Το περίμενα ότι δεν θα τη γλίτωνα. Από τον Aδωνι Γεωργιάδη, λοιπόν, έλαβα την παρακάτω επιστολή, με την οποία απαντά στο χθεσινό σημείωμα της στήλης (διαβάστε το στο τέλος) περί της καταλληλότητάς του ή μη να ηγηθεί της Ν.Δ.:
«Σας στέλνω αυτή τη μικρή απάντηση διότι χθες είμαι βέβαιος ότι εκτιμήσατε λάθος τα πράγματα. Κυρίως, διότι παρασυρθήκατε από ζητήματα ύφους και καθωσπρεπισμού, και αυτά τα θεωρήσατε σπουδαιότερα για έναν αρχηγό από τη μαχητικότητα και τη αποτελεσματικότητα. Μου θυμίσατε εκείνους τους Βρετανούς που επί σειρά ετών αμφισβητούσαν την ικανότητα του σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ να ηγηθεί της Μεγάλης Βρετανίας διότι τον θεωρούσαν όχι αρκετά καθώς πρέπει, όχι αρκετά συγκρατημένο και όχι αρκετά ευγενικό. Ο Τσώρτσιλ όμως έγινε ο μεγάλος ηγέτης της Βρετανίας ακριβώς διότι τολμούσε να λέει αυτά που οι άλλοι σκεφτόντουσαν αλλά δεν ήθελαν να ακούσουν ή δεν τολμούσαν να πουν. Για χρόνια εθεωρείτο ο γραφικότερος πολιτικός της Μεγάλης Βρετανίας, την ώρα του κίνδυνου όμως απέδειξε ότι στην πολιτική μετράει μόνο το αποτέλεσμα.
Πάμε στο προχθεσινό περιστατικό. Ασφαλώς και δεν θύμισε Κούγια και κανείς τελικά δεν το έγραψε, παρά μόνο εσείς και ένα δύο ακόμα. Γιατί; Διότι εγώ πήγα κοσμίως και ευγενικά και ζήτησα αυτό που ο νόμος μού δίνει το δικαίωμα να ζητήσω. Δηλαδή να αποκαταστήσω την τιμή και την υπόληψή μου σε πραγματικό χρόνο μέσα σε μία ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή. Και όταν ο κ. Λαζόπουλος αρνήθηκε, όχι μόνο δεν έκανα καμία απολύτως φασαρία ή σκηνή, όπως ενδεχομένως θα ήθελε να κάνω ο κ. Λαζόπουλος, αλλά αποχώρησα ησύχως αποδεικνύοντας τον πολιτισμό μου.
Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα και γιατί δεν ήταν 1-0 υπέρ του Λάκη. Στην επαναφορά ο κ. Λαζόπουλος εμφανώς ταραγμένος όχι μόνο έχασε τα λόγια του και εμφανίστηκε φοβισμένος αλλά έφτασε στο σημείο να εμπλέξει τη μητέρα του (εάν είναι ποτέ δυνατόν στη μεταξύ μας διαμάχη) και έτσι έγινε ο περίγελως του διαδικτύου. Μια απλή ανάγνωση των σχολίων του κόσμου, στο θυμικό του οποίου απευθύνεται ο κ. Λαζόπουλος και το θυμικό του οποίου πάντα κατευθύνει, θα σας έπειθε για το θετικό υπέρ της μάχης κατά της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς αποτέλεσμα. Είναι μία από τις σπάνιες φορές της ζωής μου που το 90% των σχολίων ήταν υπέρ μου και κατά του κ. Λαζόπουλου. Αυτό δεν το λέω για λόγους εγωισμού, αλλά γιατί πιστεύω ότι είναι μεγάλη μας νίκη ότι δώσαμε φωνή στον καταπιεσμένο και προσβεβλημένο νεοδημοκράτη που όλα αυτά τα χρόνια δέχεται απροστάτευτος τη χυδαία προπαγάνδα του κ. Λαζόπουλου.
