Στον «ιστό» της αφίσας δεκάδες σχοινιά. Ξεχασμένα και γκρίζα πάνω στην τσιμεντένια κολόνια που σηκώνει ένα σωρό καλώδια. Η αδιαφορία για το δημόσιο. Μακριά από την αυλή μας.Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο προσωρινό, στο γρήγορο. Στην άμεση εξυπηρέτηση ενός σκοπού. Οι διαφημιστικές πινακίδες νοικιάζονται πια όλο και λιγότερο λόγω κόστους. Για αυτό κυριαρχούν οι αφίσες. Πότε με το πρόσωπο ενός πολιτικού, πότε ενός καλλιτέχνη, μιας παράστασης, μιας συναυλίας.
Η αισθητική ποιότητα μιας πόλης κρίνεται στις λεπτομέρειες. Η οπτική επικοινωνία της εικόνας χάνεται στο άναρχο μουντζούρωμα, στην εκδίκηση του δημόσιου χώρου που έχει γίνει ρινγκ εκτόνωσης και σκουπιδοντενεκές. Και το γκράφιτι ακόμα εξαρτάται από το ποιος το κάνει και τι αναπαριστά. Είναι πολυτέλειες όλα αυτά;
Ακόμα και αν η απάντηση είναι καταφατική το εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο ντοκιμαντέρ «Αθήνα: η αισθητική της πόλης που ζω» θα δώσει άφθονη τροφή για σκέψη. Το 14λεπτο φιλμάκι με τη συμμετοχή των αρχιτεκτόνων Μέμου Φιλιππίδη, Βασίλη Μιστριώτη, Αλέξιου Βανδώρου και της σκηνοθέτιδας Σόνια Λίζα Κόντερμαν, καταγράφει τις διαφορές γύρω από την Αθήνα και τις άλλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις.