07 Νοεμβρίου 2015

Ο Αλέξης Τσίπρας και η Ελληνική γλώσσα

Και μετά τα νεκρά παιδιά του Αιγαίου που είναι σε όλους μας «συμπαθή», ήρθε να προστεθεί και η «ατυχία», του να βρεθεί κάποιος αντιμέτωπος με μια αυτοσχέδια βάρκα, γεμάτη μετανάστες, στις ακτές του Αιγαίου.

Αναφέρομαι φυσικά στις παρακάτω φράσεις.
«Είναι σε όλους μας συμπαθή τα νεκρά παιδιά και μας προκαλούν θλίψη»
«Είχαμε την ατυχία, να δούμε μια αυτοσχέδια βάρκα να έρχεται…»
Αυτές τις φράσεις, δεν τις είπε ο Αλέξης, ούτε ο Τσίπρας.
Τις είπε ο Πρωθυπουργός.

Υπάρχουν βέβαια πολλά άλλα παραδείγματα, αλλά θα σταθώ μόνο σε αυτές.

Κάθε, στοιχειωδώς, εγγράμματος έλληνας, μπορεί να καταλάβει τι εννοούσε.

Προφανώς, στην πρώτη φράση, ήθελε να πει πως ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα για τα νεκρά παιδιά στο Αιγαίο, αλλά για τα άλλα προσφυγόπουλα που επιζούν δεν ενδιαφερόμαστε το ίδιο.
Στη δεύτερη πάλι, αυτό που μάλλον ήθελε να πει ήταν πως, έτυχε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες, της αμήχανης στιγμής που βρίσκεται ένας άνθρωπος όταν βλέπει μια αυτοσχέδια βάρκα….

Ο Πρωθυπουργός όμως μιας χώρας, δεν μπορεί να λέει ό,τι θέλει και οι άλλοι θα πρέπει να καταλάβουμε, ή να ερμηνεύσουμε αυτό που εννούσε (φανταστείτε τη μεταφράστρια).
Ο Πρωθυπουργός μιας χώρας οφείλει να λέει ακριβώς αυτό που εννοεί.

Γιατί;
Όχι για να μην βρίσκουμε εμείς αφορμές για σάτιρα, αλλά διότι η ικανότητά του για επικοινωνία μπορεί να λύσει προβλήματα, όπως αντίστοιχα η ανικανότητα επικοινωνίας του, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Φαντάζεστε έναν πρωθυπουργό να λέει σε ομόλογό του «είναι συμπαθή τα νεκρά παιδιά σας»;

Και προσοχή, δεν μιλάμε για λάθη όπου κάποιος μπερδεύει τη λέξη (βλ. Σημίτης «Είναι μακέτο τούτο το έργο;»), όπου και εκεί τίθεται θέμα, αλλά μιλάμε για δυσκολία άρθρωσης λόγου ανάλογου των εννοιών. Μιλάμε για ανικανότητα έκφρασης και άρα, επικοινωνίας.

Αυτή η ικανότητα όμως των ανθρώπων για επικοινωνία, προϋποθέτει την άρτια γνώση του εργαλείου που λέγεται «γλώσσα».
Στην προκειμένη, της Ελληνικής γλώσσας. Το «λεξιλόγιο», κατά το κοινώς γνωστόν.

Ταιριάζοντάς το με το καυστικό χιούμορ του «Παρατηρητηρίου», θα μπορούσα να πω πως, τέτοια γράμματα έμαθε ως παιδί των καταλήψεων, άρα, έως εκεί του φτάνει να πει. Πέντε – δέκα λέξεις όλες κι όλες.

Αλλά αυτό το θέμα, νομίζω πως ξεπερνά τη σάτιρα.
Ένας πρωθυπουργός ο οποίος στερείται ικανότητας επικοινωνίας, δεν είναι σάτιρα.
Είναι σύμπτωμα.
Σύμπτωμα μιας κοινωνίας

Το Ζιζάνιο
https://toparatiritirio2012.wordpress.com