Του Λάζαρου ΛασκαρίδηΣε μοιραίο πρόσωπο για το σύνολο του πολιτικού συστήματος, αλλά και για τις ιδέες που επιχείρησε να εκφράσει εξελίσσεται ο Φώτης Κουβέλης.
Είναι έτοιμος να φορέσει και πάλι το υπουργικό κοστούμι, 26 χρόνια μετά την πρώτη φορά, και με όρους πολύ δυσμενείς για τον ίδιο.
Εξωκοινοβουλευτικός τότε, εξωκοινοβουλευτικός και τώρα, με μία, όμως, ουσιαστική διαφορά: το 1989 ήταν ο φέρελπις 40άρης πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ενώ σήμερα, παρότι απέκτησε μακρά κοινοβουλευτική εμπειρία, ανασύρεται από τα πολιτικά αζήτητα γι’ αυτό το… έρημο το κοστούμι!
Πραγματικά, διαπιστώνεται εμμονή του μυστακοφόρου Τρικαλινού με τον υπουργικό θώκο. Σύμφωνα με όλες τις δημόσιες δηλώσεις των τότε επιτελικών στελεχών της σημερινής αντιπολίτευσης, κάλλιστα από τον προηγούμενο Δεκέμβριο θα μπορούσε να έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αξίωμα σαφώς ανώτερο, αλλά και πιο μόνιμο (σε σταθερή πενταετή θητεία) από το υπουργικό.
Άσχετα από το γεγονός ότι ο ίδιος το διαψεύδει, τόσο ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, έχουν διευκρινίσει ότι όχι μόνο τον προόριζαν για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, αλλά του το είχαν προτείνει κιόλας.
Εκείνος, όμως, σε ένα βράδυ (11 Ιουνίου 2013, όταν έκλεισε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου η ΕΡΤ) είχε αποφασίσει να τα τινάξει όλα στον αέρα!
Ως ηγέτης της μικρής, αλλά υπολογίσιμης ΔΗΜΑΡ, συγκυβερνούσε από έτους τον τόπο από κοινού με τους κ. Σαμαρά και κ. Βενιζέλο, έχοντας δύο υπουργούς στην κυβέρνηση, αρκετούς γενικούς και ειδικούς γραμματείς υπουργείων, αλλά και εκατοντάδες στελέχη του κόμματός του στην κρατική μηχανή.
Από εκείνο το βράδυ άλλαξε ρότα. Έτσι, από «Αριστερά της ευθύνης», όπως αυτοπροσδιοριζόταν, αποφάσισε να ξανακάνει τη ΔΗΜΑΡ του τάση του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά, επέστρεφε από εκεί που είχε φύγει τρία χρόνια νωρίτερα –προχωρώντας σε σωρεία καταγγελιών για την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα–, αλλά χωρίς πλέον να γίνεται δεκτός!
Δεν το καταλάβαινε βεβαίως ότι η αποδοχή του στην ηγεσία της Κουμουνδούρου ήταν σαφώς μικρότερη από εκείνη της Ραχήλ Μακρή, της Θεοδώρας Τζάκρη και του Γιάννη Μιχελογιαννάκη. Εκείνους, παρά τις όποιες εσωκομματικές αντιρρήσεις, τους δέχτηκαν στα ψηφοδέλτιά τους και σήμερα είναι –και πάλι– βουλευτές. Αυτόν, όμως, αφού τον έστυψαν σαν… λεμονόκουπα, τον άφησαν εκτός πολιτικού νυμφώνος!
Έπαιξε το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μη αποδεχόμενος τον προεδρικό θώκο, αλλά αρνούμενος και να συμβάλει στην εκλογή του «κοινής αποδοχής» Σταύρου Δήμα στο αξίωμα. Τι και αν το σύνολο σχεδόν της 17μελούς τότε κοινοβουλευτικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ είχε διαφορετική άποψη, εκείνος έκανε το… δικό του, παίρνοντας όλους σχεδόν στον λαιμό του.
Συνέπραξε εκλογικά μ’ ένα κομμάτι που είχε αποκοπεί έναν χρόνο νωρίτερα από τους Οικολόγους-Πράσινους και κατάφερε να μετατρέψει το 6,26% της 17ης Ιουνίου 2012, μέσα σε μόλις δυόμισι χρόνια, στο ταπεινωτικό… 0,49% της 25ης Ιανουαρίου 2015!
Παρ’ όλα αυτά, περίμενε ο νικητής των εκλογών να τον κάνει υπουργό. Ο κ. Τσίπρας, όμως, δεν του έκανε τη χάρη. Τον δέχτηκε, ωστόσο, στο Μέγαρο Μαξίμου, λίγες μέρες μετά την εγκατάστασή του εκεί, για να τον κρατήσει «ζεστό». Και τον έχει μέχρι τώρα να κάθεται σε… αναμμένα κάρβουνα για την υπουργοποίηση.
Κανένα κέρδος δεν φαίνεται για τον κ. Κουβέλη, με όλες αυτές τις ακροβασίες του. Εκτός και αν ισχύει αυτό που λένε οι «κακές γλώσσες», ότι το δικηγορικό του γραφείο μαζί με αυτό του στενού του φίλου Αντώνη Ρουπακιώτη (υπουργού Δικαιοσύνης, που παραιτήθηκε μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση) ανέλαβαν «πακέτο» υποθέσεις απολυμένων της ΕΡΤ…
Το σίγουρο είναι ένα: ότι με την απόφασή του να προκρίνει τη διάλυση της Βουλής, λόγω αδυναμίας της να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
*Ρεπορτάζ από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας το «Παρασκήνιο» που κυκλοφόρησε το Σάββατο 18 Ιουλίου 2015.