Τώρα, ως προς τη δική μου προεκλογική τακτική, πράγματι έχει έναν χαρακτήρα Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας διότι στις μάχες που έδινε, όχι μόνο στον Γρανικό αλλά σχεδόν σε όλες, κινείτο αναπάντεχα. Στον Γρανικό ποταμό πήγε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, στην Ισσό επιτέθηκε πρώτος στα στενά αντί να οχυρωθεί σε αυτά, και στα Γαυγάμηλα, με έναν ευφυή, αλλά στρατιωτικά ανήκουστο σχηματισμό, επιτέθηκε στην ανοιχτή πεδιάδα, αν και με πολύ μικρότερες δυνάμεις. Να είστε βέβαιος ότι εάν κάποιοι σχολιαστές σχολίαζαν τις τακτικές του όχι από πλευράς αποτελέσματος αλλά από πλευράς στρατιωτικής τακτικής θα τις έβρισκαν όχι αντάξιες ενός αρχηγού. Ευτυχώς, στην πολιτική μετράει το αποτέλεσμα και εγώ ύστερα από χρόνια είμαι ο πρώτος που κατάφερε να παραδώσει βορά στον απλό λαό τον μεγαλύτερο εκμαυλιστή του. Γι’ αυτό είμαι πολύ υπερήφανος και γι’ αυτό σας καλώ να με στηρίξετε ως αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Δεν θέλουμε συνηθισμένους αρχηγούς αλλά αρχηγούς που να κάνουν τη δουλειά».
Απάντηση. Ως προς το νεοδημοκρατικό ζήτημα, ουδέν ― ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Μία παρατήρηση μόνον επί του ιστορικού. Δεν είναι ακριβές ότι οι στρατιωτικοί αναλυτές θα έβρισκαν τις παράτολμες τακτικές του Αλέξανδρου «όχι αντάξιες ενός αρχηγού». Το ακριβώς αντίθετο ισχύει και αναλύεται θαυμάσια στο βιβλίο «The Mask of Command» του μακαρίτη Τζον Κίγκαν (του μεγάλου ιστορικού, όχι του ποδοσφαιριστή, που δεν είναι μακαρίτης), και στο οποίο ο Κίγκαν εξετάζει τον ρόλο του στρατιωτικού ηγέτη και πώς αυτός εξελίσσεται ιστορικά και προσαρμόζεται με την εξέλιξη της τεχνολογίας του πολέμου. Η ευφυΐα του Αλέξανδρου μπορούσε να υπάρξει μόνο μέσα στη δική του εποχή, αν εκδηλωνόταν σε άλλη εποχή θα είχε διαφορετική μορφή.
Την προηγούμενη μέρα ο Σ. Κασιμάτης είχε γράψει τα εξής:
Λαζόπουλος – Αδωνις 1 - 0
17.12.2015
Υπήρχαν φορές που αναρωτιόμουν μήπως τον είχα αδικήσει με την κρίση μου. Μήπως, δηλαδή, είχα δώσει μεγαλύτερη σημασία στα ελαττώματά του παρά στα εμφανή προτερήματά του. Από προχθές το βράδυ, όμως, έχω βεβαιωθεί ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν κάνει για πρόεδρος της Ν.Δ. και αρχηγός της αντιπολίτευσης. Η απόπειρα αυτοπρόσωπης παρέμβασης στην εκπομπή του Λαζόπουλου, για να δώσει τον αντίλογο στα όσα έλεγε ο ηθοποιός, ήταν πράξη ανάρμοστη και (σόρι, Αδωνι) γελοία. Επιπλέον, δε, ανήγαγε τον Λαζόπουλο –έστω για μερικές ώρες– σε παράγοντα στην εκλογή προέδρου της Ν.Δ.
Το σόου του Λαζόπουλου είναι ένα προϊόν το οποίο είτε σου αρέσει είτε δεν σου αρέσει και, προσωπικώς, δεν μου αρέσει καθόλου: εύκολος συναισθηματισμός και χοντροκομμένη προπαγάνδα σε ψιλοκαλιαρντό περιτύλιγμα. Δεν αμφισβητείται όμως το δικαίωμά του να λέει ό,τι θέλει στο πλαίσιο του ρόλου του· και όποιος κρίνει ότι θίγεται έχει το Ιντερνετ για να απαντήσει ή τη Δικαιοσύνη για να προσφύγει, αν βλάπτεται σοβαρά. Ποιος όμως αντιδρά, επιχειρώντας να εισβάλει απρόσκλητος σε ένα τηλεοπτικό σόου για να απαντήσει επιτόπου; Ο Αλέξης Κούγιας (ξανά σόρι, Αδωνι). Δεν είμαι ο μόνος που έκανε τη σύνδεση, όλοι την έχουν κάνει από χθες το πρωί.
