Ο κ.Νίκος Λεμονής, ωστόσο, ήταν εκείνος που ξεχωρίσαμε μέσα στο πλήθος. Πρόκειται για έναν 71χρονο συνταξιούχο. Σήμερα ήρθε μέχρι την Πατησίων από το Μοσχάτο με σπασμένο πόδι και το μηχανάκι του γεμάτο πλακάτ με συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση.
Μας κέντρισε το ενδιαφέρον και μάθαμε τι μήνυμα θέλει να περάσει.
«Κάτω τα χέρια από τους συνταξιούχους… Έχουμε κι εμείς δικαίωμα στη ζωή. Δουλέψαμε»
«Τα πράγματα είναι το ίδιο χάλια με τότε. Δεν υπάρχουν πολιτικοί με κότσια. Χτυπούν τους αδύναμους. Έχουν αφήσει τους Γερμανούς να κάνουν ό,τι θέλουν», αναφέρει.
Η σύνταξή του έχει κοπεί τρεις φορές και δεν μπορεί να ζήσει πια με αξιοπρέπεια. «Σήμερα ζούμε ένα μέρος της Χούντας», μας είπε χαρακτηριστικά. «Όταν σου κόβουν τη σύνταξη χωρίς να το ξέρεις, τι είναι; Όταν άδικοι και βαριοί φόροι επιβάλλονται στην παιδεία, τι είναι; Όταν σπουδαγμένοι νέοι δεν βρίσκουν δουλειά, τι είναι;», αναρωτιέται και θυμώνει.
Ο ίδιος δηλώνει «αντιδραστικό στοιχείο από μικρό παιδί». Δεν μπορεί να μείνει απλός παρατηρητής μέσα στα καφενεία, παίζοντας μπιρίμπα. Ωστόσο, παραδέχεται πως «στις μέρες δεν βλέπει πραγματικό αγώνα». Είναι εδώ, αλλά δεν βλέπει την κατάσταση ν’ αλλάζει.
Ο συμπαθής συνταξιούχος θυμάται και τη μοιραία νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973. Τότε που σε κάθε γωνιά της Αθήνας οι νέοι ξεσηκώνονταν με κάθε τρόπο και μέσο: «Εκείνο το βράδυ έκλειναν τις συγκοινωνίες για να μην κατέβει ο κόσμος στο Πολυτεχνείο. Γινόταν χαμός εδώ στην Πατησίων. Ο κόσμος ήθελε να εκτονωθεί. Σε μια πολυκατοικία, μάλιστα, είχαν στήσει και πανό και καλούσαν τον κόσμο για εξέγερση. Το ίδιο και σ’ένα μαγαζί στην πλατεία Αγ. Θεοδώρων, που έμεινε επίτηδες ανοιχτό τέτοιες δύσκολες ώρες απ’ότι αποδείχθηκε».
Ο κ. Λεμονής έστειλε και το δικό του μήνυμα σε νέους, αλλά και μεγαλύτερους: Αντίδραση για όσο η καρδιά το αντέχει.
Από την Μαρία Χάλαρη
paraskhnio.gr