"Δεν είναι μόνος στραβός ο γιαλός. Και εμείς στραβά αρμενίζουμε", λέει ένα σύνθημα σε κάποιο τοίχο των Εξαρχείων. Και αν τα Εξάρχεια σας φαίνονται μακριά από τη Συγγρού, τώρα που έχει φύγει ο κόσμος και η πόλη έχει αδειάσει, είναι σχεδόν μια κατηφόρα. Ζούμε σε εποχές εξόχως ενδιαφέρουσες, και αυτό είναι κατάρα, όπως λέει και μια κινέζικη παροιμία.
Αυτήν την κατάρα της στρατηγικής της κεντροδεξιάς παράταξης την ζούμε πλέον σε τρία επεισόδια:
Επεισόδιο1:Η Συναινετική Σούπα
Αρχικά, η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας κινήθηκε πάνω στον άξονα -και σωστά- της διατήρησης της χώρας στην Ευρώπη, με γνώμονα την παραμονή στο ευρώ και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού πως όταν ηρεμήσουν τα πράγματα θα ξεκινήσει η αντεπίθεση απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Λελογισμένη, ορθολογική και καθόλα υπεύθυνη στρατηγική. Με μια όμως διαφορά. Πλέον δε ζούμε σε λελογισμένες και ορθολογικές εποχές. Οι παραδοσιακές στρατηγικές είναι πλέον πεπερασμένες και όλοι οφείλουν να κατανοήσουν τις νέες διαχωριστικές γραμμές που τέμνουν την ελληνική κοινωνία. Και εδώ η Νέα Δημοκρατία έχει συνυπογράψει -άρα είναι συνυπεύθυνη- και για τα αποτελέσματα της δημιουργικής ασάφειας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γιατί μην έχετε αυταπάτες πως ο κόσμος δε θα ξυπνήσει μόλις αισθανθεί τις συνέπειες της υλοποίησης των μέτρων.
Τα ψέματα πλέον τελείωσαν. Τα προαπαιτούμενα ψηφίστηκαν και τώρα είναι η ώρα η αξιωματική αντιπολίτευση, να αναλάβει ενεργά το θεσμικό της ρόλο και να προσδιορίσει τη θέση της αναφορικά με το μέλλον της χώρας. Δε μπορεί πλέον να παριστάνει την πατερίτσα στην πολιτική αναπηρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Επεισόδιο 2: O αποτυχημένος μεσαίος χώρος
Η Νέα Δημοκρατία θέτει τελευταία το ζήτημα της επιστροφής στο λεγόμενο μεσαίο χώρο. Ένα απολιτίκ και ακαθόριστο ιδεολόγημα που ανασύρεται από τον τενεκέ της ιστορίας καθότι έχει ήδη -επί Καραμανλή- απορριφθεί από την κοινωνία. Το κέντρο, ως αφηρημένη έννοια, δεν έχει πολιτικό πρόσημο, δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα. Δεν είναι Δεξιά ή Αριστερά, δεν είναι κρατισμός ή φιλελευθερισμός. Είναι απλά καλύτερη βάρκα προκειμένου να μετακινούνται κάποιοι ανάλογα με το ρεύμα της εξουσίας. Όπως έχουμε ξαναπεί το Κέντρο πολιτικά είναι το τίποτα. Συμβολίζει την απόλυτη ανυπαρξία νέων ιδεών, συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων και εν τέλει μιας συνεκτικής εθνικής στρατηγικής.
Και δεν είναι δύσκολο, ούτε καν για έναν πρωτοετή φοιτητή πολιτικών και κοινωνικών επιστημών να αντιληφθεί, πως "όταν βάζεις σε προτεραιότητα το εκλογικό αποτέλεσμα σε σχέση με τα κοινωνικά ζητούμενα, τότε απλώς χτίζεις ένα ψέμα". Και είναι σαφές πως το πρόβλημα για τη ΝΔ είναι διττό: Αφενός θα χτίσει ένα ψέμα, αφετέρου θα υποστεί μείωση των δυνάμεών της, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φέρει τα πιο σκληρά μέτρα για τον ελληνικό λαό.
