15 Νοεμβρίου 2015

«Έφυγε» ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑίος δημοσιογράφος Γιώργος Ανανδρανιστάκης

Τραγική απώλεια για το δημοσιογραφικό χώρο - Υπήρξε παραγωγός και διευθυντής «Στο Κόκκινο», καθώς και αρθρογράφος της «Αυγής»

«Έφυγε» από τη ζωή ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης. Ο γνωστός δημοσιογράφος υπέστη εγκεφαλικό την περασμένη Τρίτη, σε ηλικία 48 ετών, και πέθανε σήμερα, στις 6.30 το πρωί.

Είναι μια οδυνηρή απώλεια για το δημοσιογραφικό χώρο και ιδίως για όσους, γνωρίζοντάς τον και προσωπικά, εκτίμησαν την καλοσυνάτη του συμπεριφορά και το αστείρευτο χιούμορ, με το οποίο αντιμετώπιζε κάθε κατάσταση.

Παραγωγός στο «Κόκκινο», του οποίου διετέλεσε και διευθυντής, αρθρογράφος -επί χρόνια- στην εφημερίδα «Αυγή», πατέρας ενός μικρού παιδιού, δραστήριος και ικανότατος, υπήρξε και «πρωτεργάτης» του πανελλαδικού δικτύου του σταθμού.

Το «Πρώτο ΘΕΜΑ» εκφράζει τα θερμά συλλυπητήριά του στην οικογένεια και τους συναδέλφους του εκλιπόντος.

Πώς τον αποχαιρέτησε το «Κόκκινο»

Ο Γιώργος «κερνά» άθελά του την πίκρα της αβάστακτης απώλειας σε αφάνταστα μεγάλο αριθμό ανθρώπων: Συγγενείς, φίλους, συντρόφους, συνεργάτες, συναδέλφους.

Ειδικά για τους συνάδελφους στο «Κόκκινο», η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας μοιάζει αδιανόητη. Όσοι έφθαναν κατά τις πρωινές ώρες στον 3ο όροφο των γραφείων του σταθμού και έβλεπαν τον Γιώργο να προετοιμάζει την εκπομπή του, ήξεραν ότι μια τους «καλημέρα» δεν θα επέσυρε -σχεδόν ποτέ- την απλή μονολεκτική ανταπόδοση. Ο Γιώργος ήταν εκεί για να επικοινωνεί, να σχολιάζει, να «ανοίγει» συζητήσεις, να καλαμπουρίζει, να σαρκάζει αλλά και να δέχεται «πειράγματα», να απολαμβάνει τις απόψεις, αλλά και τις διαφωνίες των συνομιλητών του. Η ζωντάνια και η ευρηματικότητά  του ήταν «σήματα κατατεθέντα»  για το σταθμό, τις ώρες που ο Γιώργος βρισκόταν, εδώ.

Όλοι στο «Κόκκινο» εκφράζουμε βαθύτατα συλλυπητήρια  στη σύζυγό του Μάρσα  και σε όλους τους συγγενείς του Γιώργου. Δύσκολο να αποδεχθείς αυτό που έχει συμβεί. Δύσκολο ακόμη και να κοιτάς ακόμη το άδειο γραφείο του 3ου ορόφου στο «Κόκκινο». Δύσκολο να καταφέρεις να γεμίσεις το ψυχικό κενό που νιώθεις με τις τόσες ζωντανές μνήμες, που -ανάθεμά τες- είναι τόσο ζωντανές, ώστε αναρωτιέσαι αν δικαιούσαι να τις λες «μνήμες»…

Καλό ταξίδι, Γιώργο.