Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση δεσμεύεται για μια ανεξάρτητη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Είναι ξεκάθαρες οι διατυπώσεις και υποτίθεται ότι υπάρχουν εγγυήσεις γι αυτό. Προκαλεί λοιπόν, έκπληξη η απόφαση για αποπομπή της κυρίας Σαββαΐδου από τη θέση μιας ανεξάρτητης αρχής η οποία αποτελεί, σε κάθε περίπτωση, το κόκκινο πανί για τους δανειστές.
Γιατί όμως τέτοια εμμονή σε ένα θέμα που θα περιπλέξει τα πράγματα στην αξιολόγηση; Η ίδια η Σαββαΐδου επιμένει ότι την αποπέμπουν ενώ πάγια πρακτική την οποία εφαρμόζει και η κυβέρνηση είναι η παράταση του χρόνου απόδοσης φόρου, αναφέροντας ότι το ίδιο έπραξε προεκλογικά με τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το ίδιο έχει ζητήσει επίσης, εκ νέου από την ίδια, εγγράφως, μετά την τελευταία σχετική απόφαση του ΥΠΟΙΚ και του Αλέξη Τσίπρα για το συγκεκριμένο θέμα.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου έδινε μάχη να μην περάσει το ΣΔΟΕ στην ΓΓΔΕ. Τώρα βέβαια, το τρίτο μνημόνιο επιβάλλει την ενσωμάτωση του στην ΓΓΔΕ, αποκόπτοντας εντελώς οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση στις διαδικασίες ελέγχου. Αντιλαμβάνεστε βέβαια, τη σημασία που έχει για την οποιαδήποτε κυβερνητική εξουσία η αδυναμία παρεμβάσεων στο έργο ενός ανεξάρτητου μηχανισμού εσόδων. Δεν θα μπορεί να υπαγορεύσει καμία δυνητική έρευνα, δεν θα μπορεί να διευθετήσει ζητήματα "ημετέρων" και το σημαντικότερο, δεν θα αιωρείται για κανέναν μη "συνεργάσιμο" επιχειρηματία η απειλή του ελέγχου. Την ίδια τύχη είχε και ο Θεοχάρης στο παρελθόν, για παρόμοιους λόγους.
Είναι ολοφάνερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να προκαταλάβει μια δικαστική υπόθεση εναντίον της κυρίας Σαββαΐδου, που ξεκίνησε σαφέστατα, με πολιτική ενθάρρυνση. Γιατί στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, κάθε πολιτική εξουσία έχει την ευχέρεια να παρακινήσει την δικαστική για το ξεκίνημα ενός φακέλου έρευνα. Μπορεί για οποιαδήποτε γραφειοκρατική ή συνήθη πρακτική των δημοσίων υπηρεσιών να εκθέσει δημόσιους λειτουργούς σε ελέγχους για να αποδειχθεί αργότερα, η αθωότητα τους. Κανείς βέβαια δεν θα θυμάται το αποτέλεσμα αλλά μόνο την σκόνη που σηκώθηκε από το ξεκίνημα της. Αυτό λοιπόν έκανε και η κυβέρνηση με την Σαββαΐδου, έχοντας σκοπό να ξεμπλέξει, μια και καλή, μαζί της.
Τι δείχνουν όλα αυτά; Χωρίς ωραία λόγια και στρογγυλεμένες διαπιστώσεις, ένα και μόνο πράγμα: "Η Ελλάδα είναι ένας μεγάλος λαός – το μεγάλος βάλτε το μόνοι σας σε εισαγωγικά- αλλά δεν είναι κράτος". Είναι τα λόγια του Σόιμπλε σε πρόσφατη συνέντευξη του. Πράγματι, δεν είναι ποτέ δυνατόν να ξεφύγει κανένας οργανισμός, κανένα υποσύστημα, καμία αρχή από τις αδηφάγες διαθέσεις του πολιτικού συστήματος. Όλα μα όλα, θα περνούν από ένα πελατειακό δίκτυο εξαρτήσεων, με στόχο τη διατήρηση της εξουσίας, πάση θυσία. Το ίδιο γινόταν και πριν, το ίδιο και πολύ χειρότερα, θα γίνεται τώρα. Και μάλιστα με τον πιο ειδεχθή τρόπο, εξαιτίας του "ηθικού πλεονεκτήματος" της αριστεράς!
Δυστυχώς, δεν είναι ποτέ δυνατόν να αλλάξει κάτι που διαιωνίζεται από την δημιουργία του ελληνικού "κράτους". Γιατί απλά, δεν είμαστε κράτος. Αποτελούμε μόνο μια χαλαρή συνομοσπονδία συντεχνιών η οποία υποβάλει τα σέβη της σε κάθε πολιτική εξουσία. Αυτή με τη σειρά της, απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο των δικτύων με αποκλειστικά δικούς της ανθρώπους εξαιτίας της ανασφάλειας που αισθάνεται, για την απώλεια δύναμης.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Κάθε ανεξάρτητη αρχή να διορίζεται απευθείας από τις Βρυξέλλες κι αν είναι δυνατόν να αναλαμβάνει και ξένος Γενικός Γραμματέας. Μολονότι ακούγεται τόσο ταπεινωτικό, είναι ακριβώς αυτό που αξίζει σε μια κοινωνία που θεωρεί την λογική και την πολιτική εντιμότητα αναγκαία κακά, για τη διαχείριση του κράτους. Που συνεχίζει να ακολουθεί συνθήματα και να αδιαφορεί για την λειτουργία των θεσμών της διοίκησης και του πολιτεύματος.
Όσο για την περίπτωση Σαββαΐδου, η οποία θα λάβει την αποζημίωση της από τις τσέπες του ελληνικού λαού και όχι του Τσίπρα, αναμένουμε τις αντιδράσεις της τρόικας. Έτσι κι αλλιώς, είναι ένα από τα πολλά ζητήματα που θα συντηρούν την ανασφάλεια και το κλίμα δυσπιστίας, για να μην επιστρέψουν ποτέ επενδύσεις και καταθέσεις στη χώρα.
azampoukas@gmail.com