Κάπου εκεί στην άκρη η Washington Post βλέπει έναν μικρό χαμαιλέοντα, τον Αλέξη Τσίπρα, που κρίνει ότι θα αναδειχθεί εκ νέου νικητής.
Τι συμβαίνει όταν τα αριστερά κόμματα αναλαμβάνουν την εξουσία; Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει πολλές απαντήσεις. Το άρθρο σημειώνει ότι ο Τσίπρας χρησιμοποιεί τις εκλογές για να ενισχύσει τη θέση του μέσα στο κόμμα του. Παράλληλα, είναι ο άνθρωπος που συμφώνησε στο οδυνηρό και ταπεινωτικό, για τον ίδιο, τρίτο Μνημόνιο.
«Αυτό δεν είναι ένα μικρό επίτευγμα. Ο Τσίπρας στο παρελθόν ήταν ένας ριζοσπάστης ακτιβιστής, αλλά φαίνεται πως έμαθε και μάλιστα γρήγορα. Κυρίως, κατάλαβε πως πρέπει να παίζει στον πραγματικό κόσμο του παιχνιδιού και της πρακτικής πολιτικής. Αυτό δεν είναι τόσο δεδομένο για τους αριστερούς που αναλαμβάνουν τα ηνία μιας χώρας», αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ήρθαν στην εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο και από τότε τα γεγονότα ήταν δραματικά. Ακόμη και έτσι, όμως, ο 41χρονος πρώην πρωθυπουργός κατάφερε να προσαρμοστεί. Δεν είναι παράξενο, αναφέρει το άρθρο. Συνήθως, οι αριστεροί κάνουν συμβιβασμούς όταν έρχονται στην εξουσία. Η καθαρότητα των λόγων τους όσο είναι στην αντιπολίτευση καίει φωτεινά τις καρδιές των μελών του κόμματος, αλλά όταν τίθενται πολιτικά διλήμματα και πρέπει να παρθούν αποφάσεις, τότε κερδίζει η ανάγκη. Στον ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει το άρθρο, η Αριστερή Πλατφόρμα εμπόδιζε την κυβέρνηση να συμφωνήσει σε πολλές από τις δύσκολες μεταρρυθμίσεις. Έτσι προέκυψε η ανάγκη για συμβιβασμό, από τη μια πλευρά, και η ανάγκη να μη χαλκευτεί η ιδεολογική καθαρότητα του κόμματος, από την άλλη.
Είναι φανερό ότι εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στις κυβερνητικές θέσεις άλλαξε ριζικά τα επιχειρήματά του. Ο Αλέξης Τσίπρας, επί παραδείγματι, τώρα υποστηρίζει τη συμφωνία διάσωσης. Μπορεί το δημοψήφισμα που είχε στα χέρια του να του έδινε το δικαίωμα να πάει κόντρα στους δανειστές, αλλά οι τελευταίοι ήθελαν να ταπεινώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ο Τσίπρας βρέθηκε χωρίς εναλλακτικές λύσεις.
H Washington Post χαρακτηρίζει τον Τσίπρα ως έναν πραγματικό επιδέξιο πολιτικό που πλέον κινείται μακριά από τις κλασικές αριστερές ρίζες. Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε ένα κόμμα που αναζητάει την εξουσία και όχι την ιδεολογική καθαρότητα. Να γιατί είναι εμφανής ο λόγος που η Αριστερή Πλατφόρμα αποχώρησε και δημιούργησε τη Λαϊκή Ενότητα. Είναι αυτοί που έχουν την ιδεολογική καθαρότητα με το μέρος τους, αλλά όχι και τον λαό, που κουρασμένος πλέον ψάχνει ένα τρόπο να προχωρήσει προς τα εμπρός. Η συμφωνία που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές δείχνει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Εντέλει, τα αριστερά κόμματα πάντα έχουν δυσκολία να κάνουν αυτό που για τα άλλα κόμματα είναι προφανές. Στο τέλος, όμως, λειτουργούν όπως οι άλλοι. Με άλλα λόγια, τα κόμματα της Αριστεράς συμπεριφέρονται με παρόμοιους τρόπους με τα άλλα κόμματα. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και πέρα θα έχουμε να κάνουμε με έναν πιο συγκαταβατικό και συμβιβασμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Για να καταλήξει το άρθρο: «Ο Τσίπρας είχε πολλές ευκαιρίες να πατήσει το κουμπί της αυτοκαταστροφής, αλλά τελικά τα αξιοθέατα της εξουσίας και η απόλυτη επιμονή ενός κόμματος αποφασισμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του τους έκαναν να επιβιώσουν. Από την άλλη, το τραύμα της ανάληψης της εξουσίας αναμένεται να αποτελέσει μάθημα για αρκετά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, όπου αριστερά κόμματα διαφωνούν στο εσωτερικό τους, συγκρούονται και πολλές φορές, μέσα στις μείζονες εσωτερικές κρίσεις τους, διαλύονται. Για κάποιους, αυτά τα μαθήματα αποδεικνύονται θετικά και για άλλους όχι. Πολλοί Έλληνες βλέπουν τον Τσίπρα με καχυποψία, ωστόσο ακόμη και έτσι, επειδή είναι επιδέξιος, αναμένεται να αποτρέψει την ήττα του κόμματός του. Θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί τις επιλογές του να παρουσιάσει τον εαυτό του ως υπερασπιστή της ελληνικής αξιοπρέπειας και τιμής. Μένει να αποδειχθεί για πόσο ακόμη θα μπορεί να το κάνει, άρα και να βρίσκεται στην κυβέρνηση».