Το κείμενο του κ. Πάγκαλου:
«Γιώργου Θεοτοκά: «Αργώ» Τ.1 Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1936, Σελ. 113
''Παίζουμε, μωρέ, παίζουμε το Κράτος, το έθνος, την πολιτισμένη κοινωνία, εμείς τα αντάξια παιδιά των ληστών και των κουρσάρων, εμείς οι έξυπνοι, οι σπουδαίοι, μια βρωμοπαρέα μπάσταρδοι αλήτες και τυχοδιώκτες, κλέψαμε το όνομα των Ελλήνων και τα λεφτά των ξένων, των Κουτόφραγκων, και παίζουμε το Κράτος στον ίσκιο της Ακρόπολης για να τους βουτήξουμε κι άλλα λεφτά, λεφτά, όσο μπορούμε περισσότερα λεφτά, κι’ ορίστε να τα λάβετε, αξιότιμοι κύριοι κερατάδες, ορίστε να πληρωθείτε από τα βράχια και τους αειμνήστους προγόνους και τους αρχαιολογικούς χώρους και τον αττικό ουρανό. Μα τώρα η Ευρώπη δεν πληρώνει πια, επειδή την πήρε κι’ αυτήν ο διάβολος με τη σειρά της, τη γριά πόρνη. Για τούτο θα ψοφήσουμε της πείνας, μες στα ερείπια του αρχαίου και του νεώτερου πολιτισμού και να με συμπαθάς. Η κωμωδία τελείωσε''.
Όταν το ’89 αναπτύχθηκε σε όλο της το μεγαλείο η επιχείρηση διάλυσης του Πα.Σο.Κ. και εξόντωσης του εθνικού ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, ο ελληνικός λαός συσπειρώθηκε και αντιστάθηκε. Έγιναν τότε τρεις φορές εκλογές. Συγκροτήθηκαν τρεις κυβερνήσεις η «παρά φύσιν», κατά τον κύριο Τσίπρα, κυβέρνηση Τζανή Τζανετάκη με σκοπό την «κάθαρση», η οικουμενική του Ξενοφώντα Ζολώτα, όπου μετείχε κατ’ ανάγκη και το ίδιο το Πα.Σο.Κ και τέλος σχηματίστηκε η επιδιωκόμενη κυβέρνηση Κων/νου Μητσοτάκη με πλειοψηφία μιας ψήφου, του μεταπηδήσαντος, μακαρίτη τώρα, Θόδωρου Κατσίκη, που είχε εκλεγεί αυτός μόνος από τη ΔΗΑΝΑ του μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου.
Αυτός ήταν ο επιδιωκόμενος στόχος. Να κυβερνήσει τη χώρα ο Μητσοτάκης. Να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που θα κέρδιζαν τη γενική αποδοχή, να λεηλατήσει μέχρι τέλους, χωρίς κανένα οίκτο, το χώρο του Πα.Σο.Κ και να αφαιρέσει από τις δημοκρατικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις τη δυνατότητα έκφρασης. Γι’ αυτό, βέβαια, χρειαζόταν η ποινική καταδίκη και ο εγκλεισμός στη φυλακή του Ανδρέα Παπανδρέου. Τρία χρόνια μετά ο Παπανδρέου κέρδιζε θριαμβευτικά τις εκλογές και η κοινωνία μας είχε μαζικά αποδοκιμάσει τους συνωμότες του «βρώμικου ‘89».
Αν συγκρίνουμε τα γεγονότα αυτά με τα σημερινά, βλέπουμε ότι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις ευρωεκλογές του 2014, μετά κέρδισε ξανά τις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015, πάλεψε με επιτυχία να πάρει θετική απάντηση στο δημοψήφισμα με το εξωφρενικό δίλημμα, που έθεσε ο ίδιος και που γενικά από όλους στην Ευρώπη αντιμετωπίστηκε ως επικοινωνιακό τέχνασμα και προ 10 ημερών ζήτησε ξανά για τέταρτη φορά την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.
Τι ρόλο παίζει αυτός ο τύπος, που κάθε φορά που κερδίζει τις εκλογές αρχίζει να σχεδιάζει πότε θα ξανακάνει τις επόμενες για να αποκτήσει ακόμα πιο «κρυστάλλινη», ακόμα πιο ισχυρή, ακόμα πιο βαριά και γεμάτη ευθύνες εντολή διακυβέρνησης της χώρας και που ανάμεσα στη μια εκλογική αναμέτρηση και στην άλλη ξεκουράζεται;
Το λέω αυτό, γιατί μου έχει κάνει κατάπληξη το προσωπικό της νέας κυβέρνησης. Μελέτησα με προσοχή τα πρόσωπα, που συγκροτούν τη νέα κυβέρνηση. Είναι οι ίδιοι με εκείνους της προηγούμενης με δυο τρεις σπάνιες εξαιρέσεις. Και αυτοί που κάποιον αντικατέστησαν ανήκουν στα ίδια ρεύματα. Γιατί το σύνολο αυτών των ανικάνων θα μεταβληθεί σε ομάδα κρούσης για να φέρουμε επιτέλους εργασίες και ανάπτυξη στον τόπο αυτόν; Μήπως πρόκειται για διαρκή επανάσταση; Μήπως μας κυβερνούν Τροτσκιστές; Θα το δεχόμουν πολύ ευχαρίστως ως δικαιολογία για την πρόκληση, που συνιστούν αυτές οι τρίτες εκλογές, εάν δεν ήξερα πόσο βαθιά σταλινική είναι η παιδεία των ανθρώπων που συγκροτούν τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας. Ελάχιστα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη είχαν την ευκαιρία, όπως το δικό μας με την ΟΠΛΑ και με τις επαναστατικές δυνάμεις που είχε ήδη συγκροτήσει για τη μονοπώληση της εξουσίας, να απαλλαγούν τόσο έγκαιρα και τόσο ολοκληρωτικά από τους Τροτσκιστές αντιπάλους τους. Μάλλον απίθανο είναι το δόγμα Τσίπρα να είναι ανάλογο με εκείνο του Λέοντος Τρότσκι. Το πιθανότερο είναι ότι μια άθλια ομάδα μικροαστών καβάλησε την εξουσία και είναι έτοιμοι για όλα για να μην αφιππεύσουν.
Στο μεταξύ εταιρίες, ξαδέρφια, «θείοι», στελέχια και στελεχάκια όλων των επιπέδων και άλλοι παράγοντες της αρπαχτής έχουν πάρει θέσεις. Αν αναρωτιέστε τι κάνουν τόσες ώρες χωρίς να παράγουν τίποτα, η απάντηση είναι απλή: αυτοί δεν είναι απλώς όργανα και σύμμαχοι της διαπλοκής, είναι η διαπλοκή».