Προέρχεται από την αριστερή πτέρυγα των Εργατικών – κάτι σαν... Λαφαζάνης της Μ. Βρετανίας, αν και πολλοί ξένοι αναλυτές τον ταυτίζουν με τον Αλέξη Τσίπρα. Το Σαββατοκύριακο επικράτησε με άνεση στις εσωκομματικές εκλογές των Εργατικών και με ποσοστό 59,5%, προσυπέγραψε τη νέα εποχή στο κόμμα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποσημειώνουν ότι η ανάρρησή του στην κεφαλή του Labour Party, αναμένεται να επιφέρει πάρα πολλές αλλαγές στο προφίλ τους.
Το γεγονός ότι ο Κόρμπιν κατάφερε να υποσκελίσει τους άλλους τρεις συνυποψηφίους του, όλοι τους από την κεντρώα πτέρυγα, δείχνει ότι η πλειοψηφία των εκλεκτόρων ήταν αποφασισμένη για μια πιο ριζοσπαστική στροφή των Εργατικών.
Για την ιστορία, να σημειωθεί πως δεύτερος ήρθε ο Άντι Μπέρμαν (19%) και ακολούθησαν η Ιβέτ Κούπερ και η Λιζ Κένταλ. Ο Κόρμπιν, καίτοι στην αρχή εμφανίζονταν ως απόλυτο αουτσάιντερ, πολύ σύντομα έδειξε ότι ήρθε για να μείνει.
Στο σύντομο μήνυμα που απηύθηνε στα μέλη του Εργατικού Κόμματος, αμέως μετά τη νίκη του, υπογράμμισε ότι θα επιδιώξει το άνοιγμα της παράταξης, στόχος της οποίας θα πρέπει να είναι «μια αξιοπρεπής και καλύτερη κοινωνία».
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Κόρμπιν, σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας εκλογής, όχι μόνο δεν έκρυψε τη ριζοσπαστική οπτική του, αλλά αντιθέτως την υπερτόνιζε. Η ριζοσπαστική ρητορική του -ένα μείγμα λαϊκισμού και επαναστατικότητας- είναι εμφανής όταν αναφέρεται σε θέματα λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων και εξωτερικής πολιτικής. Είναι γνωστός από παλιά για την αντίθετη γνώμη που κατέθετε και η οποία ερχόταν σε σύγκρουση με την κεντρική γραμμή της προηγούμενης ηγεσίας των Εργατικών. Πάνω σε αυτή την ιδεολογική πλατφόρμα στηρίχθηκε και τώρα. Ήτοι: κριτική της λιτότητας, υποστήριξη των κρατικών επενδύσεων όπως επίσης και επανεθνικοποίηση τμημάτων της βρετανικής οικονομίας. Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής ο Κόρμπιν τάσσεται ευθέως κατά της συμμετοχής της Μ. Βρετανίας στο ΝΑΤΟ, προκαλώντας όμως έτσι την οργή ακόμη και πολλών Εργατικών.
Ο πρώτος που δέχθηκε τα πυρά του Κόρμπιν ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, όπως και η υπόλοιπη ομάδα των Εργατικών που επιθυμεί να κινηθεί προς την κεντροαριστερά. Ο επόμενος που θα αρχίσει να δέχεται τα βέλη του είναι ο νυν πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον. Βέβαια, ήδη έχει πάρει μια ιδέα για το τι σημαίνει... Κόρμπιν, καθώς ως βουλευτής, του άσκησε έντονη κριτική για τις περικοπές στις κρατικές δαπάνες που αποφάσισε.
Ο Κόρμπιν είναι ένας...αθεράπευτος μαρξιστής, επίσης δεν το κρύβει, και ομνύει στον Καρλ Μαρξ, λέγοντας κατά καιρούς, «μπορούμε ακόμη να μάθουμε πολλά από τον Καρλ Μαρξ».
Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές η επικράτηση του Κόρμπιν έρχεται κάπως σαν κεραυνός εν αιθρία στην κεντρική πολιτική σκηνή της Μ. Βρετανίας, η οποία εδώ και δεκαετίες, και παρά την εναλλαγή στην εξουσία Συντηρητικών και Εργατικών χαρακτηρίζεται από καθαρό πραγματισμό. Στη βρετανική πολιτική ο πραγματισμός θεωρείται «κλειδί» για την επικράτηση στις εκλογικής αναμετρήσεις.
Κι ενώ σε χώρες του ευρωπαϊκού νότου, η άνοδος αριστερών κινημάτων όπως του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και των Podemos στην Ισπανία θεωρούνταν αναμενόμενη και λογική εν πολλοίς εξέλιξη, η «αριστερή στροφή» των Εργατικών και μάλιστα από ένα κομμάτι του που προέρχεται από το παραδοσιακό εσωτερικό του κόμματος προκαλεί έκπληξη.
Τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα βρίσκονται όμως σε φάση μετασχηματισμού και στη Μ. Βρετανία, κάτι που συχνά αποδίδεται στην επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας κατά την τελευταία κυβερνητική θητεία του Ντ. Κάμερον. Η αλλαγή αυτή καταγράφεται έτσι και στην πρόθεση ψήφου των Βρετανών. Χαρακτηριστική είναι η ανάλυση του Φράζερ Νέλσον από την Daily Telegraph ο οποίος βλέπει τη νίκη Κόρμπιν όχι απλώς σαν μια συγκυριακή επικράτηση, αλλά «ως μια μετατόπιση των Εργατικών ακόμη περισσότερο προς τα αριστερά». Δε διστάζει μάλιστα να πει ότι «Είμαστε μάρτυρες μια αυτοκτονικής αλλαγής της κόκκινης φρουράς». Σε κάθε περίπτωση η ανάδειξη του Κόρμπιν σε ηγετικό πόστο στους Εργατικούς αναμένεται να επιφέρει σειρά ανακατάξεων στο βρετανικό πολιτικό σκηνικό τα επόμενα χρόνια.