10 Σεπτεμβρίου 2015

Βερολίνο: Ο Λένιν «επιστρέφει» από τον τάφο του

Ένα άγαλμα του Λένιν βγαίνει ξανά στην επιφάνεια μετά από 25 χρόνια και αναστατώνει για άλλη μια φορά την Γερμανία και τα φαντάσματα του παρελθόντος της

Με τον Λένιν να είναι εσχάτως της μόδας στα καθ' υμάς (θυμηθείτε τις αναφορές στο χθεσινό ντιμπέϊτ), η εικόνα ενός αγάλματος που βγαίνει από τον τάφο του μετά από 25 χρόνια φαντάζει ιδιαίτερα επίκαιρη.

Πρόκειται για την τεράστια κεφαλή του Λένιν που προέρχεται από ένα άγαλμα του Λένιν, ύψους 19 μέτρων, και το οποίο είχε καταστραφεί με την πτώση του τείχους το 1989, μαζί με όλα τα σύμβολα της Ανατολικής Γερμανίας.

Το άγαλμα ήταν στημένο στην Πλατεία Λένιν στο Ανατολικό Βερολίνο, πριν μεταφερθεί από την θέση του το 1989. Και αφού κόπηκε σε κομμάτια, θάφτηκε σε ένα δάσος έξω από το Βερολίνο. Μέχρι σήμερα που έγινε η... νεκρανάστασή του, για να τοποθετηθεί σε μία ειδική έκθεση. Η οποία θα περιλαμβάνει αγάλματα τα οποία βρίσκονταν στο Βερολίνο από τον 18ο αιώνα μέχρι το τέλος του 20ού, και τα οποία για διάφορους λόγους είχαν αποσυρθεί.

Η απόφαση για την ανάσυρση του Λένιν δεν ήταν χωρίς αντιδράσεις. Και πήρε αρκετά χρόνια σε διευθυντές μουσείων για να φθάσουν στα ίχνη του. Οι αρχές της πόλης δεν γνώριζαν που είχε ταφεί το άγαλμα. Το πρόβλημα έλυσε σχετικά πρόσφατα ένας Αμερικανός σκηνοθέτης, ο Rick Minnich, ο οποίος είχε τραβήξει σε φιλμ όλη την διαδικασία της ταφής και γνώριζε ακριβώς το σημείο.

Η έκθεση έχει δημιουργήσει αρκετό θόρυβο στο Βερολίνο, καθώς ανάμεσα στα εκθέματα βρίσκονται και αγάλματα της εποχής των Ναζί. Όμως ο υπεύθυνος διευθυντής της, δήλωσε στην DW ότι είναι πλέον η ώρα να δουν οι πολίτες την ταραγμένη ιστορία της πόλης με άλλο μάτι. Και να μάθουν πολλά για την ταυτότητα της ίδιας της Γερμανίας, μακριά από τα φαντάσματα της Ιστορίας της.

Επιστρέφοντας πάντως στα καθ' υμάς, οι φωτογραφίες της κεφαλής του Λένιν δεν μπορούν παρά να παραπέμψουν στην εξαίσια σκηνή από το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου με το τεράστιο άγαλμα του Λένιν να πλέει πάνω σε μία φορτηγίδα. Με άλλα λόγια, η τέχνη προβλέπει τη ζωή και η ζωή μιμείται την τέχνη.