Επεισόδιο 3: Η θεμελιώδης αντίφαση
Σύμφωνα με την τελευταία συνέντευξη που έδωσε στην Καθημερινή, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, "βάζει φρένο στα σενάρια περί ευρωπαϊκού μετώπου", ενώ ταυτόχρονα ζητάει να κερδίσει το σύνολο του 39% που στήριξαν το “Ναι” στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Συγνώμη, αλλά μόνο σε εμάς φαίνεται η πιο οφθαλμοφανής αντίφαση που έχει προκύψει σε στρατηγική κόμματος; Άραγε ”ποιος κάνει πλάκα σε ποιον;"
Γιατί μόνο ως αστείο ακούγεται να επιθυμείς από τη μία πλευρά να στραφείς στην ακαθόριστη και πολιτικά ευνουχισμένη αντίληψη του μεσαίου χώρου, αλλά από την άλλη να απορρίπτεις κάθε πιθανότητα συζήτησης με άλλους σχηματισμούς, με τις υπόλοιπες ομάδες της κοινωνίας που έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την Ευρώπη.
Τρία επεισόδια, που έχουν το ίδιο κακό τέλος. Ένα σενάριο γεμάτο αντιφάσεις και πρωταγωνιστές αδύναμοι να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που τους δόθηκε.
Οφείλουν όλοι να αντιληφθούν πως με το κεφάλαιο Τσίπρα μπαίνει και η υπογραφή του τέλους της μεταπολίτευσης. Οι ξεπερασμένες αντιλήψεις, τα παλιά υλικά που έγιναν στάχτη και οι φθαρμένες νοοτροπίες του χθες, όχι μόνο μπαίνουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά σε καμία των περιπτώσεων δε μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κόμματος μέσα από μια κινηματική διαδικασία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η ΝΔ , θα είναι ένας απλός παρατηρητής των γεγονότων με πρώτο άμεσο αποτέλεσμα την κοινωνική της απόσχιση και την κομματική της αποδυνάμωση.
Δεν κάνουμε λόγο για το “διπλό σκορ” στις δημοσκοπήσεις, όπως ανέφερε ο κ. Τσίπρας. Αυτά είναι φωτογραφίες της στιγμής και αλλάζουν.
Επειδή όμως "διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, αλλά τον βρίσκεις προχωρώντας", καθοριστικό ζήτημα σε αυτή τη συγκυρία είναι η έγκαιρη ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών. Μόνο όποιος καταφέρει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων θα έχει τη δυνατότητα να γίνει ο ρυθμιστής των εξελίξεων.
Γιατί είναι άλλο πράγμα η υπεύθυνη εθνικά στάση και άλλο πράγμα η ιδεολογική απογύμνωση και ο πολιτικός ευνουχισμός. Τα παλικάρια της Αριστεράς μπορεί να είναι σκράπες στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, αλλά στην εσωτερική διαπάλη είναι μάγοι. Και οι μάγοι υπνωτίζουν. Φέρνουν το πιο σκληρό Μνημόνιο και υπνωτίζουν το λαό πως “θα αγωνιστούν ενάντια σε αυτό”, “το εσωτερικό τους ρήγμα βαθαίνει και στηρίζουν την κυβέρνηση αλλά κατεβαίνουν και στους δρόμους”, “θέλουν τη συναίνεση από την αντιπολίτευση αλλά δε χάνουν ευκαιρία να επιτεθούν στη Νέα Δημοκρατία”.
Την ίδια στιγμή που η Συγγρού συζητά και προσπαθεί να επανεντάξει στους κόλπους της και στην πολιτική της συμπεριφορά, νοοτροπίες, αντιλήψεις, ανθρώπους που τους έχει απομακρύνει η κοινωνία, έχουν κάνει ζημιά στο κόμμα και τους έχει ξεχάσει η ιστορία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητά μια ΝΔ συναινετικά φοβισμένη. Με ορατό τον κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ, κάθε φορά, η αντιπολίτευση θα μαζεύεται σαν κότα στο κοτέτσι.
Σε αυτή την κομβική συγκυρία χρειάζονται μεγάλες τομές και τολμηρές πρωτοβουλίες. Και καλό είναι αυτό να το λάβουν όλοι σοβαρά υπόψη τους.
Ο Λένιν έλεγε πως “ο καλύτερος τρόπος για να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να μπορείς να την καθοδηγείς”.
Άσχετο, δε σας κάνει εντύπωση που η Αυγή επιτέθηκε στον Αντώνη Σαμαρά για την Αμφίπολη; Τόσο πολύ τον φοβάται;
Vanzetti
Αυτήν την κατάρα της στρατηγικής της κεντροδεξιάς παράταξης την ζούμε πλέον σε τρία επεισόδια:
Επεισόδιο1:Η Συναινετική Σούπα
Αρχικά, η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας κινήθηκε πάνω στον άξονα -και σωστά- της διατήρησης της χώρας στην Ευρώπη, με γνώμονα την παραμονή στο ευρώ και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού πως όταν ηρεμήσουν τα πράγματα θα ξεκινήσει η αντεπίθεση απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Λελογισμένη, ορθολογική και καθόλα υπεύθυνη στρατηγική. Με μια όμως διαφορά. Πλέον δε ζούμε σε λελογισμένες και ορθολογικές εποχές. Οι παραδοσιακές στρατηγικές είναι πλέον πεπερασμένες και όλοι οφείλουν να κατανοήσουν τις νέες διαχωριστικές γραμμές που τέμνουν την ελληνική κοινωνία. Και εδώ η Νέα Δημοκρατία έχει συνυπογράψει -άρα είναι συνυπεύθυνη- και για τα αποτελέσματα της δημιουργικής ασάφειας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γιατί μην έχετε αυταπάτες πως ο κόσμος δε θα ξυπνήσει μόλις αισθανθεί τις συνέπειες της υλοποίησης των μέτρων.
Τα ψέματα πλέον τελείωσαν. Τα προαπαιτούμενα ψηφίστηκαν και τώρα είναι η ώρα η αξιωματική αντιπολίτευση, να αναλάβει ενεργά το θεσμικό της ρόλο και να προσδιορίσει τη θέση της αναφορικά με το μέλλον της χώρας. Δε μπορεί πλέον να παριστάνει την πατερίτσα στην πολιτική αναπηρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Επεισόδιο 2: O αποτυχημένος μεσαίος χώρος
Η Νέα Δημοκρατία θέτει τελευταία το ζήτημα της επιστροφής στο λεγόμενο μεσαίο χώρο. Ένα απολιτίκ και ακαθόριστο ιδεολόγημα που ανασύρεται από τον τενεκέ της ιστορίας καθότι έχει ήδη -επί Καραμανλή- απορριφθεί από την κοινωνία. Το κέντρο, ως αφηρημένη έννοια, δεν έχει πολιτικό πρόσημο, δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα. Δεν είναι Δεξιά ή Αριστερά, δεν είναι κρατισμός ή φιλελευθερισμός. Είναι απλά καλύτερη βάρκα προκειμένου να μετακινούνται κάποιοι ανάλογα με το ρεύμα της εξουσίας. Όπως έχουμε ξαναπεί το Κέντρο πολιτικά είναι το τίποτα. Συμβολίζει την απόλυτη ανυπαρξία νέων ιδεών, συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων και εν τέλει μιας συνεκτικής εθνικής στρατηγικής.
Και δεν είναι δύσκολο, ούτε καν για έναν πρωτοετή φοιτητή πολιτικών και κοινωνικών επιστημών να αντιληφθεί, πως "όταν βάζεις σε προτεραιότητα το εκλογικό αποτέλεσμα σε σχέση με τα κοινωνικά ζητούμενα, τότε απλώς χτίζεις ένα ψέμα". Και είναι σαφές πως το πρόβλημα για τη ΝΔ είναι διττό: Αφενός θα χτίσει ένα ψέμα, αφετέρου θα υποστεί μείωση των δυνάμεών της, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φέρει τα πιο σκληρά μέτρα για τον ελληνικό λαό.
Επεισόδιο 3: Η θεμελιώδης αντίφαση
Σύμφωνα με την τελευταία συνέντευξη που έδωσε στην Καθημερινή, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, "βάζει φρένο στα σενάρια περί ευρωπαϊκού μετώπου", ενώ ταυτόχρονα ζητάει να κερδίσει το σύνολο του 39% που στήριξαν το “Ναι” στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Συγνώμη, αλλά μόνο σε εμάς φαίνεται η πιο οφθαλμοφανής αντίφαση που έχει προκύψει σε στρατηγική κόμματος; Άραγε ”ποιος κάνει πλάκα σε ποιον;"
Γιατί μόνο ως αστείο ακούγεται να επιθυμείς από τη μία πλευρά να στραφείς στην ακαθόριστη και πολιτικά ευνουχισμένη αντίληψη του μεσαίου χώρου, αλλά από την άλλη να απορρίπτεις κάθε πιθανότητα συζήτησης με άλλους σχηματισμούς, με τις υπόλοιπες ομάδες της κοινωνίας που έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την Ευρώπη.
Τρία επεισόδια, που έχουν το ίδιο κακό τέλος. Ένα σενάριο γεμάτο αντιφάσεις και πρωταγωνιστές αδύναμοι να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που τους δόθηκε.
Οφείλουν όλοι να αντιληφθούν πως με το κεφάλαιο Τσίπρα μπαίνει και η υπογραφή του τέλους της μεταπολίτευσης. Οι ξεπερασμένες αντιλήψεις, τα παλιά υλικά που έγιναν στάχτη και οι φθαρμένες νοοτροπίες του χθες, όχι μόνο μπαίνουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά σε καμία των περιπτώσεων δε μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κόμματος μέσα από μια κινηματική διαδικασία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η ΝΔ , θα είναι ένας απλός παρατηρητής των γεγονότων με πρώτο άμεσο αποτέλεσμα την κοινωνική της απόσχιση και την κομματική της αποδυνάμωση.
Δεν κάνουμε λόγο για το “διπλό σκορ” στις δημοσκοπήσεις, όπως ανέφερε ο κ. Τσίπρας. Αυτά είναι φωτογραφίες της στιγμής και αλλάζουν.
Επειδή όμως "διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, αλλά τον βρίσκεις προχωρώντας", καθοριστικό ζήτημα σε αυτή τη συγκυρία είναι η έγκαιρη ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών. Μόνο όποιος καταφέρει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων θα έχει τη δυνατότητα να γίνει ο ρυθμιστής των εξελίξεων.
Γιατί είναι άλλο πράγμα η υπεύθυνη εθνικά στάση και άλλο πράγμα η ιδεολογική απογύμνωση και ο πολιτικός ευνουχισμός. Τα παλικάρια της Αριστεράς μπορεί να είναι σκράπες στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, αλλά στην εσωτερική διαπάλη είναι μάγοι. Και οι μάγοι υπνωτίζουν. Φέρνουν το πιο σκληρό Μνημόνιο και υπνωτίζουν το λαό πως “θα αγωνιστούν ενάντια σε αυτό”, “το εσωτερικό τους ρήγμα βαθαίνει και στηρίζουν την κυβέρνηση αλλά κατεβαίνουν και στους δρόμους”, “θέλουν τη συναίνεση από την αντιπολίτευση αλλά δε χάνουν ευκαιρία να επιτεθούν στη Νέα Δημοκρατία”.
Την ίδια στιγμή που η Συγγρού συζητά και προσπαθεί να επανεντάξει στους κόλπους της και στην πολιτική της συμπεριφορά, νοοτροπίες, αντιλήψεις, ανθρώπους που τους έχει απομακρύνει η κοινωνία, έχουν κάνει ζημιά στο κόμμα και τους έχει ξεχάσει η ιστορία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιζητά μια ΝΔ συναινετικά φοβισμένη. Με ορατό τον κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ, κάθε φορά, η αντιπολίτευση θα μαζεύεται σαν κότα στο κοτέτσι.
Σε αυτή την κομβική συγκυρία χρειάζονται μεγάλες τομές και τολμηρές πρωτοβουλίες. Και καλό είναι αυτό να το λάβουν όλοι σοβαρά υπόψη τους.
Ο Λένιν έλεγε πως “ο καλύτερος τρόπος για να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να μπορείς να την καθοδηγείς”.
Άσχετο, δε σας κάνει εντύπωση που η Αυγή επιτέθηκε στον Αντώνη Σαμαρά για την Αμφίπολη; Τόσο πολύ τον φοβάται;
Vanzetti