και Σόιμπλε διαφώνησαν. Η μεν καγκελάριος δεν είχε πειστεί πως ένα Grexit δεν θα είχε διάχυση της μόλυνσης στα άλλα κράτη της ένωσης, ο δε Σόιμπλε θεωρούσε πως να κρατηθεί εντός ευρώ η Ελλάδα ενείχε περισσότερα ρίσκα από ό,τι το να την αφήσουν να φύγει.
«Το ίδιο ντιμπέιτ παίζεται τους τελευταίους μήνες, με τον Σόιμπλε να είναι και πάλι αυτός που κρατά σκληρή γραμμή και τη Μέρκελ να του αντιστέκεται» γράφει ο Karnitschnig, ο οποίος επισημαίνει τις φήμες για ρήξη μεταξύ τους.
Να, γιατί τον χρειάζεται η Μέρκελ
«Με τους Σοσιαλδημοκράτες, η Μέρκελ θα μπορούσε να περάσει μια νέα ελληνική συμφωνία από τη Bundestag, χωρίς την πλήρη στήριξη του δικού της κόμματος, αλλά αν το έκανε αυτό, θα της κόστιζε πολιτικά μακροπρόθεσμα, ιδίως αν και αυτή η διάσωση αποτύχει. Για αυτό χρειάζεται τον Σόιμπλε» τονίζει ο ανταποκριτής και επισημαίνει ότι κατά τις πληροφορίες του, «οι αναφορές για χάσμα μεταξύ των δύο είναι υπερβολικές». Ετσι κι αλλιώς, «η σχέση τους χαρακτηρίζεται περισσότερο από επαγγελματισμό, παρά από θέρμη».
Ο Σόιμπλε βλέπει την ΕΕ ως ένα ιστορικό οικοδόμημα για την ειρήνη που η Γερμανία πρέπει να υπερασπιστεί με κάθε κόστος
Τέλος, ο Karnitschnig επισημαίνει ότι «ο Σόιμπλε, όπως και ο μέντοράς του Χέλμουτ Κολ, βλέπει την Ευρώπη μέσα από το πρίσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Για τη δικη του γενιά, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απλά μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, αλλά ένα ιστορικό οικοδόμημα για την ειρήνη, που η Γερμανία πρέπει να υπερασπιστεί με κάθε κόστος».
«Και μπορεί η επιμονή του Σόιμπλε αναφορικά με την Ελλάδα να μοιάζει ως μια σύγκρουση με τα ευρωπαϊκά του ιδεώδη, αλλά στη Γερμανία, η στάση του θεωρείται ως η επιβεβαίωση αυτών των αρχών».
«Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια πραγματική αντίφαση. Βλέπει την Ευρώπη ως το μεγάλο εγχείρημα για την ειρήνη, με απεριόριστα οφέλη για τη Γερμανία, αλλά αυτή μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν υπάρχουν κανόνες» καταλήγει ο Forbrig του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ.