Δηλαδή τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν όσοι εκπλήσσονται που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ περνάει πιο σκληρό Μνημόνιο (το 3o, το μοχθηρότερο) από τις προηγούμενες δύο, αγγίζοντας μέχρι και τα ιερά και όσια της Αριστεράς; Συντάξεις βασικές, ακόμη και μητρικές, ήτοι γυναικών μόνων με ανήλικα παιδιά... Και μάχεται... για παράταση-εμπαιγμό μόνο για εκείνες των αγροτών συλλήβδην, καλά να ’ναι οι άνθρωποι, γιατί όλοι στα χωράφια θα γυρίσουν έτσι που πάει η «οικονομία». Σε εισαγωγικά το βάζω, γιατί ελληνική οικονομία δεν υπάρχει πια και δεν θα ξαναϋπάρξει για πολλά χρόνια... Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε τόσο παταγωδώς, πολιτεύθηκε τόσο άσχετα, τυφλά, ανεύθυνα και καταστροφικά, προκάλεσε τόση ζημιά σε τόσο λίγο καιρό όσο καμία άλλη στην ιστορία της Δυτικής Ευρώπης και τώρα κάνοντας στροφή 180 μοιρών κατέληξε ΑΚΡΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ, όπως τη λένε τα ίδια τα στελέχη της, από Λαφαζάνη μέχρι Λαπαβίτσα. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσο και να προσπαθήσουν δεν θα καταφέρουν να την κρύψουν, με πρόωρες, μετεξεταστέες ή μεταφυσικές εκλογές.
Τώρα τρέχουν να σωθούν και να γαντζωθούν στην εξουσία θυσιάζοντας... ό,τι βρεθεί μπροστά τους: ιδέες, προγράμματα, συντρόφους, φίλους και εχθρούς. Γαντζώνονται όχι μόνο επειδή η εξουσία είναι γλυκιά, αλλά ειδικά για την περίπτωσή τους η εξουσία είναι... η τελευταία τους προσωπική σωτηρία. Αν τη χάσουν, έρχεται η τιμωρία: θα βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με τα θύματα της πολιτικής τους και αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσουν όλοι τους -άλλοι δικαίως, άλλοι αδίκως- τις βαρύτερες των κατηγοριών. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε σε εκείνη της εσχάτης προδοσίας για προπαρασκευαστικές ενέργειες κατά του εθνικού νομίσματος, της ελληνικής οικονομίας, της οντότητας και της ασφάλειας της ίδιας της χώρας, ειδικά όσον αφορά στην περίπτωση Βαρουφάκη.
Πληθαίνουν όμως όσοι και εντός ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι έφθασαν ήδη στα «σύνορα της προδοσίας», που ’λεγε και η κλασική ελληνική ταινία. Καταρχάς το ότι ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟ δεν το αρνείται σχεδόν κανείς, υπό την έννοια ότι άλλα υποσχέθηκαν και στο εντελώς αντίθετο άκρο κατέληξαν και με τις εκλογές και με το δημοψήφισμα. ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΠΑΤΕΙΝ... Δεν... το ’θελαν; Δεν το ’καναν επίτηδες; Μα, εδώ δεν είμαστε παιδιά για να λέμε πράγματα «έσπασα το iphone, μπαμπά, αλλά δεν το ’θελα»... ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ; 100%, όμως άπαξ και έναν χρόνο τώρα δηλώνουν με σιγουριά ότι έχουν λύσεις, τότε ΔΕΝ ΑΙΡΕΤΑΙ η ευθύνη.
Εκβιάστηκαν φρικτά από τους ξένους δανειστές; Συζητήσιμο απλώς ως ελαφρυντικό. Δεν αναιρεί αυτό που και οι ίδιοι οι κρατούντες γνωρίζουν και για πολλούς εξ αυτών πιθανότατα αποτελεί μεγάλο βάρος στη συνείδησή τους. Πρόδωσαν τον λαό, εκείνον τουλάχιστον που τους εμπιστεύτηκε. Ισως ακόμη πιο βαρύ για εκείνους είναι ότι ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ που έλεγαν ότι εκπροσωπούν. Καθότι η Αριστερά και οι ιδέες της προϋπήρχαν του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα βλέπουν να διαψεύδονται με τον πιο τραγικό τρόπο.
Αυτά που κορόιδευαν και κατήγγελλαν 70 χρόνια τώρα ελαφρά τη καρδία, στην πλάτη της δυτικού τύπου Δημοκρατίας, ΤΑ ΛΟΥΖΟΝΤΑΙ. Για κάποιους το βάρος της προδοσίας είναι τόσο αφόρητο που είτε διαχωρίζουν τη θέση τους, είτε φέρονται αλλοπρόσαλλα, με διάφορες αντιφάσεις και ασυναρτησίες, είτε εθελοτυφλούν και προσπαθούν τρελαμένοι να φορτώσουν αλλού τις ευθύνες.
Η ιστορική εσωτερική αυτοκαταστροφική διαστροφή της Αριστεράς: Τώρα τους φταίει κάποιος άλλος. Είτε δικός τους, τύπου... κομμουνιστική τάση, είτε η... Ζωή (αν είναι δυνατόν, παρά τις όποιες ιδιορρυθμίες της, να φταίει απλά η πρόεδρος της Βουλής), είτε φυσικά η... «Αντίδραση». Ο φανταστικός εχθρός μια ζωή βόλευε όλα τα αποτυχημένα καθεστώτα. Ποια... «αντίδραση»; Είναι «ξερή» και «τάβλα» κι αυτή!
Πρόδωσαν λοιπόν τον λαό, πρόδωσαν τον «αληθινό» (τους) ΣΥΡΙΖΑ και κοιτάνε τώρα πώς θα σωθούν προσωπικά. Respect! Δεν τους είχα για τόσο κυνικούς. Αλλά θα μου πεις, το ’χουν πάθει τόσοι και τόσοι, ο Αλέξης με τους παλαβούς του θα γλιτώσει; Το μόνο που μπορεί να τους αναγνωρίσει κανείς είναι ότι είναι «αστέρια» στη δημαγωγία, στην παραπληροφόρηση και ότι όντως ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ενώ η Αντιπολίτευση δεν κάνει. Είναι ακόμη στήλη άλατος. Πολιτική εσωτερικής κατανάλωσης φυσικά και μόνο, γιατί στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται πια με πολύ μεγαλύτερη έχθρα, περιφρόνηση, αλλά και εκδικητικότητα απ’ ό,τι οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά - Βενιζέλου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται -χωρίς, επαναλαμβάνουμε, να ’ταν αυτή η πρόθεσή του- στην πιο μοιραία και ασύλληπτα καταστροφική επιλογή του ελληνικού λαού. Και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα πρόσωπο αληθινά ΤΡΑΓΙΚΟ, με την κλασική έννοια της αρχαίας τραγωδίας, αφού κλήθηκε να θυσιάσει την Ιφιγένεια χωρίς καν να σαλπάρει ο στόλος. Τη θυσίασε με την υπογραφή του χωρίς καμία ιδιαίτερη αντίσταση, αν κρίνουμε ότι τώρα περνάνε μέτρα δέκα φορές πιο σκληρά και πιο αντιλαϊκά που δεν θα τολμούσε ποτέ να περάσει η επάρατος «Δεξιά». ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ... Και αυτόν μεν τον απασχολεί το αν θα χαρακτηριστεί στο μέλλον προδότης ή «πουλητάρι» της Αριστεράς, το πρόβλημα όμως είναι πολύ σοβαρότερο για την Ελλάδα και για μας. Ακόμη δεν έχουμε δει ούτε τον πρόλογο της συμφοράς.