Ο Αδωνις υποστηρίζει ότι τα όσα έλεγε ο Λαζόπουλος συνιστούσαν «παρέμβαση στα εσωτερικά της Ν.Δ.» και, γι’ αυτό, προφανώς, έκρινε ότι έπρεπε να ανταποδώσει και εκείνος με παρέμβαση στην εκπομπή και μάλιστα αυτοπροσώπως. Φαντάζομαι ότι θα φτιάχτηκε (με την καλή έννοια), σκεπτόμενος τον Αλέξανδρο και τις περίφημες εφορμήσεις του με το ιππικό των Εταίρων, όπως στον Γρανικό, και αποφάσισε να πέσει επάνω στις γραμμές του εχθρού για να τις διασπάσει. Κακώς, κάκιστα. Μπέρδεψε τον, ούτως ειπείν, καλλιτεχνικό ρόλο του με τον πολιτικό και, φυσικά, έδωσε την ευκαιρία στον Λαζόπουλο να βγει κι από πάνω ως ο «αξιοπρεπής» της υπόθεσης.
Ο Λαζόπουλος είναι πασίγνωστο ότι συμπλέει απολύτως με τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι η μεταξύ τους έλξη είναι αμοιβαία. Δεν είναι συμπτωματικό ότι δύο φορές, αν δεν κάνω λάθος, του πρότειναν να μετάσχει στα ψηφοδέλτιά τους – τη μία μάλιστα καθυστέρησαν πολύ την ανακοίνωσή τους για χάρη του και μόνο. Ούτε ότι ήταν προσωπική επιλογή του Τσίπρα να μετάσχει στη συνάντηση του Ολάντ με εκπροσώπους των γραμμάτων και της τέχνης – λες και ξέρει να μιλάει λαρισαίικα ο Ολάντ. (Παρεμπιπτόντως, η διοργάνωση της συνάντησης ήταν επιθυμία του Ολάντ και την ανέλαβε η γαλλική πρεσβεία. Ο πρωθυπουργός προσέθεσε, απλώς, κάποιους δικούς του, με πρώτο και καλύτερο τον Λαζόπουλο.)
Τίποτε από αυτά, ωστόσο, δεν απαγορεύει στον Λαζόπουλο να παρεμβαίνει κατά το γούστο του στη διαδοχή της Ν.Δ. Οι ίδιοι οι νεοδημοκράτες, άλλωστε, επέλεξαν την ανοιχτή διαδικασία (που δεν μπόρεσαν να την πραγματοποιήσουν την πρώτη φορά) και μέχρι τώρα εξακολουθούν να προσκαλούν τους πολίτες να ασχοληθούν με την εκλογή αρχηγού στη Ν.Δ. και να συμμετάσχουν. Γιατί, λοιπόν, να μην παρεμβαίνει ο Λαζόπουλος; Αυτός μεν δεν έχει καμία επίσημη κομματική θέση στον ΣΥΡΙΖΑ, οι δε νεοδημοκράτες δεν νομίζω να εξαιρούν από την ανοιχτή διαδικασία ούτε τους προπαγανδιστές της άλλης πλευράς. Πού είναι το πρόβλημα, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω.
Καταλαβαίνω, μάλλον, ότι το πρόβλημα είναι στον Αδωνι και λέγεται υπερβολική αυτοπεποίθηση. Αφήνεται στη δύναμη της θέλησής του και χάνει κάθε αντίληψη των ορίων. Είναι κρίμα, διότι έχει αρετές σπάνιες και απαραίτητες, είτε για αντιπολιτευτικό είτε για κυβερνητικό ρόλο. Ομως, με τέτοια παρορμητικότητα (άλλοι το λένε «αυθορμητισμό»...) για αρχηγός δεν κάνει.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